Μια έννοια την οποία μπορούν να εξευτελίσουν κάποιοι μεγαλόσχημοι
Μας προκάλεσε βαθιά εντύπωση, μόλις προχθές, η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πορτογαλίας, με την οποία απορρίφθηκε ως αντισυνταγματική η απόφαση της Κυβέρνησης Κοέλιο για περικοπές στις συντάξεις. Δεν ήταν η απορριπτική εισήγηση που μας εντυπωσίασε, ούτε το γεγονός ότι το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιβηρικής χώρας ήρθε κόντρα σε κυβερνητικές αποφάσεις σε ένα Κράτος που νιώθει -όπως και η Ελλάδα- την ασφυκτική μέγγενη του Μνημονίου.
Το σκεπτικό της απόφασης των Ανώτατων Πορτογάλων Δικαστών είναι αυτό που άφησε έντονο το αποτύπωμά του στη συνείδησή μας. Τι είπαν λοιπόν οι Πορτογάλοι Ανώτατοι Δικαστικοί; «Οι περικοπές στις συντάξεις, είναι ένα μέτρο το οποίο κλονίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το Κράτος και τους θεσμούς». Αυτός ήταν ο πυρήνας του απορριπτικού σκεπτικού. Δεν ήταν ούτε η βαθιά λιτότητα την οποία βιώνει και αυτός ο λαός, ούτε το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του, όπως και στη δική μας χώρα άλλωστε, ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Τώρα φυσικά η Κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να αναζητήσει αλλού τα χρήματα των μνημονιακών της δεσμεύσεων.
Βεβαίως, αυτό ήταν ένα γεγονός, το οποίο στην Ελλάδα δεν σχολιάστηκε από κανέναν. Σημασία δεν έχει αν είναι κανείς φτωχός ή πλούσιος, μικρό ή μεγάλο κράτος, ισχυρή ή προβληματική οικονομία. Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος και η φιλοσοφία με την οποία αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής και εν τέλει τη ζωή την ίδια.
Ηταν φυσικό επόμενο να μη σχολιαστεί η συγκεκριμένη απόφαση στην Ελλάδα. Έχουμε τα δικά μας εδώ. Πιστεύω όμως, ότι η γενικευμένη απώλεια εμπιστοσύνης από όλους προς όλους και κυρίως από τον πολίτη προς το κράτος, αλλά και αντίστροφα, από το κράτος προς τον πολίτη, είναι η αιτία που δεν μας αφήνει να δώσουμε την πρέπουσα σημασία σε τόσο σημαντικές αποφάσεις.
Δεν είπαν τίποτα σπουδαίο οι Πορτογάλοι Δικαστές. Είπαν το αυτονόητο, που δυστυχώς στη δική μας χώρα, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει καταστεί ζητούμενο. Αν ο συνταξιούχος που πλήρωσε για 30 ή για 40 χρόνια ασφαλιστικές εισφορές και έχει κάνει τους υπολογισμούς του για τα στερνά του βίου του είναι θύμα μιας πολιτικής αφαίμαξης για την οποία δεν ευθύνεται, είναι φυσικό οι επόμενοι που ακολουθούν, να απαξιώσουν το θεσμό της ασφάλισης και να μην πιστεύουν ότι το κράτος μπορεί να τηρήσει τα υπεσχημένα. Από ‘κει αρχίζει το καταστροφικό γαϊτανάκι της εμπιστοσύνης, η οποία πρέπει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο λειτουργίας μιας Δημοκρατικής Πολιτείας.
Οταν όμως μόλις χθες σε ένα νομοσχέδιο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας το τελευταίο χρονικό διάστημα, αυτό για την προστασία της πρώτης κατοικίας και το πάγωμα των πλειστηριασμών, δύο κορυφαίοι Υπουργοί, επιτρέπουν την ενσωμάτωση ρυθμίσεων (παλιές ν-τροπολογίες) άσχετες με το νομοσχέδιο και αντίθετες με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, για ποια εμπιστοσύνη μπορούμε να μιλήσουμε; Τορπιλίζεται καθημερινά. Μάλιστα αργά το βράδυ, έγινε γνωστό ότι για τις λεγόμενες «καμπάνες» της Εφορίας, δεν είχε ενημερωθεί ούτε καν ο Πρωθυπουργός. Με ποιο δικαίωμα ένας εξωκοινοβουλευτικός Υπουργός εξανεμίζει τον όποιο θετικό αντίκτυπο πήγε να δημιουργήσει το νομοσχέδιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας; Πώς μπορούν οι Έλληνες πολίτες να πιστέψουν ότι στη Βουλή παράγεται νομοθετικό έργο και όχι μηχανισμοί αιχμαλωσίας της κοινωνίας;
Η εμπιστοσύνη δύσκολα αποκτάται και εύκολα καταστρέφεται. Επειδή κάποιοι Υπουργοί δεν εννοούν να το καταλάβουν, είναι ώρα ο Πρωθυπουργός να τους βάλει στη θέση τους ή για να είμαστε ακριβέστεροι, να τους βγάλει από τη θέση τους.
