Η διαβάθμιση των σκανδάλων και η εθνική μας αφασία
Τις τελευταίες ημέρες, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία ασχολείται με τα καμώματα του Μιχάλη Λιάπη και του Χάρη Τομπούλογλου. Αναμφίβολα, ο ένας με τις πλαστές πινακίδες κυκλοφορίας και ο άλλος με τη «γίδα στην πλάτη» ή καλύτερα με το φάκελο στα χέρια, προκάλεσαν σοκ στην κοινωνία. Δικαιολογημένα. Τα μέσα ενημέρωσης -ως όφειλαν- εστίασαν την προσοχή τους στα δύο αυτά σκάνδαλα ηθικής κατάπτωσης και διαφθοράς και προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του φιλοθεάμονος κοινού. Τα θέματα ήταν πιασάρικα. Οι πρωταγωνιστές τους φαιδρές φυσιογνωμίες, βλακόμουτρα επί του λαϊκότερου, που είχαν αποδείξει τα προσόντα και τα χαρίσματά τους και κατά το παρελθόν. Ουδεμία έκπληξη λοιπόν. Το μόνο στοιχείο έκπληξης ήταν το πόσο χαμηλά θα μπορούσαν να πέσουν. Ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη. Ξεπέρασαν τους εαυτούς τους.
Την ίδια όμως ώρα, ξηλώνεται μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας το πουλόβερ της μίζας μέσω των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Όταν μιλάμε στην Ελλάδα για εξοπλιστικά προγράμματα, δεν μιλάμε ούτε για τέλη κυκλοφορίας ούτε για φακελάκι στο Αγλαΐα Κυριακού. Θυμίζουμε απλά, ότι τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, Ελλάδα και Τουρκία διαθέτουν το μεγαλύτερο μέρος των προϋπολογισμών τους, σε σύγκριση με όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, για εξοπλιστικά προγράμματα. Άλλες φορές το 4% του προϋπολογισμού, άλλες φορές το 6% και αν υπάρχουν και «αγορές του αιώνα», μπορεί τα ποσά να ξεπεράσουν και το 10%. Μιλάμε δηλαδή για δισεκατομμύρια. Όχι δραχμές. Ευρώ φυσικά. Δισεκατομμύρια ευρώ. Πακτωλός χρημάτων. Πριν λίγα χρόνια στα υπόγεια του Πενταγώνου, έβλεπες περισσότερους με μαύρα κοστούμια και χαρτοφύλακες στα χέρια, παρά γαλονάδες αξιωματικούς. Ήταν οι πλασιέ, οι dealers. Οι οποίοι -με το αζημίωτο φυσικά- προωθούσαν τα όπλα των εταιρειών που εκπροσωπούσαν. Επειδή οι δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα με το φόβητρο της Τουρκίας, ήταν ιδιαίτερα αυξημένες, οι δουλειές ήταν μεγάλες και τα λεφτά ατελείωτα. Έτσι φτάσαμε να αποτελεί κανόνα η αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων αμφίβολης ποιότητας, αφού οι μίζες δέσμευαν πολλούς και έκλειναν στόματα. Φτάσαμε σε τυφλά αεροπλάνα, σε αντιαεροπορικά που ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν και σε υποβρύχια που γέρνουν. Όλα αυτά διότι η μίζα διασφάλιζε τις παραγγελίες και την αποπληρωμή τους.
Οταν ένας από τους γενικούς γραμματείς εξοπλισμών, ο κ. Αντώνης Κάντας, βρέθηκε με 16 εκατομμύρια ευρώ στο λογαριασμό του στη Σιγκαπούρη, σκεφτείτε τι χορός έχει γίνει με τους δεκάδες Υπουργούς, Υφυπουργούς, Γενικούς Γραμματείς, Προέδρους Επιτροπών, μέλη επιτροπών, ειδικούς εμπειρογνώμονες και ένα πλήθος χαρτογιακάδων που πλούτισαν με τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Με πολύ απλούς υπολογισμούς, αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι από τη Μεταπολίτευση και μετά τα εξοπλιστικά προγράμματα είναι 50 με 100 δισ. ευρώ, καμιά δεκαριά δισ. εκατομμύρια ευρώ είναι οι διαχρονικές μίζες. Μικρές και μεγάλες. Για υψηλόβαθμους και χαμηλόβαθμους. Είναι πολλά τα λεφτά. Είναι περίπου όσα θα πληρώσει σε υπέρμετρους νέους φόρους την τελευταία διετία ολόκληρος ο ελληνικός λαός.
Αυτά είναι τα μεγάλα, χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να παραβλέπουμε τον Λιάπη και τον Τομπούλογλου.
Το στοίχημα για την ελληνική κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι ένα και μοναδικό: επιστροφή των κλοπιμαίων ή στη φυλακή μέχρι να λιώσουν οι λαδοπόντικες.
