Μια «ανεπίσημη» συνάντηση η οποία μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις
Πολλοί λένε ότι η εβδομάδα που ξεκινάει αύριο, θα είναι κρίσιμη για τις πολιτικές εξελίξεις. Η ανεπίσημη συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τη Γερμανίδα Καγκελάριο, φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο ανεπίσημη. Την Τρίτη στο Βερολίνο υποστηρίζουν καλά πληροφορημένες πηγές ότι θα τεθούν θέματα. Για την ακρίβεια υποστηρίζουν ότι θα τεθούν όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν αυτή την ώρα την Ελλάδα. Μπορεί να μην πρόκειται για Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και να είναι μια απλή συνάντηση την οποία η γερμανική πλευρά από την πρώτη στιγμή επιχείρησε να υποβαθμίσει στο επίπεδο της «συνηθισμένης συνάντησης δύο ηγετών», όλοι όμως γνωρίζουν ότι τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό τα πράγματα πιέζουν και δεν επιδέχονται αναβολής.
Η Κυβέρνηση πιέζεται από τις δημοσκοπήσεις που διαχέονται δεξιά και αριστερά, επίσημες και ανεπίσημες, πιέζεται και από τις αντιδράσεις Βουλευτών για διάφορες τροπολογίες τύπου ΕΝΦΙΑ, αλλά και για νομοθετήματα που πρέπει να ψηφιστούν το επόμενο δίμηνο, προκειμένου να ολοκληρωθούν τα λεγόμενα προαπαιτούμενα του ελληνικού προγράμματος. Πιέζεται όμως και από το εξωτερικό η Κυβέρνηση διότι εκκρεμεί η αξιολόγηση αλλά και η συζήτηση για τη διευθέτηση και εν τέλει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους που δεν έχει ξεκινήσει ούτε καν σε προκαταρκτικό στάδιο. Οι δανειστές τη μία ανακοινώνουν και την άλλη διαψεύδουν, άλλα προτείνουν οι πέραν του Ατλαντικού και άλλα οι Ευρωπαίοι. Αυτό είναι το πολιτικό κλίμα σε μια φάση που η Ελλάδα ευελπιστεί να κλείσει πίσω της την πόρτα της περιόδου των Μνημονίων.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προηγούμενα είναι εύλογο να θεωρήσει κανείς ότι στη μεθαυριανή συνάντηση ο Πρωθυπουργός θα θέσει δύο κεφαλαιώδη ζητήματα: πρώτον, η ψήφιση των προαπαιτούμενων και η λεγόμενη προώθηση των μεταρρυθμίσεων να συνδυαστεί με την εξαγγελία φορο-ελαφρύνσεων οι οποίες πλέον αποτελούν λαϊκή απαίτηση και δεύτερον, δέσμευση για άμεση συμφωνία σχετικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Αν τα πρώτα, δηλαδή η ψήφιση ορισμένων ακόμη νομοθετημάτων αποτελούν ελληνική υποχρέωση, το δεύτερο, δηλαδή η συμφωνία για το χρέος, αποτελεί ξεκάθαρη υποχρέωση των δανειστών η οποία μάλιστα έχει καθυστερήσει τραγικά. Θυμίζουμε τη δέσμευση της Τρόικα σύμφωνα με την οποία αν η Ελλάδα πετύχαινε πρωτογενές πλεόνασμα από το Νοέμβριο του 2012 θα είχε ξεκινήσει και η συζήτηση για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους της χώρας. Εχουν περάσει περίπου δύο χρόνια και συζήτηση όχι μόνο δεν έχει ξεκινήσει, αλλά ούτε καν έχει προσδιοριστεί η έναρξή της. Δύο χρόνια με τέτοιες παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις είναι τρομερά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αυτό πιστεύουμε ότι θα είναι και το πλαίσιο του Ελληνα Πρωθυπουργού και της Γερμανίδας Καγκελαρίου, η οποία με την ισχύ της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, καλείται να προωθήσει τάχιστα και πειστικά τα όσα έχουν υποσχεθεί οι δανειστές προς τον ελληνικό λαό που δοκιμάστηκε προκειμένου να μην κινδυνεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Είναι δεδομένο ότι στη διεθνή πολιτική σκακιέρα και στη διπλωματία δεν υπάρχουν ούτε μόνιμες φιλίες ούτε μόνιμες δεσμεύσεις. Αυτή η αρχή βεβαίως ισχύει για όλους. Και ο καθένας με την ισχύ του και τα όπλα του μπορεί να την επιβάλλει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Αν λοιπόν δανειστές και εταίροι αθετήσουν αυτή τη βασική τους δέσμευση τότε και η ελληνική πλευρά μπορεί να αθετήσει ή να τροποποιήσει τις δικές της δεσμεύσεις.
Σε κάθε περίπτωση πιστεύουμε ότι μετά την «ανεπίσημη» συνάντηση της Τρίτης θα είναι γνωστό σε σημαντικό βαθμό αν οι εβδομάδες που έρχονται κυοφορούν πολιτικές εξελίξεις ή αν η «γέννα» αναβάλλεται για την άνοιξη ή και για ακόμη αργότερα.
Τέλος, όσο κι αν τα πράγματα αυτή την ώρα δείχνουν πιεστικά ο Πρωθυπουργός δείχνει να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων ακόμη και την ώρα που οι προτεινόμενες εναλλακτικές δείχνουν ελκυστικές αλλά δεν έχουν πείσει οριστικά και τελεσίδικα ότι μπορεί να αποτελέσουν την άλλη οδό με την οποία η χώρα μπορεί να πορευτεί.
Υ.Γ. Στο άρθρο της προηγούμενης Κυριακής από εντελώς εσφαλμένη εκτίμηση και κενό πληροφόρησης είχαμε αναφερθεί σε μυστική ψηφοφορία σχετικά με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Χωρίς να αλλάζει το νόημα του κειμένου, η συγκεκριμένη επισήμανση ήταν μια εντελώς λανθασμένη πληροφορία. Εχει αλλάξει προ πολλού ο τρόπος εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά φαίνεται ότι δεν ασχολούμαστε όσο πρέπει με τον Ανώτατο Πολιτειακό Αρχοντα. Μας απασχολεί μόνο ως παράγοντας πρόκλησης πολιτικών εξελίξεων και καταμέτρησης δυνάμεων. Δεν θα έπρεπε. Ζητούμε συγνώμη από το αναγνωστικό κοινό γι’ αυτό το λάθος. Φαίνεται ότι είχαμε μείνει στα ροζ ψηφοδέλτια της Προεδρικής Εκλογής του 1985. Και πάλι συγνώμη.
