Χρήστος Μπουκώρος: Αυτοδιοίκηση και παιχνίδια εξουσίας

χρήστος-μπουκώρος-αυτοδιοίκηση-και-π-273454

Ενας διεφθαρμένος κομματισμός στην υπηρεσία προσωπικών και πολιτικών συμφερόντων.

Από τα πολύ παλιά χρόνια, τότε ακόμα που οι πολιτικές και κομματικές διαφορές είχαν γωνίες αιχμηρές, χωρίς την άμβλυνση της εποχής μας, ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης υπήρξε προνομιακό πεδίο ευρύτατων συγκλίσεων και συναινέσεων. Υποτίθεται ότι οι δημοτικές εκλογές ήταν το πεδίο των δημοκρατικών διαδικασιών, μέσα από το οποίο αναδεικνύονταν οι ικανότεροι και οι δημοφιλέστεροι των τοπικών κοινωνιών.

Αυτή η πολιτική συνήθεια, που πρόσφερε τα μέγιστα στη δημιουργία μιας ακηδεμόνευτης αυτοδιοίκησης, ακόμα και όταν αυτή ασκούνταν από κορυφαία κομματικά στελέχη, τα οποία εκλέγονταν δήμαρχοι ή νομάρχες, στην πορεία του χρόνου ξέφτισε, παραμορφώθηκε, αλλοτριώθηκε και μεταλλάχθηκε.

Μετατράπηκε ο χώρος της αυτοδιοίκησης, δυστυχέστατα, σε γήπεδο κομματικής αναμέτρησης και αρένα πολιτικής επιβίωσης κομμάτων και προσώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και αυτοί που δηλώνουν ανεξάρτητοι και αυτοδιοικητικοί στην εποχή μας κυνηγούν σαν τρελοί ανοιχτή στήριξη, χρίσματα ή υπόγεια υποστήριξη κομματικών φορέων. Τα παραδείγματα είναι και πολλά και τοπικά και δεν αξίζει να περιπτωσιολογούμε.

Θέτουμε, όμως, σήμερα μια σειρά προβληματισμών για την εικόνα, αλλά και για την πορεία της αυτοδιοίκησης, που αφορούν άμεσα τους πολίτες και τις τοπικές κοινωνίες.

Αλήθεια, σε τι θα διαφέρει η αυτοδιοίκηση αν χαρακτηρίζεται από όλα τα αρνητικά γνωρίσματα της κεντρικής εξουσίας και την παθογένεια του ευρύτερου πολιτικού συστήματος; Αν η αυτοδιοίκηση δεν υπηρετήσει το ρόλο της, μετατρεπόμενη και πάλι σε πρωτοκύτταρο της δημοκρατίας και μονάδα εξουσίας κοντινή στον πολίτη, δεν καθίσταται αυτόματα ένας ακόμα μηχανισμός αναπαραγωγής και αναδιανομής της εξουσίας με μηχανισμούς και όρους που απαντώνται στο κύκλωμα εξουσίας του κράτους των Αθηνών;

Μπορεί η αυτοδιοίκηση να πορευτεί βασιζόμενη στα ίδια και τα ίδια πρόσωπα και στους επαγγελματίες της πολιτικής; Αν δεν είναι ο συγκεκριμένος χώρος εύφορος κάμπος, ανανέωσης ιδεών και προσώπων, τότε ποιος άλλος μπορεί να είναι; Είναι δυνατόν οι τοπικές κοινωνίες που διαμαρτύρονται για στασιμότητα και να ποντάρουν, θέλοντας και μη, στα ίδια πρόσωπα που ανακυκλώνονται στις θέσεις τοπικής εξουσίας επί 10, 20, 30 ή ακόμα 40 χρόνια;

Αν η αυτοδιοίκηση δεν είναι αγωγός νέων ιδεών και πολιτικό πεδίο νέων προσώπων, πώς περιμένουμε και αιτούμαστε την ευρύτερη ανανέωση του πολιτικού σκηνικού της χώρας;

Επιπλέον, μπορεί το άθροισμα πολιτικών φιλοδοξιών και αστείρευτου κυβερνητισμού τοπικών παραγόντων να υποκαταστήσει την έλλειψη έργου και την απουσία λύσεων για τα σοβαρά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών; Ο παραγοντισμός ή η δυνατότητα επιρροής στις τοπικές κοινωνίες, με τον οποιοδήποτε τρόπο και μέσο, είναι λογικό να ορθώνεται ως οπισθοδρομικός παράγοντας στη θέληση των κοινωνιών να πάνε τις περιοχές τους ένα βήμα μακρύτερα και λίγο ψηλότερα;

Στο τέλος – τέλος πόσο δημοκρατικό δικαίωμα αποτελεί η προσπάθεια ποδηγέτησης του φρονήματος των δημοτών με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμα και με τη μέθοδο της ανθρωποφαγίας και των πλαστών διλημμάτων ή και τη χρήση εικονικής πραγματικότητας;

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και δυστυχώς θα μπορούσαμε να αναφέρουμε άπειρες παθήσεις του νεοελληνικού πολιτικού συστήματος, που συναντώνται με ίδιο και απαράλλακτο τρόπο κυρίως στις προεκλογικές περιόδους των αυτοδιοικητικών εκλογών. Και ας καμώνονται ορισμένοι ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα κακώς κείμενα της κεντρικής εξουσίας. Είναι ολοφάνερο ότι αποτελούν απλά υποπροϊόντα ενός πολιτικού συστήματος που νοσεί.

Το γηρασμένο πολιτικό προσωπικό, που αντιμετωπίζει την τοπική αυτοδιοίκηση ως τελευταία καταφυγή πολιτικής επιβίωσης, ο αρρωστημένος κυβερνητισμός, ο πολιτικός αμοραλισμός και η οικογενειοκρατία σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι βαρύτατες παθήσεις της κεντρικής εξουσίας που μεταδόθηκαν με την ίδια συχνότητα και ένταση και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτό είναι το κατάντημα, για το οποίο δεν είναι άμοιροι και οι πολίτες, που μία ημέρα ψηφίζουν και τέσσερα -και στην επερχόμενη περίπτωση πέντε χρόνια- διαμαρτύρονται.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου