Υπάρχει σχέδιο για την μετα-τρόικα εποχή;
Χωρίς να έχει απαντηθεί το ερώτημα πώς θα είναι η Ελλάδα μετά την τρόικα, άπαντες αιτούνται την αποχώρηση του λαομίσητου οργάνου των δανειστών. Κανείς, όμως, με σαφήνεια δεν απαντά για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα αμέσως μετά την αποχώρηση των… βαρβάρων. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, παρά τον όποιο ευρωπαϊκό έλεγχο επί των οικονομικών μας συνεχίζει να υφίσταται και στο μέλλον, θα διαθέτουν ευρύτερες αρμοδιότητες και αυξημένες δυνατότητες παρεμβάσεων και αποφάσεων. Παρεμβάσεις και αποφάσεις, οι οποίες θα ελέγχονται, όχι από την τρόικα, αλλά από κάποια ευρωπαϊκά όργανα, θα λαμβάνονται όμως από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Θα εκλείψουν οι εντολές και οι υποδείξεις για ψήφιση νομοθετημάτων. Αυτή είναι η πολιτική διαφορά της επόμενης ημέρας, για την οποία ωστόσο ουδείς εγγυάται ότι θα είναι αποτελεσματικότερη. Και κυρίως ότι θα είναι επωφελέστερη για τους πολίτες και για τη χώρα.
Σήμερα η κυβέρνηση μιλάει για βελούδινο διαζύγιο με την τρόικα. Η αξιωματική αντιπολίτευση επαγγέλλεται σκληρή και αποτελεσματική διαπραγμάτευση, χωρίς παρουσία της τρόικας και τα υπόλοιπα κόμματα υπερθεματίζουν για την αποχώρηση των εκπροσώπων των δανειστών.
Από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική επιχειρηματολογία όλοι συμφωνούν στην αποχώρηση των τροϊκανών. Αναμφίβολα όλα τα προηγούμενα αποτελούν πολιτικές υποθέσεις και μένει να επιβεβαιωθούν από τα γεγονότα. Αφού όλοι συμφωνούν στην αποχώρηση της τρόικα, το πιθανότερο είναι να συμβεί και μάλιστα σύντομα.
Πάντως δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι υπάρχει ακόμα ισχυρή τάση στους ευρωπαϊκούς κύκλους, η οποία επιθυμεί τη συνέχιση της κηδεμονίας της «άτακτης» Ελλάδας. Με δεδομένο ότι οι συνταγές δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα και σε ορισμένες περιπτώσεις αποδείχθηκαν και καταστροφικές, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι οι υποστηρικτές τέτοιων απόψεων εξυπηρετούν κυρίως τα δικά τους συμφέροντα.
Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα των τελευταίων πέντε ετών δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ. Η Ευρώπη εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει άλλα όργανα ελέγχου και όχι επιβολής και κυρίως άλλες πολιτικές αναπτυξιακές και όχι τιμωρητικές. Το κάρο της λιτότητας αρκετά το έσπρωξε ο Ελληνας πολίτης και τώρα πια έχει κολλήσει στο βούρκο της ανεργίας και της ανέχειας. Ο,τι ήταν να μεταφέρει αυτό το κάρο το έχει μεταφέρει.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιες πολιτικές δυνάμεις και με ποιες πολιτικές θα κληθούν να διαχειριστούν την επόμενη μέρα των μνημονίων και κυρίως ποια πορεία επιφυλάσσουν για το μέλλον της χώρας.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μόλις χθες το βράδυ, μιλώντας σε επετειακή εκδήλωση της Ν.Δ. για τα 40 χρόνια από την ίδρυσή της επιχείρησε να αναβαθμιστεί στα νάματα του Καραμανλισμού, ξεκινώντας την ομιλία του με τη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «σωφροσύνη, πατριωτισμός και αρραγής εθνική ενότητα». Επιχείρησε συσπείρωση και πανστρατιά, απευθυνόμενος στους παρόντες στην εκδήλωση Κ. Μητσοτάκη και Κ. Καραμανλή, και υπογράμμισε με έμφαση ότι εδώ που φτάσαμε πίσω δεν υπάρχει και η Νέα Ελλάδα που ο ίδιος οραματίζεται δεν θα είναι ποτέ η ίδια με την προ κρίσης Ελλάδα, την Ελλάδα της χρεοκοπίας. Είναι εμφανές ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός, αν πάρει την αυριανή ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, το επόμενο διάστημα μέχρι το Φεβρουάριο, θα επιχειρήσει να τελειώνει με την τρόικα, να ψηφίσει δέσμη φοροελαφρύνσεων, να πετύχει συμφωνία διευθέτησης του χρέους και να εξασφαλίσει ρευστότητα για την αγορά με τη βοήθεια του ευρωπαίου κεντρικού τραπεζίτη. Θεωρεί ο Αντ. Σαμαράς ότι μ’ αυτά τα όπλα μπορεί να πείσει αρκετούς ανεξάρτητους βουλευτές να στέρξουν στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και να συνεχίσει την κυβερνητική του θητεία, ώστε να επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν οι πολιτικές των μνημονίων και να εκμεταλλευτεί ταυτόχρονα τις ευκαιρίες που δημιούργησαν οι ίδιες πολιτικές. Παράλληλα, χθες το βράδυ ο πρωθυπουργός εξαπέλυσε και δριμεία επίθεση εναντίον του μεγάλου του αντιπάλου Αλέξη Τσίπρα με την άκρως ειρωνική φράση: «Χαμόγελο ηθοποιού, σταυρό χριστιανού και ένδυμα ευρωπαίου». Η αντιπαράθεση τις επόμενες ημέρες θα οξυνθεί. Μια γεύση θα πάρουμε στην αυριανή συνεδρίαση της Βουλής.
