Είναι ώρα να πληρώσουν και οι έχοντες και κατέχοντες, οι οικονομικά ανίσχυροι δεν μπορούν να σηκώσουν άλλα βάρη, ήταν η ρήση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια κατά τη συνάντηση γνωριμίας με τα μέλη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ. Θα είχε πελώριο πολιτικό βάρος η συγκεκριμένη διαπίστωση, αν δεν γινόταν στο εθιμοτυπικό πλαίσιο. Διαπιστώνει τα αυτονόητα ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας, οι έχοντες όμως την εκτελεστική αρμοδιότητα να αναχαιτίσουν τις συγκεκριμένες καταστάσεις είτε δεν το επιθυμούν, είτε αδυνατούν να το κάνουν.
Ηταν θέμα χρόνου σε σκηνικό κρίσης να ξεσπάσει ο πόλεμος και όχι η πάλη των τάξεων. Βιομήχανοι εναντίον εργατών. ΣΕΒ κατά ΓΣΕΕ. Εργασιακές σχέσεις, μείωση μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων το αντικείμενο της σύγκρουσης.
Η οικονομία χειμάζει και η φτώχια δεν μοιράζεται όσο καλός και αν είναι κανείς στα μαθηματικά.
Βιομήχανοι έτοιμοι να καταπατήσουν όλα τα μέχρι τώρα ισχύοντα, ηγεσία που λέει σχεδόν κυνικά «βρείτε τα» πάντα σε πνεύμα συναίνεσης και συνδικαλιστική ηγεσία παγιδευμένη ανάμεσα στα δικά της κεκτημένα και τις εντολές των κομμάτων που υπηρετεί. Σκηνικό επικίνδυνο και μείγμα εκρηκτικό.
Στο θεωρητικό ερώτημα αν μπορεί να υπάρξουν εργαζόμενοι χωρίς εργοδότες και το αντίστροφο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία στην παρούσα φάση που δίνεται κυριολεκτικά μάχη επιβίωσης και οι πάντες στρέφονται κατά πάντων. Αυτός ο πόλεμος θα έχει θύματα. Μέχρι τώρα την κρίση πληρώνουν οι αδύναμοι. Αν συνεχιστεί ο ίδιος… λογαριασμός είναι απίθανο να αποφευχθεί η έκρηξη. Αναζητείται εναγωνίως σημείο ισορροπίας, αλλά δυστυχώς απουσιάζει ο ισορροπιστής.
Από τις 15 Δεκεμβρίου και μετά εκτιμάται ότι τα αιτήματα των εργαζομένων θα λάβουν ενεργότερη μορφή. Είναι ημέρα απεργίας λίγο μετά τα νέα μέτρα -μεταρρυθμίσεις που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις και όλοι αισθάνονται ότι εκτός από την ανέχεια θα έχουν να αντιμετωπίσουν το φάσμα της ανεργίας.
Όλα δείχνουν ότι από την Ευρώπη, την τρόικα και την κυβέρνηση, μη εξαιρουμένης και της λεγόμενης άρχουσας τάξης, έχει υποτιμηθεί η πιθανότητα της κοινωνικής έκρηξης. Κι όμως διαφαίνεται ότι μια τέτοια πιθανότητα είναι πλέον πολύ κοντά. Η λεγόμενη κοινωνική ηρεμία ποτέ δεν ήταν τόσο εύθραυστη, όσο στις μέρες μας. Η θεωρία του καναπέ δείχνει πλέον τόσο απόμακρη και ανύπαρκτη, αφού οι θιγόμενοι βιώνουν ψυχολογία εκρηκτικής αναμονής.
Τέλος αυτοί που έχουν πραγματικό συμφέρον να αποφύγουν μια τέτοια εξέλιξη είναι η άρχουσα πολιτική και οικονομική τάξη. Θα αντιληφθούν και κυρίως θα επιχειρήσουν να την αποτρέψουν;
