Το σημερινό πρωτοσέλιδο του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ για τις τρίδυμες Βολιώτισσες αθλήτριες Αλεξανδρή, που έφυγαν κυριολεκτικά κυνηγημένες και αδικημένες από την Ελλάδα και τώρα διαπρέπουν στην Ευρώπη, μέσω Αυστρίας, δεν είναι η ακραία περίπτωση που χρήζει προβολής σαν τη σημερινή. Δυστυχώς τείνει να γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Όλα τα παιδιά της. Αθλητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες, ταλαντούχους νέους ανθρώπους, που θα μπορούσαν να κοσμούν την φτωχή μας χώρα με την παρουσία τους και μόνο.
Η Ελλάδα γερνάει και όχι μόνο δημογραφικά. Γερνάει σε λογική, σε αντίληψη, σε μεθόδους και πρακτικές και αυτό είναι χειρότερο γήρας από το ηλικιακό.
Τα τρίδυμα κορίτσια από το Βόλο διέπρεψαν στη συγχρονισμένη κολύμβηση από τα νηπιακά τους χρόνια στα ναυταθλητικά σωματεία του Βόλου, όπου βρήκαν ανθρώπους στοργικούς και συνεργάσιμους. Μέχρις εκεί όμως. Όταν ανέβηκαν επίπεδο και θα έπρεπε να στελεχώσουν τις εθνικές ομάδες, δούλεψαν τα κυκλώματα των Αθηνών. Όπως άλλωστε δουλεύουν σε όλα τα επίπεδα: στην πολιτική, στην οικονομία, στον αθλητισμό, παντού! Ακόρεστα, αδηφάγα και συγχρόνως ανίκανα να αντιληφθούν ότι το αθηνοκεντρικό κράτος είναι αυτό που έφερε τη χώρα στο σημερινό της χάλι και την τελείωσε και πρέπει να τελειώσει και αυτό.
Ακόμα θυμόμαστε τη σπαρακτική ανακοίνωση που είχαν δημοσιοποιήσει τον Ιούλιο του 2012, φεύγοντας κυριολεκτικά κυνηγημένες από τη χώρα τους, επειδή κάποιοι «αρμόδιοι» με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια είχαν επιλέξει για τις εθνικές ομάδες κάποιες συναθλήτριές τους από την Αθήνα. Πήγαν στην Αυστρία. Η χώρα τις υποδέχθηκε, τις έδωσε υπηκοότητα, φρόντισε για όλα και φυσικά διαπρέπουν. Και όχι μόνο αυτό. Επειδή η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, κατατάσσονται πάντα σε υψηλότερες θέσεις, στους διεθνείς αγώνες, πάνω από τις αθλήτριες που είχαν επιλεγεί στη δική τους θέση.
Μήπως το ίδιο δεν γίνεται σε όλα τα επίπεδα; Φεύγουν οι Ελληνες γιατροί για νοσοκομεία του εξωτερικού, όταν στα νοσοκομεία της χώρας υπάρχουν τεράστια κενά. Τελευταία διαβάσαμε και για Ελληνες εργάτες γης σε θερμοκήπια της Ολλανδίας, την ώρα που οι ελληνικές σοδειές σαπίζουν στα χωράφια αν δεν βρεθούν αλλοδαποί εργάτες.
Και πλήθος άλλων παραδειγμάτων. Τελικά σ’ αυτή τη χώρα γερνάμε χωρίς να μεγαλώνουμε.
