Κανείς δεν ενημέρωσε το λαό για τους άλλους δρόμους, τις προοπτικές τους και τους κινδύνους τους
Στην Ελλάδα που έχουν ανατραπεί τα πάντα κατορθώσαμε να ανατρέψουμε και το αξίωμα σύμφωνα με το οποίο «για κάθε πρόβλημα υπάρχει μία ή και περισσότερες λύσεις». Δεν έχουμε φυσικά να κάνουμε ούτε με απλό ούτε με εύκολο πρόβλημα. Η μονοδιάστατη προσέγγιση του ζητήματος, με μια προτεινόμενη λύση που δεν εξασφαλίζει την έξοδο από την πολύπλευρη κρίση, δημιούργησε -ως εθνική πεποίθηση πλέον- την άποψη ότι είμαστε χαμένοι και οι αιματηρές θυσίες είναι μάταιες.
Αναντίρρητα δίνουμε έναν άνισο αγώνα. Δεν είναι η πρώτη φορά που δίνουμε τέτοιον αγώνα σκληρό και τιτάνιο. Αυτή τη φορά όμως η μάχη δίνεται με ηθικό πεσμένο και όχι ακμαιότατο όπως οι περιστάσεις απαιτούν, προδικάζοντας εν πολλοίς και την έκβασή της. Οι παλινωδίες, τα λάθη, η αδυναμία εκτίμησης των συνθηκών, έλλειψη πρόβλεψης και εν τέλει η δομική ανικανότητα της ηγεσίας έχουν φέρει το στράτευμα (λαός) σε κατάσταση απελπιστική. Πώς λοιπόν μπορεί να έχει αίσια έκβαση ένας τέτοιος πόλεμος; Μπορεί. Αρκεί ο επικεφαλής να μην ενημερώνει το λαό για το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας και όσα αυτό συνεπάγεται χθες στις 8 το βράδυ!!! Αν βεβαίως ενημέρωσε και πάλι ολοκληρωμένα. Δεν στέλνεις πρώτα το στρατό να πολεμήσει και στον αχό της μάχης του εξηγείς πώς θα πολεμήσει και ποιοι είναι οι στόχοι! Με τέτοιους ανίκανους έχουμε μπλέξει και πιο ανίκανος απ’ όλους ο σημερινός τιμονιέρης. Όσο και αν τον κρύβουν, η γύμνια του δεν κρύβεται με τίποτα! Άβουλος υπάλληλος τόσο, που μας κάνει να αναπολούμε την καταγέλαστη πρόταση Πετσάλνικου!
Ας είναι όμως. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Έστω και τώρα, έστω και μετά τη σημερινή πιθανότατη ψήφιση του αιματηρού νέου μνημονίου, απαιτείται κοινωνική ανασύνταξη και πολιτική αποκατάσταση. Ούτε η πολιτική ηγεσία μπορεί να βαδίζει με το πιστόλι στον κρόταφο ούτε ο λαός με τα μάτια δεμένα. Αν αύριο το πρωί ο Παπαδήμος -γιατί καλώς ή κακώς αυτός κρατάει τις τύχες της χώρας στα χέρια του- αποφασίσει να ενημερώσει και όχι να τρομάξει, να εξηγήσει και όχι να απαιτήσει, τα πράγματα ίσως να εξισορροπήσουν. Είναι γνωστό ότι δύο είναι οι βασικοί δρόμοι. Ο πρώτος μνημόνιο και συνεχόμενη βίαιη εσωτερική υποτίμηση χωρίς όμως εγγύηση αποτελεσματικότητας. Ο δεύτερος, ο δρόμος της χρεοκοπίας. Και στις δύο περιπτώσεις με τη θέλησή μας ή με εξαναγκασμό εντός ή εκτός ευρώ δεν είναι ούτε το κυρίαρχο ερώτημα ούτε το βασικό διακύβευμα. Το σπουδαίο ερώτημα είναι με ποιον από τους δύο δρόμους θα φτάσουμε συντομότερα και ασφαλέστερα στην ανασύνταξη της οικονομίας. Χρεοκοπημένος είτε εντός ευρώ είτε εκτός, παραμένεις χρεοκοπημένος, ανυπόληπτος και διεθνώς ατιμασμένος. Ενώ όταν έχεις ισχυρή οικονομία, είτε έχεις ευρώ, είτε έχεις φιορίνι, είτε φράγκο ή και δραχμή ακόμη, είσαι ισχυρός. Αυτή είναι μια διαχρονική και αδιάψευστη πραγματικότητα, ιδιαίτερα τώρα που καταρρίφθηκε ο μύθος της ασφαλούς ομπρέλας του ενιαίου νομίσματος.