Από την άλλη πλευρά, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας με χθεσινό του άρθρο, σε μια προσπάθεια να ακυρώσει τα όσα θα έλεγε χθες το απόγευμα ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, επιχείρησε να εδραιώσει την πεποίθηση στο εκλογικό σώμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα πρόθυρα της διακυβέρνησης της χώρας και ο ίδιος ο επόμενος πρωθυπουργός. Ο τίτλος και μόνο του άρθρου: «Η Ευρώπη δεν ξορκίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνεννοείται μαζί του» αποδεικνύει και την πολιτική του στόχευση. Επιπλέον, με τον αέρα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, χωρίς η αξιωματική αντιπολίτευση να πιέζει ανυπόφορα για εκλογές τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο, δείχνει να έχει ως σχεδιασμό την εκλογική αναμέτρηση του Μαρτίου, επιχειρεί, επιτυχώς σε έναν βαθμό, να πείσει την κοινωνία ότι το υπέρ της ρεύμα είναι μη αναστρέψιμο και κυρίως να δέσει πολιτικά 120 βουλευτές, ώστε να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Αυτά σε επίπεδο πολιτικών σχεδιασμών μπορεί να επαληθευτούν, μπορεί και όχι, στο ρευστό πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος. Για την επόμενη μέρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει περάσει στο πεδίο του ρεαλισμού και αναφέρεται συνεχώς σε σκληρή και αποτελεσματική διαπραγμάτευση σχετικά με τη μείωση του χρέους. Φράσεις όπως μονομερείς ενέργειες και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, όλο και σπανιότερα ακούγονται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Σε επίπεδο κοινωνίας η αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει σε όσα ανακοίνωσε από το βήμα της ΔΕΘ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή σε μια δέσμη φιλολαϊκών μέτρων, για τα οποία ως προς τον λογαριασμό τους χωρίζει χάος σε σχέση με τους υπολογισμούς της κυβέρνησης για τα ίδια μέτρα. Πολιορκητικός κριός για το κάστρο της εξουσίας είναι αναμφίβολα η λαϊκή δυσαρέσκεια από τις πολιτικές λιτότητας. Αυτή όμως βοηθάει όσο είσαι αντιπολίτευση. Μετεκλογικά η λαϊκή δυσαρέσκεια για να εκτονωθεί χρειάζεται χρήμα. Αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει σωστούς λογαριασμούς, όλα καλά. Αν όμως όχι;
Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις θα παίξουν ρόλο επικουρικό ή απλά συμπληρωματικό στη μελλοντική μετα-μνημονιακή κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να συγκρατήσει τις δυνάμεις του και κατά συνέπεια και το ρόλο του μετά τις όποιες εξελίξεις. Ενας ρόλος που δεν μπορεί να αποσαφηνιστεί από τώρα. Η Χρυσή Αυγή δείχνει να χάνει, για πολυσύνθετους λόγους, μέρος της δύναμής της. Το ΚΚΕ έχει σταθερή πορεία και αρνείται να μιλήσει για μελλοντικές πιθανές συνεργασίες και το Ποτάμι προσπαθεί να πιάσει θέση στο …στασίδι του πολιτικού συστήματος. Για τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν αναφέρουμε οτιδήποτε γιατί την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές μπορεί και να μην υφίσταται!
Τέλος, μιλώντας με σχετική βεβαιότητα, θα λέγαμε ότι τα ερωτήματα και οι απορίες, οι προβληματισμοί και οι αγωνίες των πολιτών για το τι θα συμβεί το επόμενο χρονικό διάστημα παραμένουν στο ακέραιο. Είναι βέβαιο ότι όλοι επιθυμούν ένα νέο ξεκίνημα και όχι ένα νέο μνημόνιο. Εξίσου βέβαιη είναι η προτίμηση των πολιτών σε μια πορεία στο μέλλον, όποιες δυσκολίες και αν κρύβει, αντί ενός πισωγυρίσματος στο κακό μας παρελθόν. Το μεγάλο και λογικό ερώτημα που παραμένει είναι αν υπάρχει σχέδιο για αυτή την πορεία στο μέλλον ή αν μας οδηγούν τα γεγονότα και οι πρόσκαιρες ανάγκες μας.
