Τα επιθετικά έως προσβλητικά δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου εναντίον της ελληνικής κατάντιας το τελευταίο δίμηνο έχουν κοπάσει αισθητά. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία βεβαιότητα ότι βελτιώνεται η εικόνα της χώρας και η κατάσταση της οικονομίας, πλην όμως κάποιες αμυδρές αχτίδες φωτός τελευταία κάνουν δειλά την εμφάνισή τους. Είναι εξαιρετικά νωρίς να συμπεράνουμε αν το στοίχημα ανόρθωσης της οικονομίας κερδίζεται στο δημοσιονομικό του επίπεδο. Έχουμε δρόμο ακόμη μέχρι να αναστηθούν τα δημόσια οικονομικά και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Η προσπάθεια συνεχίζεται και μακάρι να δώσει καρπούς. Σε ένα χρεοκοπημένο κράτος κανένας πολίτης και καμία επιχείρηση δεν είναι δυνατόν να πετύχουν.
Στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας τα πράγματα είναι απείρως διαφορετικά. και η κρίση χωρίς να είναι πρώιμη δεν έχει ακόμη εκφραστεί σε όλη της την έκταση. Έχουν όμως δημιουργηθεί κιόλας ορισμένα εξαιρετικά δυσμενή δεδομένα.
Η αγοραστική δύναμη των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων έχει περιοριστεί κατά 30% όσο και η μείωση των αποδοχών τους. Στον ιδιωτικό τομέα χάθηκαν σε ένα χρόνο 130.000 θέσεις εργασίας. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα ρευστότητας και ο αγροτικός κόσμος βλέπει ταπεινωμένες τις τιμές των προϊόντων του.
Κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να διαφωνήσει ότι τα δημόσια οικονομικά χρειάζονται συμμάζεμα και αυτό θα πονέσει και θα ματώσει πολλούς. Αν είναι αναγκαίο ας γίνει. Όμως, δεν μπορεί να γίνεται αέναη προσπάθεια αφαίμαξης πόρων και εισοδημάτων διότι τα μεγέθη θα βελτιωθούν αλλά η οικονομία θα υποκύψει από αναιμία .
Δε θα προσθέσουμε τίποτα λέγοντας ότι πρέπει να πέσει ιδιωτικό χρήμα στην αγορά με την προώθηση των επενδύσεων, ούτε επισημαίνοντας ότι είναι αδήριτη ανάγκη για αναπτυξιακά μέτρα. Όσοι ψάχνουν ακόμη τα αυτονόητα το ‘χουν χάσει το τρένο.
Είναι ώρα για επιθετικά αναπτυξιακά μέτρα και όχι για συνηθισμένες και ξεπερασμένες συνταγές. Η ασθένεια της Ελληνικής οικονομίας δεν είναι απλή ίωση αλλά βαριά και χρόνια πάθηση.
Οι συνταγές ανάκαμψης πρέπει να βασίζονται σε επαναστατικές και όχι τετριμμένες ιδέες. Φορολογικά και αντιγραφειοκρατικά κίνητρα για επενδύσεις, για οποιαδήποτε νέα , πραγματική και όχι εικονική και απλά επιδοτούμενη επένδυση. Αποκλειστικά τουριστικά προϊόντα που θα έχουν ως συγκριτικό πλεονέκτημα τη μοναδικότητα του κλίματος, των νησιών και της ακτογραμμής. Μαζικοποίηση του εκπαιδευτικού και πολιτιστικού τουρισμού. Εκβιομηχάνιση ποιοτικών και βιολογικών προϊόντων για μαζική παραγωγή και εξαγωγή. Υποστήριξη και εν ανάγκη επιδότηση της εργασίας και όχι της ανεργίας. Άμεση αξιοποίηση και όχι ξεπούλημα της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Ενίσχυση της παραγωγής προϊόντων ήπιας βιομηχανίας από είδη ένδυσης και υπόδησης με παράλληλη ανάπτυξη της βιομηχανίας μόδας. Ακόμη και η παραγωγή καθημερινών αναλώσιμων υλικών δεν είναι τομέας ο οποίος δεν μπορεί να ανθίσει στην Ελλάδα. Με δυο λόγια, να πάψουμε να είμαστε κράτος που δεν παράγει τίποτα και εισάγει τα πάντα. Άλλωστε, υπάρχει μια ακμάζουσα ναυτιλία και μια τουριστική υποδομή, ικανές να αποτελέσουν ατμομηχανή ανάπτυξης.
Αυτές είναι ορισμένες ιδέες, πρόχειρα διατυπωμένες, που σε συνδυασμό με πολλές άλλες μπορούν να δώσουν βαθιά ανάσα στην ξέπνοη Ελληνική οικονομία.
