Μπροστά στις άγνωστες εξελίξεις και στην έλλειψη προτάσεων
Τώρα, δύο χρόνια μετά τη μνημονιακή συνταγή λιτότητας, όλοι αποδέχονται ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Μέχρι και η ίδια η Μέρκελ προχθές δήλωσε βαρύγδουπα ότι το ελληνικό μνημόνιο δεν δουλεύει. Εμπνευστές και υποστηρικτές της συγκεκριμένης πολιτικής έρχονται ως προφήτες μετά Χριστόν να μας πουν αυτό που εγκαίρως είχε αντιληφθεί ο κάθε πολίτης. Βέβαια αυτή η παραδοχή τους δεν συνιστά και αφορμή αλλαγής της καταστροφικής πολιτικής. Αντιθέτως επιζητούν την εντατικοποίηση της συγκεκριμένης μεθοδολογίας. Ζητούν περισσότερους φόρους και ακόμη σκληρότερα περιοριστικά μέτρα, λες και τους είπε κανείς ότι η γιατρειά της οικονομίας είναι θέμα…ομοιοπαθητικής! Όταν παύουν οι ιδέες και εκλείπει η φαντασία στην πολιτική, όταν λείπουν οι ηγέτες και οι γενναίες αποφάσεις, όταν η ηγεσία τρέχει πίσω από τα γεγονότα, είναι μοιραίο οι λαοί να δυστυχούν. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική η τύχη του ελληνικού λαού αυτή την ώρα, αφού συντρέχουν όλες εκείνες οι συνθήκες που είναι φορείς πολιτικής οπισθοδρόμησης, οικονομικής καχεξίας και κοινωνικής παρακμής. Ηγεσία δοτή και ανάξια των περιστάσεων. Ιδέες αδύναμες μπροστά στην ένταση της επίθεσης των κερδοσκόπων. Οικονομικό περιβάλλον που φθίνει καθημερινά με τραγικές συνέπειες για τα δημόσια αλλά και ιδιωτικά οικονομικά. Είναι αυτοί οι μοιραίοι και άβουλοι σε Ελλάδα και Ευρώπη οι οποίοι, ενώ αποδέχονται ότι απέτυχαν πανηγυρικά στην αντιμετώπιση της κρίσης, μας ζητούν να συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο χωρίς καμία εγγύηση για κάτι καλύτερο και περισσότερο ελπιδοφόρο. Είναι φυσικό σε μια τέτοια ατμόσφαιρα ο πολίτης να νιώθει ανήσυχος, απροστάτευτος και φοβισμένος. Όταν ακούει ότι η θεραπεία απέτυχε παταγωδώς αλλά πρέπει να διπλασιαστούν οι δόσεις των ατελέσφορων φαρμάκων είναι φυσικό να σαστίζει. Όπου και αν σταθείς μικροί και μεγάλοι, φτωχοί και εύποροι, δεξιοί και αριστεροί, με τρόπο μονότονα αγωνιώδη, σε ρωτούν τι πρόκειται να γίνει. Κάτι που δεν μπορούν να υπολογίσουν ούτε οι κρατούντες τα ηνία της χώρας και της Ευρώπης ακόμα. Το άγχος και η αγωνία εν τέλει υποτάσσουν τον πολίτη. Ο φόβος για το αύριο τον καθιστά ανενεργό και όχι ενεργό πολίτη όπως ήταν το σύνθημα προηγούμενων δεκαετιών. Η ζοφερή ατμόσφαιρα τον αφοπλίζει και στη συνέχεια τον αιχμαλωτίζει. Δέσμιος των καθημερινών αντιξοοτήτων και των όλο και χειρότερων συνθηκών ο Έλληνας των ημερών μας νιώθει να τον περικλείει η απόλυτα αδυναμία αντίδρασης. Τι μας ξημερώνει; Είναι το πυκνότερο ερώτημα της καθημερινότητας μας. Η επιχείρηση πειθαναγκασμού και κατατρομοκράτησης του λαού πέτυχε απολύτως. Μοιραία αναπόφευκτες θεωρούνται πλέον από τους περισσότερους οι όποιες εξελίξεις όσο οδυνηρές και αν είναι. Επειδή καλώς ή κακώς είμαστε από εκείνους που πιστεύουν πως όταν οι λαοί ή ακόμα και εξελίξεις οδηγούν τις ηγεσίες, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι στη μία περίπτωση παραμονεύει η γάγγραινα του λαϊκισμού και στην άλλη η παγίδα του αιφνιδιασμού, επειδή πιστεύουμε ότι οι ηγεσίες πρέπει να οδηγούν τους λαούς, αυτή την ώρα είναι ιστορική ανάγκη να διατυπωθούν νέες ιδέες και καινούργιες προτάσεις για την αντιμετώπιση της πολυπλόκαμης κρίσης. Αν και τώρα το πολιτικό σύστημα δεν μπολιαστεί με νέο αίμα και καινούργιους ανθρώπους είναι καταδικασμένο να εξαφανιστεί και μάλιστα πιο σύντομα απ’ όσο φαντάζονται και οι πιο σκληροί πολέμιοί του. