Η αναμέτρηση του Μαΐου και οι προεκτάσεις της
Ολες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αυτή την εποχή, τρέμουν την ιδέα της θορυβώδους έκφρασης ενός κύματος ευρωσκεπτικισμού στις κάλπες των Ευρωεκλογών. Δεν είναι μόνο τα ακραία κινήματα που ανθίζουν τα τελευταία χρόνια στο πρόσφορο έδαφος της λιτότητας και ανεργίας, αλλά και ο ίδιος ο ρόλος των ευρωπαϊκών οργάνων ο οποίος δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες των Ευρωπαίων πολιτών. Υπολογίζεται μάλιστα σήμερα ότι τα κόμματα που εκφράζουν ευθεία αντίθεση στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορούν στις επερχόμενες εκλογές να κατακτήσουν ένα ποσοστό που θα κινείται μεταξύ 27% και 30%.
Ορατό προβάλλει το ενδεχόμενο το ένα τρίτο των πολιτικών δυνάμεων από τα τέλη Μαΐου και μετά να σηκώσει το λάβαρο της Ευρωπαϊκής διάλυσης και να υποστείλει τη σημαία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το ένα τρίτο δεν είναι μέγεθος που δεν υπολογίζεται, ούτε δύναμη που μπορεί να αγνοηθεί εύκολα.
Στην Ελλάδα αντιμετωπίζαμε πάντα τη μάχη των Ευρωεκλογών ως δευτερεύουσας σημασίας πολιτική αναμέτρηση. Οσοι προσέρχονταν στις κάλπες των Ευρωεκλογών, ιδιαίτερα όταν αυτές δεν διεξάγονταν ταυτόχρονα με τις Εθνικές Εκλογές, αντιμετώπιζαν την επιλογή τους με τρόπο χαλαρό έως αδιάφορο.
Δηλώναμε όλα αυτά τα χρόνια φιλοευρωπαΐοι περισσότερο απ’ όλους τους λαούς, αλλά ποτέ δεν κάναμε τον κόπο να ενημερωθούμε για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη λειτουργία τους και φυσικά ποτέ δεν ελέγξαμε τους Ευρωβουλευτές μας με κριτήρια την παρουσία τους και το έργο τους στο Στρασβούργο. Αλλωστε αυτόν τον έλεγχο ουδέποτε αξιοποιήσαμε, ακόμη και για τους εθνικούς αντιπροσώπους. Υπήρξαμε δηλαδή ως λαός από το 1980 και μετά μόνο κατά το όνομα Ευρωπαίοι. Ούτως ή άλλως στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις. Επί της ουσίας παραμείναμε Βαλκάνιοι και στη σκέψη και στη δράση.
Στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση για λόγους εντελώς άσχετους με την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ξάφνου οι Ευρωεκλογές αποκτούν μία αυξημένη σημασία για το εγχώριο εκλογικό σώμα. Για πρώτη φορά αλλά συμβαίνει.
Η πολιτική ρευστότητα σε συνδυασμό με την πόλωση των δύο μεγάλων κομμάτων η οποία αναμένεται να κορυφωθεί τις επόμενες μέρες από τη μια πλευρά, καθώς και η θεσμοθέτηση για πρώτη φορά στην Ελλάδα του σταυρού προτίμησης για τους Ευρωβουλευτές που θα μας εκπροσωπήσουν από την άλλη πλευρά, είναι στοιχεία ικανά για να αυξήσουν κατακόρυφα το ενδιαφέρον των μέχρι τώρα «νερόβραστων» εκλογών.
Η βραδιά της 25ης Μαΐου για τα επιτελεία των κομμάτων δεν θα είναι μια απλή βραδιά καταμέτρησης. Ορισμένοι εκτιμούν ότι από τις κάλπες θα ξεπεταχθούν «φίδια»! Κάποιοι άλλοι υπολογίζουν ότι η αναμέτρηση θα λάβει χαρακτηριστικά εθνικών εκλογών και τα αποτελέσματα θα είναι φυσιολογικά με τα δύο μεγάλα κόμματα ασχέτως σειράς κατάταξης να προηγούνται, με τη διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου να κινείται από μία μέχρι πέντε μονάδες και να δίνεται μάχη για την τρίτη και τέταρτη θέση.
Εγκυρες εκτιμήσεις ένα και πλέον μήνα πριν από τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, το κλίμα της οποίας αλλοιώνεται από την ταυτόχρονη διεξαγωγή των Δημοτικών και Περιφερειακών Εκλογών, δεν μπορούν να υπάρξουν. Αν όμως επιβεβαιωθεί η εκτίμηση ότι αυτές οι κάλπες θα φανερώσουν εκπλήξεις για τους περισσότερους αν όχι για όλους τότε το αποτέλεσμά τους, μπορεί να μετατραπεί σε καταλύτη απρόσμενων εξελίξεων.
Είναι βέβαιο ότι ο Ελληνας ψηφοφόρος στο παραβάν των Ευρωεκλογών δεν θα αναλογιστεί μόνο τη σημασία της ψήφου του σε σχέση με τα μελλούμενα στην Ευρώπη, αλλά κυρίως θα προσδώσει στην επιλογή του χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και τις επιθυμίες του για τη συνέχεια της χώρας. Αν ο ψηφοφόρος θέλει να προκαλέσει μέσω της κάλπης των Ευρωεκλογών πολιτικές εξελίξεις θα έχει την ευκαιρία να το κάνει. Αν πιστεύει ότι ο σημερινός δρόμος, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, οδηγεί με τρόπο σταθερό σε έξοδο από την κρίση και πάλι θα έχει την ευκαιρία να το κάνει. Οπως επίσης κι αν επιθυμεί να προκαλέσει μπάχαλο. Και αυτό μπορεί να το κάνει. Ολα τα προαναφερθέντα είναι στοιχεία που τόνωσαν το ενδιαφέρον όσο κι αν ακόμη κάτι τέτοιο δεν ανιχνεύεται θα φανεί το αμέσως επόμενο διάστημα.
Σε κάθε περίπτωση και πέρα από τα εκλογικά αποτελέσματα και τη δύναμη των κομμάτων, δεν πρέπει να πάει στράφι η καινοτομία του σταυρού προτίμησης των Ευρωβουλευτών. Οποιο κόμμα κι αν επιλέξει κανείς, με όποια κριτήρια κι αν το κάνει, έχει την ευκαιρία να στείλει στην Ευρώπη, ανθρώπους που μπορούν να εκπροσωπήσουν με αξιοσύνη τη χώρα. Αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί. Αλλωστε οι ευρωλίστες και ο θόρυβος που προκάλεσε η κατάρτισή τους πρέπει να δώσουν το έναυσμα στους πολίτες για επιλογές με κριτήρια που θα είναι ωφέλιμα για τη χώρα κι όχι για τα κόμματα και τις εσωτερικές τους ισορροπίες.
Στο τέλος – τέλος όσο κι αν στην απέναντι σελίδα διαβάζετε το άρθρο του κ. Μίχα σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι η μόνη ζημιωμένη χώρα από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, πόσοι αλήθεια πιστεύουν κάτι τέτοιο;
