Μια εμπειρία από το ταξίδι στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο
Γράφει ο Χρήστος Μπουκώρος
Με αφορμή την εκλογή νέου προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου είχα την ευκαιρία να βρεθώ για ένα τετραήμερο στην έδρα του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο της Γαλλίας. Μια τυπική δυτικοευρωπαϊκή πόλη με έντονα τα μεσαιωνικά χαρακτηριστικά στην αρχιτεκτονική της, την οποία διασχίζει ένας από τους παραπόταμους του Ρήνου και αν δεν είχε οριστεί έδρα του Ευρωκοινοβουλίου θα είχε να επιδείξει μόνο έναν από τους ψηλότερους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης και την παράδοση -έστω και αμφισβητούμενη- ότι είναι η πατρίδα του πατέρα της τυπογραφίας του Γουτεμβέργιου. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι αυτό που δίνει ζωή σε μια πόλη που βρίσκεται στα όρια Γαλλίας και Γερμανίας και υπήρξε διαχρονικά αντικείμενο διεκδίκησης μεταξύ των δύο γειτόνων έχοντας αλλάξει αρκετές φορές… πατρίδα. Μία από δω και μία από κει. Σήμερα όμως την εποχή του Γαλλογερμανικού άξονα τέτοια ανάγκη δεν υπάρχει. Σύγκρουση για την πόλη δεν υφίσταται αφού αποτελεί το κεντρικό σημείο του άξονα όπου με όχημα το Ευρωκοινοβούλιο οι δύο χώρες κυριολεκτικά αλωνίζουν την γηραιά ήπειρο με τις αποφάσεις που λαμβάνονται εκεί, είτε αυτές εφαρμόζονται, είτε όχι, πάντα κατά τα συμφέροντα του άξονα. Θα έλεγε κανείς ότι το σημερινό Στρασβούργο είναι η πατρίδα, κοιτίδα των… Μερκοζί. Ακούς παντού Γαλλικά αλλά ο αέρας, η οργάνωση, οι συνήθειες της πόλης είναι καθαρά γερμανικές λες και η Αλσατία είναι μια άλλη καινούργια χώρα την οποία κατέκτησε ο άξονας και τη χρησιμοποιεί ως ορμητήριο στην προσπάθεια οικονομικής και πολιτικής κατάκτησης της Ευρώπης.
Το Ευρωκοινοβούλιο και μόνο ως μέγεθος τρομάζει. Μια σύγχρονη Βαβέλ στην οποία αν δεν υπήρχαν στρατιές μεταφραστών σε κάθε λειτουργία και υπηρεσία είναι απίθανο να μην είχαν ξεσπάσει συγκρούσεις ακόμη και μέσα στο κτήριο! Οι αριθμοί τρομάζουν κυριολεκτικά. Χιλιάδες στελέχη, για χιλιάδες γραφεία και υπηρεσίες. Σύμβουλοι και στελέχη στρατιές ολόκληρες. Στους αχανείς διαδρόμους του συναντάς κυριολεκτικά όλες τις φυλές του Ισραήλ.
Μέσα σε αυτό το χάος είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε εκτός από το σύνολο των Ελλήνων ευρωβουλευτών και με πολλούς Έλληνες στελέχη του Ευρωκοινοβουλίου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι τυχεροί από απόψεως εργασιακού περιβάλλοντος έχουν όμως την ατυχία να δέχονται τα δύο τελευταία χρόνια το σύνολο του ανθελληνικού κυματισμού. Ούτε λίγο ούτε πολύ, κρυφά ή κατάμουτρα οι συνάδελφοί τους τους αντιμετωπίζουν περίπου ως μιάσματα! Οι επικρίσεις, τα πικρόχολα σχόλια και το μπλακ-χιούμορ έχουν ως στόχο τους Έλληνες με κάθε ευκαιρία. Εσθονοί, Μαλτέζοι, Σλοβάκοι και άλλοι αδιάφοροι έως ανύπαρκτοι στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι μέχρι σήμερα λαοί ξεσπαθώνουν εναντίον μας.
Το έγκλημα δεν είναι ότι χρεοκοπήσαμε. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, ούτε και είναι η πρώτη μας φορά. Και η χρεοκοπία θέλει την τέχνη της, έλεγε ο Ανδρέας Συγγρός απευθυνόμενος στον Χαρίλαο Τρικούπη μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμε» του 1895. Η εθνική μας πληγή πλέον είναι ότι θρυμματίστηκε η εικόνα της χώρας. Γίναμε περίγελος και χάσαμε την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Στο Στρασβούργο αντιλήφθηκα ότι όλοι αυτοί οι κοσμοπολίτες που μας κυβερνούν και προέρχονται όλοι από πολυεθνικές υπηρεσίες και οργανισμούς, ενώ σκαρφίζονται καθημερινά τα πιο απίθανα χαράτσια εναντίον των πολιτών, ουδέποτε σκέφτηκαν να οργανώσουν μια επικοινωνιακή πολιτική και να οπλίσουν τους ανθρώπους μας, ιδιαίτερα σε τέτοια κέντρα αποφάσεων, με επιχειρήματα και θέσεις ώστε τουλάχιστον να περισώσουμε την εικόνα της χώρας. Άφησαν την Ελλάδα να εξευτελίζεται ως διεθνές πτυελοδοχείο. Αυτό είναι το πραγματικό τους έγκλημα. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που όλοι οι Έλληνες στελέχη τέτοιων οργανισμών περπατούν σα να έχουν φάει σφυριά στο κεφάλι…
