Απαιτούνται αντισυμβατικά μέτρα για την αντιμετώπισή της
Πάρα πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν από τη συγκεκριμένη στήλη είχαμε επισημάνει την αδήριτη ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων για την αντιμετώπιση της γιγαντιαίας ανεργίας που πλήττει τον ελληνικό πληθυσμό και κυρίως τους νέους.
Πολλές πλευρές, με στέρεα επιχειρήματα, την τελευταία τριετία επισήμαναν ότι χρειάζεται μια ομπρέλα προστασίας για το ενάμιση εκατομμύριο ανέργων που έχει τεθεί εκτός οικονομικού και κοινωνικού παιχνιδιού.
Προ εξαμήνου είχαμε επικροτήσει την εξαγγελία του ΟΑΕΔ για επιδοτούμενη εργασία σε 400.000 ανέργους. Μια εξαγγελία που αποσύρθηκε ταυτόχρονα με την παύση των χειροκροτημάτων.
Χθες, ο Πρωθυπουργός από το Υπουργείο Εργασίας, ανακοίνωσε τη δημιουργία Ανωτάτου Συμβουλίου Απασχόλησης που θα απαρτίζεται από τους αρμόδιους Υπουργούς και την υλοποίηση τριών μεγάλων προγραμμάτων που θα επιδοτήσουν για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, την ανεργία περίπου 680.000 ανέργων διάφορων ηλικιών, με έμφαση στις νεότερες ηλικίες ανέργων και την προώθηση της εργασιακής τους εμπειρίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μια εθνική αναγκαιότητα. Μακάρι η εξαγγελία αυτή να υλοποιηθεί και να δώσει και αποτελέσματα. Μένουμε επιφυλακτικοί, μόνο και μόνο για το λόγο, ότι πολλά μέχρι σήμερα έχουν εξαγγελθεί απ’ όλες τις Κυβερνήσεις αλλά ελάχιστα έχουν υλοποιηθεί. Ελπίζουμε τούτη την ώρα, που η κοινωνική μάστιγα της ανεργίας έχει «γονατίσει» τον κορμό της Ελλάδας, τα χθεσινά να μην αποτελούν εξαγγελίες αλλά συγκεκριμένο και υλοποιήσιμο σχεδιασμό.
Αναμφίβολα δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι θα αντιμετωπιστεί η ανεργία με επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης. Πλην όμως, την εποχή της ακραίας οικονομικής λαίλαπας, που πλήττει την κοινωνία μας, απαιτούνται αντισυμβατικά μέτρα για να αντιμετωπιστούν τόσο διαβρωτικά φαινόμενα. Δεν μπορεί να περιμένεις την ανάπτυξη με ρυθμούς 0,5 ή 1% ή 2% για τον απλούστατο λόγο ότι ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι δεν θα αντέξουν αυτό το μαρτυρικό ραντεβού για να απορροφηθούν από την αγορά εργασίας με τους φυσιολογικούς τρόπους όπως συμβαίνει στις ελεύθερες οικονομίες.
Δεν γίναμε ξαφνικά κρατιστές για να τα περιμένουμε όλα από το Κράτος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι οι σημερινοί άνεργοι γι’ αυτό που τους συμβαίνει έχουν τις μικρότερες ευθύνες σε σχέση με τις ευθύνες της Πολιτείας διαχρονικά.
Επιπλέον, αυτά τα λίγα χρήματα που θα πάρουν οι επιδοτούμενοι άνεργοι, θα πέσουν στο σύνολό τους στην αγορά και κατά ένα μέρος θα επιστρέψουν στα ταμεία του Κράτους, μέσω της κατανάλωσης. Διότι κανείς δεν αποταμιεύει τον επιδοτούμενο μισθό ή το επίδομα από το ταμείο ανεργίας. Καλύπτουν σε ένα μικρό βαθμό βασικότατες ανάγκες τους. Υπάρχει και η ελπίδα ακέραιη ότι τέτοιου είδους προγράμματα μπορούν να λειτουργήσουν επικουρικά στην αναθέρμανση και επανεκκίνηση της οικονομίας.
Εκείνο που επισημαίνουμε είναι ότι τα συγκεκριμένα προγράμματα (λεπτομέρειες σελ. 18) πρέπει να υλοποιηθούν ταχύτατα και να επεκταθούν όσο το δυνατό περισσότερο σε ύψος αποδοχών, χρόνο επιδότησης και αριθμό ωφελούμενων. Αυτό είναι υποχρέωση και καθήκον της Πολιτείας τούτη τη δύσκολη ώρα.
