Χρήστος Μπουκώρος: Η απομυθοποίηση των μεταρρυθμίσεων

χρήστος-μπουκώρος-η-απομυθοποίηση-τω-476581

Αλλη μία έννοια που έχασε τη σημασία της στην Ελλάδα

Εχουμε αποθεώσει την έννοια των μεταρρυθμίσεων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και αποτελεί κοινό τόπο για όλους τους πολιτικούς ότι είναι αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσει ο τόπος. Η ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, εκτός από διαπιστωμένη, απέκτησε και ιδεολογικό μανδύα. Μεταρρυθμίσεις όμως ακούμε και μεταρρυθμίσεις δεν βλέπουμε.

Φτάσαμε στο τελευταίο διάστημα να θεωρούμε ότι το βάπτισμα του γάλακτος ως φρέσκο στις 10 ή στις 15 ημέρες και όχι στις πέντε που ισχύει σήμερα, η πώληση φαρμάκων ανάμεσα στα λαχανάκια Βρυξελλών και στις κονσέρβες riomareστα ράφια των σούπερ μάρκετ, το ζύγισμα του ψωμιού στα αρτοποιεία και άλλα τέτοια φαιδρά και ασήμαντα είναι οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Μάλιστα οι συγκεκριμένες προτεινόμενες αλλαγές έφτασαν να αποτελούν, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αιτία ενδοκυβερνητικής κρίσης.

Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν οι αρμόδιοι μεταρρυθμιστές υπουργοί ότι ένα γάλα δεν μπορεί να θεωρηθεί φρέσκο μετά από 15 ημέρες, γιατί τότε πώς θα πρέπει να ονομαστεί το γάλα ημέρας ή της προηγούμενης; Είναι τόσο μεγάλη επιστήμη να αντιληφθούν ότι από μια τέτοια διάταξη η Ελλάδα μόνο να χάσει έχει, ενώ θα ευνοηθούν οι μεγάλες γαλακτοπαραγωγές χώρες της βορείου και της κεντρικής Ευρώπης;

Επίσης, πόσο ψηλά γράμματα είναι να καταλάβει ένας πολιτικός που εισηγείται τέτοιες αλλαγές ότι η πωλήτρια του μάρκετ δεν μπορεί να δώσει καμία, μα καμία, πληροφορία στον ενδιαφερόμενο ακόμα και για το απλούστερο φάρμακο και για τις παρενέργειες που μπορεί να έχει σε ανθρώπους αλλεργικούς ή και σε ασθενείς που ακολουθούν μόνιμη φαρμακευτική αγωγή; Αλλά ακόμα και αν η πωλήτρια είναι φιλότιμη και θέλει να δώσει κάποιες πληροφορίες ή συμβουλές, ποιος αλήθεια θα τις εμπιστευτεί; Πράγμα που δεν ισχύει με τον φαρμακοποιό, γιατί είναι ο ειδικός.

Ακόμα και αν οι αρτοποιοί πωλούν το ψωμί με το ζύγι, με τα γραμμάρια και με τα κιλά, πώς εγγυάται ο κύριος υπουργός ότι θα μειωθεί η τιμή του ψωμιού σε καθεστώς ελεύθερης διατίμησης; Την ώρα που τα καύσιμα έχουν φτάσει στα ύψη, οι ασφαλιστικές εισφορές και τα άλλα έξοδα, όπως οι πρώτες ύλες, έχουν φέρει αρκετά παραδοσιακά φουρνάρικα αντιμέτωπα με τα λουκέτα και όσα έχουν μείνει ανοιχτά καταγράφουν μείωση του τζίρου 40%, ποιος μπορεί να υποχρεώσει τον φούρναρη να πουλήσει το ψωμί έστω και ένα λεπτό φθηνότερα σε σχέση με τη σημερινή του τιμή; Εκτός και αν ο στόχος δεν είναι η μεταρρύθμιση, αλλά να τρώμε όλοι ψωμί εργοστασίου.

Τελικά αυτές είναι οι μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε; Οι ασήμαντες και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας; Θα μπορούσαμε να πούμε μόνο δύο παραδείγματα που είναι και κλασσικά. Η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και η μείωση των τιμών των αγαθών μέσω του ανταγωνισμού. Τι κατάφεραν οι θιασώτες των μεταρρυθμίσεων σε αυτά τα δύο μέτωπα, ώστε να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι προτάσεις τους, στις οποίες προαναφερθήκαμε, θα φέρουν κάποια θετικά αποτελέσματα για την κοινωνία;

Εδώ που έχει φτάσει ο τόπος χρειάζονται γιγαντιαίες αλλαγές και όχι πασαλείμματα. Αποφάσεις, οι οποίες θα ξεκολλήσουν το κάρο από τη λάσπη. Μεταρρυθμίσεις οικονομικού και πολιτικού περιεχομένου.

