Επιλογή ή τιμωρία η έξοδός μας από την Ευρωζώνη;

επιλογή-ή-τιμωρία-η-έξοδός-μας-από-την-ε-399290

Γράφει ο Χρήστος

Μπουκώρος

Τα αγωνιώδη

ερωτήματα των Ελλήνων αυτές τις γιορτές επισκίασαν ακόμη και τις καθιερωμένες

ευχές. Τα βερεσέδια του 2011 είναι εδώ ολόκληρα, ανέγγιχτα και απειλητικά. Η

δήλωση του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου σύμφωνα με την οποία δεν έχουμε χρόνο για διαπραγματεύσεις και δεν

υπάρχουν κόκκινες γραμμές στις νέες σκληρές απαιτήσεις της τρόικας, καθώς και η

δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου σύμφωνα με την οποία χρειάζεται σκληρός και

αμφίρροπος αγώνας για να παραμείνουμε στη ζώνη του ευρώ, είναι οι δηλώσεις που

δίνουν το κλίμα και προϊδεάζουν για το τι ακριβώς θα επακολουθήσει τις μέρες

που έρχονται.

Το ερώτημα αν θα

παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ ή θα επιστρέψει στη δραχμή δεν απασχολεί πλέον

μόνο τις αγορές αλλά και όλους τους πολίτες. Το άγνωστο των εξελίξεων

τροφοδοτεί την κοινωνία με αγωνία. Εν πολλοίς είναι μια συζήτηση που αν δεν την

ξεκινήσαμε οι ίδιοι την τροφοδοτήσαμε σε μεγάλο βαθμό παίζοντας το παιχνίδι των

δανειστών μας και των αδίστακτων αγορών. Όταν η πολιτική ηγεσία επισείει ως

φοβέρα την επιστροφή στη δραχμή δημιουργώντας «εθνικό πανικό» είναι φυσικό οι

πολίτες να το συζητούν. Οι θιασώτες της πίεσης και της τρομοκράτησης προκειμένου

να περάσουν τα μέτρα χωρίς αντιδράσεις δεν σκέφτηκαν όλες τις παραμέτρους της

πολιτικής τους. Δεν υπολόγισαν ότι η συγκεκριμένη τακτική εκτός από τον πανικό

καθιερώνει και εξοικείωση των πολιτών με το απευκταίο ενδεχόμενο της επιστροφής

στην εποχή της Ψωροκώσταινας. Ως συνήθως την τελευταία τριετία και αυτή η

πολιτική ναυάγησε στα ρηχά και αντί να καταφέρει να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της χώρας

δημιούργησε ισχυρό πόλο υπέρ της επιστροφής στη δραχμή! Δείτε τις εκδηλώσεις για το συγκεκριμένο θέμα που

διοργανώνονται σε όλες τις πόλεις της χώρας και τις παρακολουθούν χιλιάδες

πολίτες, τόσοι που δεν συγκρίνονται με καμία πολιτική συγκέντρωση, όποιος και

αν είναι ο ομιλητής.

Η πιθανή έξοδος της

Ελλάδος από το ευρώ είναι μια περίπτωση απευκταία και πιθανώς να αποδειχτεί και

καταστροφική. Το ίδιο καταστροφική όμως αποδεικνύεται και η παραμονή στο ευρώ

κάτω από τις συνθήκες της τελευταίας διετίας. Όσοι βεβαίως ισχυρίζονται ότι η

εκδίωξή μας από την Ευρωζώνη θα εκτινάξει τα χρέη μας στα ύψη ψευδολογούν ασύστολα,

διότι σε περίπτωση εκδίωξης από το ευρώ δεν πρόκειται να γίνει αποπληρωμή χρεών

σε ποσοστό άνω του 20%. Θα υπάρξει μονομερής διαγραφή, διότι με ένα εθνικό

νόμισμα σε πορεία συνεχούς υποτίμησης είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατο να

εξοφληθούν χρέη 300 δισ. ευρώ. Το ίδιο σε μεγάλο βαθμό θα γίνει και με το

ιδιωτικό χρέος των πολιτών, αφού οι νέες συνθήκες θα καθιστούν απαγορευτική την

αποπληρωμή των δανείων προς τις τράπεζες με αποτέλεσμα πολλές, αν όχι όλες, να

χρεοκοπήσουν.

Κατά συνέπεια το πραγματικό ερώτημα δεν είναι

αν θα μας εκδιώξουν, αλλά αν θα αποχωρήσουμε από τη ζώνη του ευρώ.

Αν το επόμενο δίμηνο

τα πράγματα δεν ξεκαθαρίσουν, τότε η πολιτική ηγεσία, όποια και αν είναι, θα

αναγκαστεί να λάβει αποφάσεις για το μέλλον της χώρας. Αποφάσεις δραματικές

αλλά και επιβεβλημένες. Ουσιαστικά το δίλημμα θα είναι ένα και μοναδικό. Υλοποιούμε

τα όσα οι δανειστές μάς επιβάλλουν σε

μια προσπάθεια λιτότητας άνευ προηγουμένου και με αμφίβολα αποτελέσματα ή

εγκαταλείπουμε την προσπάθεια προσαρμογής και αποφασίζουμε την επιστροφή στο

καβούκι μας.

Στην πρώτη περίπτωση

προβλέπονται «αίμα και δάκρυα» για πολλά χρόνια ακόμη, αλλά το θολό σημείο

είναι το γεγονός ότι καμία από τις χώρες που χρησιμοποίησαν τις συνταγές του

ΔΝΤ και άλλων τέτοιων μηχανισμών δεν σήκωσε ποτέ κεφάλι όσα χρόνια και αν

πέρασαν. Αργεντινή, Λετονία και άλλες χώρες αποτελούν την απόδειξη ότι

πρόκειται για συνταγές ολέθρου και καταστροφής.

Η επιστροφή στη

δραχμή είναι εξίσου δύσκολη και επικίνδυνη απόφαση. Εγκαταλείπουμε οριστικά το

ευρωπαϊκό μας όραμα και επιστρέφουμε στην πυριδιταποθήκη των Βαλκανίων.

Τα προβλήματα

ιδιαίτερα την πρώτη διετία θα είναι ανυπέρβλητα, θα πεινάσει κόσμος και για

πολλούς η οικονομική καταστροφή θα επέλθει εν ριπή οφθαλμού. Αν όμως είμαστε

αποφασισμένοι και σωστά καθοδηγούμενοι για να αντέξουμε, θα αντέξουμε και θα

βγούμε πιο γρήγορα από το τούνελ σε

σχέση με τις σημερινές ατελέσφορες συνταγές. Χρειάζεται όμως γενναία ηγεσία και

αποφασισμένο λαό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Δυστυχώς σήμερα αυτές οι αναγκαίες

συνθήκες δεν υφίστανται. Αυτός που θα τις δημιουργήσει θα αναδειχθεί σε εθνικό

ηγέτη με όλη τη σημασία της έννοιας.

Όμως πώς να

επιβιώσουμε με τη δραχμή όταν σήμερα η αγροτική Ελλάδα καλύπτει μόνο το 15% των

αναγκών της σε χοιρινό κρέας και μόνο το 18% σε βόειο; Με τη δραχμή

ξεχάστε τις εισαγωγές. Μπορεί ακόμη και

να ξεμείνουμε από καύσιμα, εκτός και αν καπιταλιστές τύπου Βαρδινογιάννη

αποφασίσουν ή αναγκαστούν να επιτελέσουν τον εθνικό τους ρόλο σε τέτοιες

κρίσιμες περιστάσεις.

Σε κάθε περίπτωση η

έξοδός μας από το ευρώ πρέπει να είναι επιλογή μας και όχι τιμωρία που θα μας

επιβληθεί. Στη μία περίπτωση υπάρχουν πιθανότητες επιβίωσης και στην άλλη

ουσιαστικά είσαι ο απόβλητος της διεθνούς κοινότητας.

Επιτέλους όμως και ο

διεθνής εξευτελισμός μας πρέπει να λάβει ένα τέλος. Δεν γίνεται να είμαστε το

πτυελοδοχείο της οικουμένης.

Πόρνη η μία, πόρνη

και η άλλη, πλην όμως άλλο από επιλογή και άλλο από ανάγκη. Τουλάχιστον

διαφέρουν οι συνθήκες δουλειάς…

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου