Θα γίνει αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους; Θα πάρει η Ελλάδα την τρίτη και τέταρτη δόση του δανείου; Θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία; Θα κάνει πρόωρες εκλογές ο Παπανδρέου στις αρχές Απριλίου με λίστα; Θα κλείσουν πολλές ακόμη επιχειρήσεις; Θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο οι άνεργοι; Τα νέα μέτρα θα είναι σκληρότερα από τα προηγούμενα; Θα πιάσουν τόπο οι θυσίες; Η ανάκαμψη θα έρθει το 2013, το 2015 ή αργότερα;
Κυκεώνας ερωτημάτων για τα οποία δεν υπάρχουν ή δεν δίνονται σαφείς απαντήσεις, αφού τέτοιες δεν διατίθενται από κανέναν αρμόδιο. Ερωτήματα των οποίων η κρισιμότητα και η αξία έχουν ευτελιστεί εξαιτίας της μονότονης και πολιτικάντικης κατάχρησής τους. Ερωτήματα που δεν αποτελούν γνήσιες αγωνίες ενός λαού στριμωγμένου αλλά εργαλεία επίτευξης κομματικών στόχων μέσα από μια διαδικασία πολυέξοδης και ατελέσφορης επικοινωνιακής τακτικής των κρατούντων τις τύχες της χώρας. Με τα δεδομένα αυτά αδιαμφισβήτητα για τους σκεπτόμενους και όχι για τους στρατευμένους, προτιμούμε στο σημερινό σημείωμα να επιστρέψουμε στα τετριμμένα των τελευταίων εκλογών, τα οποία παρά τα όσα περίεργα έλαβαν χώρα μάς φαίνονται πιο βατά σε σχέση με αυτό το χωρίς αρχή και τέλος ελληνικό δάνειο…
Αυτή η διαχρονική θεοποίηση του εκλογικού σώματος, ό,τι και αν ψηφίζει, είτε συμμετέχει είτε απέχει, δεν μπορεί παρά να υποκρύπτει σοβαρές σκοπιμότητες. «Η βούληση του λαού», ζευγάρι ακλόνητο από δεκαετίες ίσως και εκατονταετίες με το «πολιτικό κόστος», έχουν εκπαιδεύσει έναν ολόκληρο λαό στην απάθεια, στην αδράνεια, στη βόλεψη και εν τέλει στην έλλειψη αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, στοιχεία απαραίτητα για την επιβίωση και την επίτευξη εθνικών και όχι εθνικιστικών στόχων. Η κυρίαρχη ιδεολογία της πολιτικής επικράτησης εκπαιδεύει συνεχώς τους πολίτες να υπηρετούν το ρόλο του μετόχου και όχι του πολίτη μέλους της παράταξης. Το μαγαζάκι μας και τα μαγαζιά των άλλων τείνει να καταστεί ο βασικός διαχωρισμός των άλλοτε αριστερών και δεξιών, προοδευτικών και συντηρητικών. Το δυστύχημα είναι ότι στην εποχή μας δείχνουμε περισσότερο ζήλο και συστηματικότερη προσήλωση στα κέρδη και τις γενικότερες ωφέλειες παρά στις ιδέες και στις αρχές. Εξέλιξη που εξηγεί και την επικράτηση των… μαγαζιών έναντι των παρατάξεων. Τελικώς οι Έλληνες ψηφοφόροι σε ένα τέτοιο περιβάλλον κατέληξαν να έχουν εκπαιδευτεί περισσότερο από τους ίδιους τους πολιτικούς με αποτέλεσμα να τους στέλνουν μηνύματα πολλαπλών χρήσεων και να ικανοποιούν τους πάντες, όπως διαχρονικά πράττει η τάξη των πολιτικών, χαϊδεύοντας τα αυτιά των πολιτών! Οι μαθητές ξεπέρασαν τους δασκάλους!
Στις τελευταίες εκλογές τα επιμέρους μηνύματα είναι πολλά. Τιμωρήθηκαν οι αλαζόνες. Αποστρατεύτηκαν οι μόνιμοι της αυτοδιοίκησης. Επιβίωσαν οι κατέχοντες μηχανισμούς. Η ανανέωση σε γυναίκες και νέα ηλικιακά πρόσωπα ξεπρόβαλε δειλά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εδραιώθηκε. Τελικώς οι λιγότεροι που συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία, αγνοώντας την πλειοψηφία που απείχε, έκαναν αντισυμβατικές επιλογές με κορυφαίες εκείνες των Καμίνη και Μπουτάρη. Αυτά όμως επιμέρους, γιατί το κεντρικό μήνυμα ήταν ένα και ευανάγνωστο: «Ολες οι πολιτικές δυνάμεις δικαιούνται να συνεχίσουν την πολιτική τους».
Η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει, γιατί κέρδισε τόσους και τέτοιους δήμους (Αθήνα –Θεσσαλονίκη) αλλά και περιφέρειες (Πελοπόννησος) που δεν είχε ονειρευτεί ούτε στην παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ. Το δίλημμα Παπανδρέου έπιασε στον πρώτο γύρο και, το περίεργο, η απόσυρση του διλήμματος έπιασε ακόμη περισσότερο στο δεύτερο γύρο!
Ο Σαμαράς επίσης μπορεί να συνεχίσει την πολιτική του, αφού είδε τη θηριώδη διαφορά με το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τους αναλυτές, από 10,4% σε ένα χρόνο να εξανεμίζεται σε κάτω από το μισό.
Το ΚΚΕ είδε μετά από 25 χρόνια να δικαιώνεται το σύνθημα του Κομμουνιστικού Κόμματος «ΚΚΕ αλλαγή, δεύτερη κατανομή» και το ποσοστό σε πολλές περιοχές να προσεγγίζει το…ονειρικό 17%.