Μιλάμε τόσα χρόνια για δίκαιο, απλό, ξεκάθαρο και σταθερό φορολογικό σύστημα. Πού το είδατε; Μόνο και μόνο για το θέμα των αποδείξεων αλλάζουν άποψη τρεις φορές την ημέρα. Τη μία χρονιά έτσι, την επόμενη διαφορετικά και την τρίτη εντελώς αντίθετα. Για τους φορολογικούς συντελεστές το ίδιο. Κάθε υπουργός, κάθε υφυπουργός και κάθε σύμβουλός του προτείνει και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε τη δική του ανοησία.

Γιατί δεν κάνουν το απλούστερο; Να αντιγράψουν ένα πετυχημένο φορολογικό σύστημα, όπως αυτό που ισχύει στις Ηνωμένες Πολιτείες ή άλλου και να πάψουν να μας ταλαιπωρούν. Είναι δυνατόν να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον τροχό, όταν οι άλλοι κατασκευάζουν διαστημόπλοια;

Μιλάμε για δημιουργία φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την ώρα που η ανεργία καλπάζει. Το απλούστερο θα ήταν τόσα χρόνια το ελληνικό κράτος να έχει χωροθετήσει μέσα από έναν άρτιο χωροταξικό σχεδιασμό- ο οποίος και αυτός έχει βαλτώσει- πού μπορεί να λειτουργήσει το κάθε είδους επιχείρησης και κάτω από ποιες προϋποθέσεις και νομικές προβλέψεις ώστε να υλοποιούνται οι επενδύσεις, μικρές ή μεγάλες, και στη συνέχεια το κράτος να ελέγχει και να αδειοδοτεί. Σήμερα ο όποιος επενδυτής από το μικρομάγαζο μέχρι το εργοστάσιο βρίσκεται στα νύχια του κάθε αρμοδίου υπαλλήλου και παράγοντα που ερμηνεύει όπως θέλει τα νεφελώδη νομοθετήματα που ψηφίζονται σωρηδόν. Αν το πλαίσιο ήταν ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο, κανείς δεν θα μπορούσε να το παραβιάσει, γιατί απλούστατα θα έχανε την επένδυσή του. Αυτό είναι επανάσταση και όχι αν οι 100 μέρες για την έκδοση μιας άδειας έγιναν 70 ή 30. Αυτό παραμένει ταλαιπωρία έστω και αν είναι μειωμένη.

Ακούγαμε τα τελευταία χρόνια για τη σύσταση επιχείρησης σε μία μέρα ή για τις εταιρείες με μετοχικό κεφάλαιο ένα ευρώ. Οσα ακούσαμε, ακούσαμε. Ποτέ δεν ξανακούσαμε. Μήπως μπορεί να μας πληροφορήσει κανείς πόσες τέτοιες επιχειρήσεις της μιας ημέρας ή του ενός ευρώ λειτούργησαν;

Απαιτούνται, όμως, και πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Βαθιές τομές. Εγκαταλείφθηκε ήδη η ιδέα των μονοεδρικών περιφερειών που θα περιόριζε τη διαπλοκή και θα ενδυνάμωνε την δημοκρατία. Συνεχίζουμε να παράγουμε πολιτικούς, οι οποίοι έχουν θητεύσει σε γραμματείες και οργανισμούς, λεηλατώντας το δημόσιο χρήμα, προκειμένου να διευκολύνουν την πολιτική τους καριέρα. Αν αυτά τα απλά δεν αλλάξουν τώρα, πότε θα αλλάξουν;

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και πολλά ακόμα. Πάντως, όσοι σηκώνουν τη σημαία του μεταρρυθμιστή και περιορίζονται σε επουσιώδη πράγματα και ανούσιες πρωτοβουλίες, κινδυνεύουν να καταστούν σαν τους υπερπατριώτες που είναι έτοιμοι …να πουλήσουν την πατρίδα τους κάθε μέρα σε τιμή ευκαιρίας. Ας πάψουμε επιτέλους να χανόμαστε στα μικρά και ας δούμε κάποια στιγμή τα μεγάλα.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου