Η πολιτική και η οικονομική απληστία εξοργίζει
Αλλα είχαμε κατά νου να γράψουμε σήμερα, αλλά μας προσπέρασε ξαφνικά με ταχύτητα που προκαλεί ίλιγγο, ένας πρώην Υπουργός με μεγάλο τζιπ.
Γιατί τέτοια κατάρα για το νέο ελληνικό κράτος; Γιατί εκτός από τους μέτριους ή τους ικανούς γόνους πολιτικών οικογενειών, πρέπει να θρέφει για μια ζωή και να δίνει υπόσταση και στους παντελώς ακατάλληλους; Η οργή είναι το μόνο λογικό συναίσθημα όταν ακούς το Μιχάλη Λιάπη, κάτοχο 15 ακινήτων και 4-5 οχημάτων, να δηλώνει ότι τον άγγιξε η κρίση.
Οι γελοίες δικαιολογίες του και τα καταφανή ψέματά του, αμέσως μετά τη σύλληψή του, μας έκαναν να ντραπούμε ακόμη περισσότερο για το γεγονός ότι είμαστε πολίτες ενός κράτους, που είχε αυτόν τον απίθανο τύπο επί πολλά χρόνια Βουλευτή και Υπουργό. Τουλάχιστον, αν ισχυριζόταν ότι δεν πλήρωσε επειδή διαφωνεί, μπορεί να γινόταν ακόμη και ήρωας στην Ελλάδα, αλλά ως πρώην Υπουργός έχασε και αυτό το τελευταίο καταφύγιο.
Θα μπορούσε κανείς να συγχωρήσει τη μη πληρωμή τελών κυκλοφορίας. Θα μπορούσε να ξεχάσει την έλλειψη ασφάλειας του οχήματος. Θα μπορούσε να παραβλέψει ότι ξέχασε το δίπλωμα στο σπίτι του. Θα μπορούσε ο πολίτης να είναι ανεκτικός ακόμη και για τον ανιψιό του εθνάρχη Καραμανλή για όλα αυτά. Ναι, γιατί είμαστε λαός με κοντή μνήμη. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί.
Το να κυκλοφορείς όμως με πλαστές πινακίδες είναι δυνάμει έγκλημα διαρκείας. Αν αυτός ο επιπόλαιος τύπος χτυπούσε με το πελώριο όχημά του, κάποιο παιδί ή κάποιον ηλικιωμένο, πώς ακριβώς θα τον βρίσκαμε; Με ποιο στοιχείο; Με ποιο αποτύπωμα;
Ολα τα υπόλοιπα είναι παραβάσεις που επισείουν διοικητικά πρόστιμα. Για χρήματα μιλάμε. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Αν και η ιδιότητα του πρώην Υπουργού, στερεί από τον συγκεκριμένο ακόμη και αυτή την υπέρμετρη ανθρώπινη ανοχή. Οι πλαστές πινακίδες όμως πώς να συγχωρεθούν αφού εκτός από επιπόλαιο αποδεικνύουν και αδίστακτο άνθρωπο;
Το να είσαι ανιψιός του Καραμανλή μπορεί ψευδώς να σου έδωσε την εντύπωση ότι σου ανήκει και το Κράτος. Διαφορετικά πώς εξηγείται ότι προτίμησε κρατικές πλαστές πινακίδες και όχι ιδιωτικές; Αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε το σκεπτικό ενός πολιτικού βλάκα που βρέθηκε σε υψηλές θέσεις εξουσίας. Άλλωστε δεν είναι ο ίδιος που στις Ευρωεκλογές του 2008 προτίμησε να παραμείνει στην παραλία της Μυκόνου παρά να επιστρέψει στην Αθήνα για να ψηφίσει την παράταξη που τον ανέχτηκε δεκαετίες ολόκληρες Βουλευτή και Υπουργό; Αυτός είναι δεν μας ξεγελάει η μνήμη μας.
Αυτός ο συγκεκριμένος εξελέγη πρώτος Βουλευτής στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. Στη Β’ Αθηνών. Το πώς σκέπτεται ο ίδιος πλέον δεν μας αφορά. Το πώς σκέπτονται και ενεργούν οι πολίτες και η κοινωνία ασφαλώς και μας αφορά.
Είναι αυταπόδεικτο πλέον ότι πρόκειται για ανίκανα και αδίστακτα… καλόπαιδα της οικογενειοκρατίας που τα ψηφίζουν κάποιοι Έλληνες ψηφοφόροι, συμπεριφερόμενοι ηλιθίως. Μη σας ξενίζουν οι βαριές εκφράσεις. Γιατί ο κ. Λιάπης μπορεί να κυκλοφορούσε με πλαστές πινακίδες αλλά κάποιοι όμοιοί του πλαστογράφησαν την Ιστορία μας, την οικονομία μας, την ίδια την ύπαρξή μας. Δεν είναι τυχαίο ότι το θλιβερό φαινόμενο της οικογενειοκρατίας ευδοκιμεί απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης και μάλιστα με διακομματικό τρόπο, μόνο στην Ελλάδα. Αυτά και περαστικά μας.
