Οι μετοχές του Ολυμπιακού και το Γηροκομείο Βόλου
Παρότι ασχολούμαι δεν συνηθίζω να αρθρογραφώ για τα αθλητικά θέματα. Δεν είναι η ειδικότητά μου και το αποφεύγω. Ούτε το μουντιάλ και οι συγκινήσεις του με παρακινούν σε γραπτές αθλητικές αναλύσεις. Μόνο με τον καφέ και τους φίλους και πολύ είναι. Δύο χθεσινά γεγονότα όμως, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, με έβαλαν σε σκέψεις τις οποίες επιχειρώ να αποτυπώσω στο χαρτί.
Κάποιος κ. Βαγγέλης Πλεξίδας τον οποίο δεν είχα την τύχη να γνωρίσω και τον έμαθα μέσα από τα δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου εξέδωσε μία ανακοίνωση που αφορά το Βόλο. Οχι την ομάδα του Βόλου. Την πόλη του Βόλου. Από την άλλη, το δεύτερο γεγονός, ήταν ο χθεσινός απολογισμός της προσωρινής Διοίκησης του Γηροκομείου Βόλου στην οποία κάποιοι φίλοι με παρακίνησαν να παραβρεθώ χθες το πρωί, με την επισήμανση ότι θα άξιζε τον κόπο να ακούσω. Και πράγματι άξιζε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να μη σας μπερδεύω με τις κάπως οργισμένες και ελαφρώς μπερδεμένες σκέψεις μου.
Διαβάζοντας τα τοπικά αθλητικά νέα τις τελευταίες μέρες, πληροφορήθηκα ότι ο κ. Πλεξίδας, πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομάδας της Λάρισας, ενδιαφέρεται να αγοράσει το πακέτο μετοχών της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βόλου μετά την παραίτηση της Διοίκησης. Κανένα περίεργο μέχρι εδώ. Οι οπαδοί των ομάδων μπορεί να μην αλλάζουν ποτέ χρώμα και φανέλες και να πεθαίνουν για τις ομάδες τους, οι πρόεδροι των ΠΑΕ αντίθετα αλλάζουν τις ομάδες σαν τα πουκάμισα. Οπότε δεν μου προξένησε καμία εντύπωση, ακόμη κι αν προερχόταν από μία παραδοσιακά αντίπαλη ποδοσφαιρική δύναμη. Συμβαίνουν και αυτά και στο πλαίσιο του… εθιμικού δικαίου του ελληνικού ποδοσφαίρου μπορούν να γίνουν ανεκτά.
Ενώ ο συγκεκριμένος κύριος είχε κάποιες επαφές με τους αρμοδίους της ομάδας και δεν διέψευσε όλες αυτές τις μέρες κανένα από τα δημοσιεύματα, που τον έφεραν ως ενδιαφερόμενο να αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της ομάδας του Βόλου, χθες τα ξημερώματα, ο ίδιος εξέδωσε μία εμετική ανακοίνωση, όπου, μεταξύ των άλλων, υπογραμμίζει ότι «το μόνο ωραίο σημείο του Βόλου είναι η ταμπέλα που δείχνει 60 χιλιόμετρα προς Λάρισα»! Φρασεολογία που χρησιμοποιούν κουτοπόνηροι μαχαλόμαγκες και όχι σοβαροί επιχειρηματίες. Βεβαίως, κάποιοι αθλητικογράφοι είχαν επισημάνει τις προηγούμενες μέρες ότι ο συγκεκριμένος κύριος κάνει παιχνίδι και πιέζει καταστάσεις εντός της δικής του ομάδος. Αλλά οι ψύχραιμες φωνές σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ακούγονται. Αλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι συζητήσεις έφτασαν στο δια ταύτα και του ζητήθηκε εγγυητική επιστολή 300.000 ευρώ προκειμένου να πάνε οι διαπραγματεύσεις στο τελικό στάδιο και τότε…άρχισε τις μαγκιές.
Το θέμα βεβαίως δεν είναι ούτε ο κ. Πλεξίδας, ούτε οι ομάδες, η μία ή η άλλη, η άλφα ή η βήτα, η κόκκινη, η γαλάζια, η βυσσινί. Το θέμα είναι τα σύμβολα και οι συμβολισμοί. Τα σύμβολα, όπως είναι το όνομα της πόλης αλλά και της ομάδας και της περιοχής μας ολόκληρης, δεν είναι ανεκτό να γίνονται αντικείμενα χλευασμού από τον κάθε τυχαίο.
Βεβαίως, αυτή η περιοχή που τόσα πρόσφερε εδώ και 5.000 χρόνια στον πολιτισμό της ανθρωπότητας, ξεκινώντας από το πρώτο οικουμενικής σημασίας ταξίδι της Αργοναυτικής Εκστρατείας στην Αρχαιότητα και συνεχίζοντας κατά τη νεότερη ιστορία με το πρώτο Εργατικό Κέντρο της Ελλάδας στο Βόλο και τον πρώτο Αγροτικό Συνεταιρισμό της σύγχρονης Ελλάδας στον Αλμυρό, για να ακολουθήσει το Παρθεναγωγείο Βόλου με την τεράστια συμβολή στα σύγχρονα γράμματα, αλλά και την προσφορά της περιοχής μας στη βιομηχανική ανάπτυξη και την οικονομία της χώρας, δεν μπορούν όλα αυτά και ότι συμβολίζουν, ούτε ως ονόματα, ούτε καν ως επιχειρηματικά σύμβολα, να γίνονται αντικείμενο χλευασμού. Ασφαλώς όλα αυτά που διαχρονικά προσφέρει η περιοχή μας δεν κινδυνεύουν από κανέναν απίθανο και προσβλητικό κύριο. Κινδυνεύουν όμως από λογικές που δεν τα αναδεικνύουν, δεν τα περιφρουρούν, τα υποτιμούν.
Είναι γνωστό όμως ότι οι πολίτες της Μαγνησίας πέρα από τα εξαιρετικά πλεονεκτήματα του τόπου που ζουν έχουν και τη συνήθεια να εμπιστεύονται τις τύχες τους, με μεγάλη ευκολία κάποιες φορές, σε ανθρώπους που καμία ή ελάχιστη σχέση έχουν με τον τόπο μας. Ασφαλώς δεν είμαστε κλειστή κοινωνία. Κέντρο όσμωσης και πολυπολιτισμού είναι τούτη η γωνιά της οικουμένης. Ομως η ευκολία, με την οποία εμπιστευόμαστε την εκπροσώπησή μας σε πρόσωπα που δεν είναι ενσωματωμένα με τους ανθρώπους και τα προβλήματά του τόπου, οδηγεί σε περιπέτειες. Θα μου πείτε, όμως, έχει σχέση ο κ. Πλεξίδας με τον εάν κάποιοι σε αυτόν τον τόπο έγιναν βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι, διοικητές, χωρίς καν να γνωρίζουν τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους; Οχι. Αλλά η τάση να εμπιστευόμαστε περισσότερο ανθρώπους που έχουν αποκοπεί εντελώς από την τοπική κοινωνία ή άλλους που απλά διαθέτουν μία μακρινή σχεδόν αδιόρατη σχέση καταγωγής με τούτο τον τόπο για να προωθήσουν προβλήματα που ούτε καν γνωρίζουν, για την ακρίβεια ούτε καν τα έχουν ακούσει, συνιστά μία παρακινδυνευμένη επιλογή. Το έχουμε πληρώσει πολλές φορές.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πάνε τον τόπο μας μπροστά. Είναι εδώ δίπλα μας. Τους αγνοούμε όμως και τους υποτιμούμε μέσα από τη συνήθεια ενός κακώς νοούμενου ανταγωνισμού, που μας πάει πίσω και όχι μπροστά.
Υπάρχουν άνθρωποι, το διαπίστωσα χθες, ακούγοντας στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Βόλου τον απολογισμό δράσης της προσωρινής Διοίκησης του Γηροκομείου. Νέοι άνθρωποι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, επιστήμονες που κατόρθωσαν να δώσουν πνοή ζωής και ελπίδα σε ένα Ιδρυμα, που πριν από λίγους μήνες αντιμετώπιζε τον κίνδυνο του λουκέτου. Ανθρωποι που έκαναν τα αυτονόητα, τα οποία όμως δυστυχώς σε άλλες περιπτώσεις παραμένουν ζητούμενα. Ανθρωποι που ενέπνευσαν και εμπνεύστηκαν, που κατόρθωσαν να κινητοποιήσουν την κοινωνία και το προσωπικό του Ιδρύματος και να το βάλουν σε μία άλλη ρότα. Το είπαν οι ίδιοι οι τρόφιμοι με δάκρυα στα μάτια, το γνωρίζουν και όλοι οι εθελοντές που συνδράμουν με χίλιους τρόπους γιατί βλέπουν νέους και άφθαρτους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν στον τόπο τους με τη διάσωση και την ανάπτυξη ενός τόσο σημαντικού Ιδρύματος.
Υπάρχουν λοιπόν οι άνθρωποι που αγαπάνε και πονάνε αυτόν τον τόπο και μπορούν να προσφέρουν. Ως κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να τους ανακαλύψουμε. Σε αυτόν τον τόπο ιστορικά όλοι ήταν δεκτοί. Αλλωστε όλοι είμαστε φιλοξενούμενοι. Απέχει παρασάγγας όμως η επιλογή μίας ανοικτής κοινωνίας από το να δίνουμε τα κλειδιά του σπιτιού μας και του μέλλοντος μας στον κάθε περαστικό.
Δικλείδες προστασίας λοιπόν. Τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται στο σύστημα που ζούμε. Θέλεις να αγοράσεις; Τα λεφτά στο τραπέζι! Θέλεις να διοικήσεις ή να εκπροσωπήσεις τον τόπο; Πρώτα θα προσφέρεις, θα πονέσεις θα ματώσεις για τον τόπο και μετά θα τον εκπροσωπήσεις! Ας αυτοπροστατευτούμε επιτέλους.
