Η Ελλάδα μαζί με όλα τα άλλα ποτέ δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει μια συνδικαλιστική κουλτούρα, η οποία θα λειτουργεί ως μοχλός πίεσης προς την εργοδοσία, ιδιωτική και κρατική, μέσα από ένα πλαίσιο βελτίωσης των συνθηκών στον κάθε κλάδο και γενικότερα στην εγχώρια οικονομία, μακριά από παράλογα συντεχνιακά συμφέροντα και με γνώμονα την προκοπή του κοινωνικού συνόλου ως προϋπόθεση της βελτίωσης της θέσης κάθε τάξης ξεχωριστά.
Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι στην Ελλάδα ξεσηκώνονται για…ηρωικούς αγώνες μόνο όταν κάποιος τολμήσει να αγγίξει το στενό πυρήνα των συντεχνιακών τους συμφερόντων. Τότε και μόνο τότε οι πάντες είναι έτοιμοι να…πέσουν μέχρι τον τελευταίο.
Μπορεί οι γενικότερες εξελίξεις, για παράδειγμα στο ασφαλιστικό ή την οικονομία, να βλάπτουν απείρως περισσότερο τα συμφέροντα του κλάδου αλλά και όλων των υπολοίπων κοινωνικών τάξεων, όμως επειδή χαρακτηρίζονται από μια γενικευμένη επίδραση στα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου σπανίως υπάρχουν μαζικές και έντονες αντιδράσεις. Σε περιπτώσεις γενικευμένων αλλαγών οι πάντες νομίζουν ότι αυτές αφορούν σε όλους τους άλλους πλην των ιδίων!
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την περίπτωση των ιδιοκτητών φορτηγών. Τους είδατε να ξεσηκώνονται όταν τριπλασιάστηκαν οι τιμές διέλευσης των διοδίων; Τους είδατε να χτυπιούνται μπροστά στις κάμερες όταν υπερδιπλασιάστηκαν οι τιμές των καυσίμων; Μήπως τους είδατε να εξοργίζονται όταν αυξήθηκαν ραγδαία και αδικαιολόγητα τα τέλη κυκλοφορίας;
Αυτές οι συγκεκριμένες επιβαρύνσεις για τον κλάδο των ιδιοκτητών φορτηγών, σε διάρκεια καριέρας, κοστίζουν τουλάχιστον δέκα φορές όσο μια άδεια κυκλοφορίας φορτηγού! Οποιος τολμάει ας κάνει το λογαριασμό με μολύβι και χαρτί. Κι όμως δεν κουνήθηκε φύλλο.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες. Κόβονται για παράδειγμα τα έξτρα επιδόματα των υπαλλήλων της ΔΕΗ που δεν αντιπροσωπεύουν ούτε μισό μισθό ετησίως και κατεβάζουν τους διακόπτες, προκαλώντας καταστροφή στην οικονομία. Στους ίδιους κόβει δύο μισθούς ετησίως στο πλαίσιο των γενικότερων περικοπών και δεν… ιδρώνει το αυτί τους!
Όλα τα προηγούμενα παραδείγματα αποδεικνύουν πόσο… αρρωστημένα εγωιστής είναι ο νεοέλληνας. Ποτέ δεν είδε την προκοπή του μέσα από την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου και την άνοδό του μέσα από τη βελτίωση της ελληνικής κοινωνίας.
Αλήθεια, πιστεύουν οι ιδιοκτήτες των φορτηγών ότι θα είναι βελτιωμένη η οικονομική τους κατάσταση αν καταρρεύσει ο ελληνικός τουρισμός ή αν εξαφανιστεί η εναπομείνασα βιομηχανία και μεταποίηση; Τι άραγε θα μεταφέρουν αν δεν υπάρχει μεταφορικό έργο και ποιος θα ενδιαφερθεί να αγοράσει μια άδεια από έναν κλάδο που θα φθίνει συνεχώς; Υπάρχει περίπτωση να ανατραπεί το αξίωμα που λέει ότι η φτώχεια δεν μοιράζεται;
Και κάτι ακόμα. Εβλεπα προχθές το βράδυ στην τηλεόραση τον κ. Τζωρτζάτο, πρόεδρο των ιδιοκτητών φορτηγών της χώρας, να δηλώνει με περισσή αυτοπεποίθηση και ακλόνητη σιγουριά ότι διαθέτει ολόκληρο στόλο οχημάτων και ότι αν το επιθυμούσε θα μπορούσε άμεσα να εξαγοράσει πολλά από τα οχήματα των συναδέλφων του!!! Αλήθεια, πόσο ταυτίζονται τα συμφέροντα του προέδρου με τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη που παλεύει για τις δόσεις του τράκτορα και πούλησε το πατρογονικό χωραφάκι ή το σπίτι του για να αγοράσει μια άδεια;
Μήπως όμως ο κ. Τζωρτζάτος πλούτισε εμπορευόμενος άδειες; Όχι φυσικά, αφού το κράτος παραχώρησε μία και μόνο άδεια στον κάθε κάτοχο. Ο συγκεκριμένος κύριος αύξησε το μεταφορικό του έργο και τον τζίρο του και στη συνέχεια άρχισε να αγοράζει άδειες και φορτηγά. Δεν καταλαβαίνουν οι ιδιοκτήτες φορτηγών ότι στις στενές θάλασσες τα λίγα μεγάλα ψάρια θα κατασπαράξουν μέχρι και το τελευταίο μικρό; Αντίθετα στις μεγάλες και ανοικτές θάλασσες ίσως κάποιοι να χαθούν γιατί δεν θα αντέξουν, όμως περισσότεροι θα επιβιώσουν και θα μεγαλώσουν.
Δίκιο έχουν οι φορτηγατζήδες για την κατάργηση των αδειών τους. Δίκιο, γιατί έτσι μας μάθανε σ’ αυτή τη χώρα. Στη χώρα των κεκτημένων αλλά και των… κατακτημένων.
Αδικο έχουν για τον τρόπο και την ένταση της κινητοποίησής τους τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αλλά τι να κάνουν σε μια χώρα όπου το απαίσιο δόγμα «ο θάνατός σου η ζωή μου» είναι καθημερινή πραγματικότητα;