Ακόμα και η Ντόρα Μπακογιάνη πήρε τη χαρά της εκλογής του γιου της στο Καρπενήσι και στην άλλη ιδιαίτερη πατρίδα της (γιατί έχει δύο πατρίδες, πράγμα σπάνιο για κοινό θνητό) είχε την ικανοποίηση, στα όρια της εκδίκησης, ο εκλεκτός της υποψήφιος περιφερειάρχης να υπερκεράσει στην Κρήτη τον επίσημο υποψήφιο της Ρηγίλλης. Τέτοια ικανοποίηση, που σήμερα ανακοινώνει την ίδρυση κόμματος!
Οι υπόλοιποι μικροί του πολιτικού συστήματος διασώθηκαν με μώλωπες και εκδορές.
Τελικά ποια σοφία μπορεί να κρύβει η ψήφος των πολιτών που διαφωνεί κάθετα με την ακολουθούμενη πολιτική και συλλήβδην με το πολιτικό σύστημα, αλλά εκ του αποτελέσματος επιτάσσει τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής και τη διαιώνιση του ιδίου συστήματος;
Σε τοπικό επίπεδο
Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έδωσαν και τοπικά μηνύματα. Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδισε κατά κράτος στους Δήμους της Μαγνησίας και της Θεσσαλίας γενικότερα και η Νέα Δημοκρατία κέρδισε σημαντική νίκη στην Περιφέρεια Θεσσαλίας με τον Κώστα Αγοραστό. Στις πρωτεύουσες των τεσσάρων νομών το… σκορ ήταν δύο-δύο και έτσι παρέμεινε. Στους μικρότερους περιφερειακούς δήμους το ΠΑΣΟΚ αποκομίζει σημαντικά οφέλη.
Σημαντική η νίκη του Κώστα Αγοραστού, με τον Απόστολο Παπατόλια που έχασε στο νήμα να αφήνει σοβαρές αιχμές για ορισμένους συντρόφους του τόσο από τη Μαγνησία, όσο και από την υπόλοιπη Θεσσαλία. Ο Νομάρχης Μαγνησίας αφήνει αιχμές και για υπόγειες διαδρομές ψήφων αλλά και για εσκεμμένη αδράνεια ορισμένων κυβερνητικών βουλευτών. Αιχμές και κριτική που θα παίξουν το ρόλο τους στο άμεσο μέλλον.
Στο Βόλο μεγάλος νικητής ο Πάνος Σκοτινιώτης. Πιο οργανωμένος, έμπειρος στα αυτοδιοικητικά και βαθύς γνώστης του αντικειμένου επικράτησε τελικά. Ο νέος Δήμαρχος αντιμετώπισε ενδοπαραταξιακά προβλήματα, αλλά ο πόλεμος εναντίον του διεξήχθη από… καπετάνιους μικρού κομματικού διαμετρήματος και αντιστάθμισε τις όποιες απώλειές του με εισροές από αριστερά και δεξιά. Είναι νικητής και τώρα τον περιμένει ο μεγάλος αντίπαλος που είναι τα προβλήματα του γιγαντιαίου δήμου και στα οποία θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμα.
Η Ζέττα Μακρή λογικά δηλώνει ικανοποιημένη, αφού το 36% του πρώτου γύρου και το 47,5% του δευτέρου τις ζεστές μέρες του προηγούμενου Αυγούστου, τότε που η τοπική Νέα Δημοκρατία γινόταν μύλος, ουδείς αποτολμούσε πρόβλεψη που θα υπερβαίνει το 30%. Άλλωστε η υποψήφια δήμαρχος Βόλου και οι στενοί της συνεργάτες καταλογίζουν στους τοπικούς πρωτοκλασάτους… οπλαρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας υπόγειο και ανηλεή πόλεμο εναντίον της ίδιας και του συνδυασμού της.
Σίγουρα νικητής και Απόστολος Νάνος. Τη βραδιά των εκλογών βλέποντας το ποσοστό του θυμηθήκαμε με μια μικρή παραλλαγή το γνωστό ανέκδοτο «ένας νάνος, αλλά τι νάνος; Με ένα…ποσοστό να!»
Κερδισμένος αλλά όχι νικητής ο Μαργαρίτης Πατσιαντάς, η επίδοση του οποίου ήταν υπερτριπλάσια από τη δύναμη του μοναδικού πολιτικού φορέα (ΣΥΝ) που τον στήριξε. Ήταν άλλωστε φύσει αδύνατον ένα ψηφοδέλτιο που κατέβασε συνολικά 82 υποψηφίους να προσεγγίσει τα δύο πρώτα ψηφοδέλτια που παρουσίαζαν περίπου 160 υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους το καθένα. Δεδομένο που δεν εκτιμήθηκε σωστά. Έπαιξαν κάποιο ρόλο και τα διλήμματα αλλά όχι πρωταρχικό. Ογδόντα επιπλέον υποψήφιοι σημαίνουν από 4 έως 8 χιλιάδες ψηφοδέλτια, αν ο καθένας από αυτούς έφερνε στο συνδυασμό του 50 ως 100 ψηφοδέλτια, αριθμός λογικός και εφικτός.
Αυτά όμως είναι όλα εκ των υστέρων και μικρή σημασία έχουν. Η τοπική πολιτική ιστορία έγραψε και δεν ξεγράφει. Την επόμενη εβδομάδα θα αναφερθούμε και στα… μυστικά των εκλογών στους περιφερειακούς δήμους της Μαγνησίας.