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι με τις υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις σημειώνουμε ορισμένες αράδες για την καθεμία από αυτές. Το ΠΑΣΟΚ ζει τη μεγαλύτερη πολιτική περιδίνηση της ιστορίας του. Σύντομα υπόσχεται ότι θα εκλέξει νέα ηγεσία. Αυτό από μόνο του δεν αποτελεί εγγύηση ότι μπορεί να υπηρετήσει το ρόλο του. Το ΠΑΣΟΚ εφάρμοσε το μνημόνιο και σήμερα το πληρώνει. Η νέα του ηγεσία είτε πρέπει να συνεχίσει να υποστηρίζει αυτή την πολιτική είτε να την καταδικάσει και να προτείνει μια νέα πολιτική. Το «καλώς εφαρμόσαμε το μνημόνιο, αλλά τώρα θα κάνουμε κάτι άλλο» δεν πείθει ούτε τους ίδιους. Αν δεν επιθυμεί ρόλο κομπάρσου στο εξής πρέπει να ανακαλύψει το ρόλο του. Πράγμα όχι εύκολο υπό το βάρος των τελευταίων πεπραγμένων του. Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά δεν αρκεί να υποδύεται το ρόλο του καλύτερου ή δικαιότερου διαχειριστή της καταστροφής. Αν πράγματι θέλει να πείσει, πρέπει με σαφήνεια να ξεκαθαρίσει ποιο είναι αυτό το άλλο μείγμα πολιτικής που επικαλείται με συνέπεια από την αρχή εφαρμογής του μνημονίου. Τα επείγοντα ερωτήματα χρειάζονται πειστικές απαντήσεις και στέρεες προτάσεις. Ακόμη και αν οι πολίτες και αυτή τη φορά αναγκαστούν να επιλέξουν «μία από τα ίδια» η ανοχή τους θα είναι συγκλονιστικά σύντομη, όπως και ο βίος του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να έχει έτοιμες τις προτάσεις αλλά και τους ανθρώπους που θα τις εφαρμόσουν, διότι με το σημερινό προσωπικό μάλλον δεν πείθεται ούτε ο ίδιος. Τέλος, η αριστερά με την όποια της έκφανση, ενωμένη ή διασπασμένη όπως σήμερα, είναι ανάγκη να κατανοήσει ότι τα κλισέ και τα συνθήματα, οι ατάκες και η θεωρία από μόνα τους δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημα. Η αριστερά πρέπει να πει στον ελληνικό λαό τι θα κάνει, αν αύριο το πρωί ο λαός τής παραχωρήσει την εξουσία. Για την αριστερά αυτό θα συνιστά πράγματι μια καινούργια πρόταση, γιατί μέχρι σήμερα δεν μας έχει… εκμυστηρευτεί τι ακριβώς σκέπτεται να κάνει ως κυβέρνηση. Όσο για τους εθελόδουλους που διατυμπανίζουν ότι τίποτα δεν μπορεί να κάνει καμία ηγεσία γιατί είμαστε δέσμιοι της Ευρώπης και των δανειστών μας, τους απαντάμε ότι αν δεν μπορείς να υπερασπίσεις τη ζωή σου και την αξιοπρέπειά σου καμία ύπαρξη δεν σου πρέπει. Αν δεν μπορείς να διαφεντέψεις τη μοίρα σου, καλύτερα να μην υπάρχεις. Ισχύ έχεις όταν έχεις απόψεις και επιχειρήματα και ξέρεις να τα υπερασπίζεις, διαφορετικά πράγματι είσαι δέσμιος. Όμως ποια σοβαρή διαπραγμάτευση και για ποιο μέτρο έγινε την τελευταία διετία; Με κατεβασμένα χέρια μόνο σκαμπίλια μπορείς να μετράς… Με αυτά τα δεδομένα οι πολίτες με την πρώτη ευκαιρία στις επερχόμενες εκλογές, πρέπει να κρίνουν με αδυσώπητη αυστηρότητα κόμματα και πρόσωπα. Αυτό είναι το καθήκον τους. Πρέπει να ψηφίσουν και όχι να καταψηφίσουν και ακόμη χειρότερα να απέχουν. Είναι ανάγκη να κάνουν επιλογή και όχι απλά να αντιδράσουν. Ας ξεπεράσουν τις φοβίες τους και ας υπηρετήσουν το ρόλο τους ολοκληρωμένα. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Γράφει ο Χρήστος Μπουκώρος
