Με διαφορά φάσεως οι εξελίξεις στην Ελλάδα
Από τις προηγούμενες εθνικές εκλογές του 2012 έχουν ιδρυθεί περίπου 60 πολιτικά κόμματα και κομματίδια. Και συνεχίζουν να ιδρύονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων, που οδηγεί σε πολυδιάσπαση της ίδιας της κοινωνίας.
Η ελληνική πολιτική ζωή ιταλοποιείται με καθυστέρηση τριών και πλέον δεκαετιών. Οταν η ίδια η Ιταλία, προ πολλού, έχει επιστρέψει στα δίπολα με τις όποιες παροδικές ή μόνιμες εξαιρέσεις, τύπου Γκρίλο ή Λέγκας, στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε ένα νέο πολιτικό μοντέλο, που δε δείχνει να έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.
Ολες οι ώριμες δημοκρατίες της Δυτικής Ευρώπης, στις οποίες, κατά κοινή ομολογία των βασικών πολιτικών δυνάμεων, θέλουμε να προσομοιάζουμε, διακρίνονται για τον ισχυρό δικομματισμό τους, με την ταυτόχρονη ύπαρξη δύο ή τριών μικρότερων κομμάτων που συνήθως λειτουργούν ως κυβερνητικοί εταίροι, στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε την πολυδιάσπαση των κομματικών σχηματισμών και τη γέννηση καινούργιων από το πουθενά.
Διωγμένοι υπουργοί, απογοητευμένοι κομματάρχες, πικραμένοι πολιτευτές και κάθε είδους αστέρες ιδρύουν από ένα κόμμα και επαγγέλλονται εργολαβικά τη σωτηρία της χώρας. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αυτά που διακηρύττουν συνήθως τα ακούνε μόνοι τους και το αποτέλεσμα της κάλπης έρχεται ως οδοστρωτήρας απέναντι στην πολιτική τους αμετροέπεια.
Είναι σαφώς προτιμότερο, όπως συμβαίνει άλλωστε και παντού, να θεσμοθετηθούν στο πλαίσιο ενίσχυσης της εσωκομματικής δημοκρατίας οι τάσεις μέσα στα κόμματα, από το να σηκώνει ο κάθε απίθανος το δικό του μπαϊράκι. Τα κόμματα στην Ελλάδα πλέον σε αριθμό συναγωνίζονται τα ξενυχτάδικα, αν και τα δεύτερα κατά τεκμήριο είναι σοβαρότερες επιχειρήσεις από τα μαγαζάκια, τα οποία στήνονται στη σημερινή πλατεία του πολιτικού μας σκηνικού.
Πολυκερματισμός στη σημερινή Ελλάδα σημαίνει ενίσχυση της αστάθειας. Αποσταθεροποίηση. Σύγχυση. Το ζητούμενο της εθνικής συνεννόησης, που ποτέ δεν ήταν εφικτό, απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Εχουμε καταντήσει μια σύγχρονη Βαβέλ, όπου ο καθένας επαγγέλλεται τα πιο απίθανα πράγματα, ψαρεύοντας σε θολά νερά, με στόχο την προσωπική του πολιτική επιβίωση, χωρίς καμία έγνοια για τη συνολική πορεία της χώρας. Θα ήταν προτιμότερος ένας Αλέκος Αλαβάνος μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και ας τα ρίχνει στον Τσίπρα, ένας Βύρωνας Πολύδωρας μέσα στη Νέα Δημοκρατία και ας τα χώνει στο Σαμαρά ή ένας Ανδρέας Λοβέρδος ως άλλος πόλος στο ΠΑΣΟΚ από το να μαζεύει …ελιές στους ελαιώνες, σε σχέση με το σκηνικό που καταγράφεται σήμερα ως η γελοιωδέστερη επιβεβαίωση της κατάντιας μας.
Αν στις επόμενες εθνικές εκλογές οδηγηθούμε κάτω από τις συγκεκριμένες χαοτικές συνθήκες, το λιγότερο που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε θα είναι η ακυβερνησία και το χειρότερο το πολιτικό χάος. Οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα, κατά τις απόψεις πολλών σοβαρών ανθρώπων, οι οποίες όμως δεν βρίσκουν έφορο έδαφος, δικαιολογούν δύο μεγάλα κόμματα, ένα δεξιό-κεντροδεξιό, ένα αριστερό-κεντροαριστερό, ακόμη δύο μικρότερα κόμματα ένα στην άκρα δεξιά και ένα στην άκρα αριστερά, άντε και ένα-δύο στο χώρο του κέντρου. Στο σύνολό τους, δηλαδή, έξι-εφτά κόμματα που θα αντιπροσωπεύονται στη Βουλή και στην Ευρωβουλή. Το σημερινό σκηνικό αποτελεί μία ακόμη νεοελληνική υπερβολή και τίποτα περισσότερο.
Αφορμή των σημερινών σκέψεων στάθηκε το εγχείρημα του συναδέλφου δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζουμε με όσα προαναφέρουμε για έναν και μόνο λόγο. Ο νεοπολιτικός Θεοδωράκης δεσμεύεται για μία παράμετρο, η οποία τον διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα καινούργια κόμματα και κομματίδια. Δεσμεύεται ότι όλοι όσοι θα πλαισιώσουν το εγχείρημα θα είναι νέοι στην πολιτική, χωρίς να έχουν θητεύσει στο παρελθόν σε θέσεις εξουσίας. Αυτό πράγματι διαφοροποιεί την προσπάθεια και βεβαίως μένει να αποδειχθεί στην πράξη.
Σε κάθε περίπτωση, η δημοκρατία δίνει δικαίωμα συμμετοχής σε όλους ανεξαιρέτως. Είναι, άλλωστε, ένα πολίτευμα με πολλές αδυναμίες, ευτυχώς ή δυστυχώς, όμως, το ανθρώπινο γένος δεν έχει ανακαλύψει κάποιο καλύτερο για να το υποκαταστήσει. Εφόσον όλοι αυτοί οι Ελληνες νεοπαγείς σωτήρες δεν αντιλαμβάνονται το θνησιγενές και μάταιο των εγχειρημάτων τους, τα κόμματα είναι εκείνα, τα οποία πρέπει να δράσουν. Απαγορευτικά μέτρα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν λειτουργούν. Η εσωκομματική δημοκρατία, ο εκσυγχρονισμός, η θεσμοθέτηση ρευμάτων και τάσεων, η κοινωνική τους αναβάπτιση και κυρίως η ανάδειξη προσώπων που διαθέτουν την καλή μαρτυρία στην κοινωνία και στην πολιτική είναι ορισμένες από τις αναγκαίες συνθήκες ώστε να μπει τέλος στη χαοτική κατάσταση, όπως καταγράφεται σήμερα.
Υ.Γ. Δυστυχώς, πανομοιότυπα φαινόμενα καταγράφονται και ενόψει των δημοτικών εκλογών στον τόπο μας, με μια διαδικασία ταχείας μεταδοτικότητας που μόνο με τον φετινό ιό της γρίπης μπορεί να συγκριθεί.