Αναφορικά τώρα με την πρώτη περίπτωση του μνημονίου και της εφαρμογής του όλοι οι υποστηρικτές του εντός και εκτός Ελλάδας παραδέχονται ότι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και το δρομολόγιο θα διαρκέσει τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Και μόνο η παραδοχή ότι το χρέος το 2020 θα είναι ακριβώς το ίδιο με το χρέος του 2009 αποδεικνύει τις δομικές αδυναμίες του υποτιθέμενου προγράμματος σωτηρίας και κάνει το λαό να σαστίζει. Ο δεύτερος δρόμος της χρεοκοπίας, της στάσης πληρωμών ακόμη και της μονομερούς διαγραφής των χρεών παραμένει ένας δρόμος στο άγνωστο με τις εγκληματικές ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας που προσπάθησε να αιχμαλωτίσει και να εκβιάσει τους πολίτες αντί να τους ενημερώσει σοβαρά και αναλυτικά. Ενημέρωση για το τι σημαίνει χρεοκοπία και στάση πληρωμών για μισθούς και συντάξεις. Πόσα θα πληρώνονται αυτοί οι άνθρωποι από τα όσα διαθέτουμε; Περισσότερα ή λιγότερα σε σχέση με την τρέχουσα μνημονιακή εποχή; Τι σημαίνει χρεοκοπία για την Υγεία, την Παιδεία και την Άμυνα; Θα βελτιωθεί η κατάσταση σε σχέση με το ανυπόφορο σήμερα; Χρεοκοπία για τις διατροφικές μας συνήθειες και για την αγορά καυσίμων τι θα σημάνει; Θα μπορούμε να προμηθευόμαστε τα απαραίτητα φάρμακα ή όσοι ζήσουν και όσοι πεθάνουν; Ποια προϊόντα και υπηρεσίες θα μας λείψουν άμεσα και σε πόσο καιρό και σε ποιο βαθμό θα μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε με δική μας παραγωγή; Κυρίως όμως τι πιθανότητες έχουμε και με τι τρόπο να χτίσουμε μια ανταγωνιστική ισχυρή και ακμάζουσα οικονομία; Οι θιασώτες αυτού του δρόμου μιλούν για ένα ή δύο χρόνια! Αν είναι έτσι ας τον επιλέξουμε! Είναι όμως δυο χρόνια ή μια αιωνιότητα που θα χρειαστεί για την επίτευξη ενός τέτοιου «ηρωικού» στόχου; Όλα αυτά τα κορυφαία ζητήματα επιβάλλουν αναλυτική, τεκμηριωμένη, ειλικρινή και πειστική ενημέρωση και όχι καλλιέργεια τρόμου, διότι ο τρόμος όλους τους απομακρύνει και κανέναν δεν φέρνει κοντά στις απόψεις σου.
Το ακροατήριο της χρεοκοπίας διευρύνεται συνεχώς όχι εξαιτίας των υποστηρικτών της που ποτέ δεν κατόρθωσαν να πείσουν τον ελληνικό λαό και ξάφνου είναι οι πιο πειστικοί κήρυκες μιας πραγματικά άγνωστης περίπτωσης για τους σημερινούς Έλληνες. Αντιθέτως ευθύνεται η ανεπάρκεια των πολέμιων της χρεοκοπίας για το γεγονός ότι σήμερα η πλειοψηφία των πολιτών έχει παραδοθεί στην άποψη «ας χρεοκοπήσουμε να τελειώσει το μαρτύριό μας μια ώρα αρχύτερα!».Μια ηγεσία που δεν μπορεί να εξηγήσει -γιατί στην κυριολεξία δεν γνωρίζει τι της γίνεται, ούτε καν τι σημαίνει χρεοκοπία για έναν λαό και μια χώρα στο σημερινό παγκόσμιο πλαίσιο- πώς μπορεί να σχεδιάσει και να εφαρμόσει πολιτικές εξόδου από την κρίση; Έτσι μας ανάγκασαν όπως δικαιολογήσαμε το ρουσφέτι, ωραιοποιήσαμε το βόλεμα, να καθαγιάσουμε και την χρεοκοπία!!! Τέτοιο κατάντημα! «Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν / Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα / και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν / Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους / Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις» για να θυμηθούμε τον Κωνσταντίνο Καβάφη, γιατί κι αυτός και άλλοι πολλοί όμοιοί του μας χρειάζονται τούτη την ώρα, αφού της οικονομικής κατάρρευσης προηγήθηκε η πολιτιστική μας χρεοκοπία.
