Τα ουσιαστικά προβλήματα της δημόσιας υγείας
Εχουμε συνηθίσει με τον όρο «δημόσια υγεία» να εννοούμε κατά κύριο λόγο τις υποδομές, όπως τα Νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, τα Εργαστήρια κ.λπ. και το προσωπικό που εργάζεται σε όλες αυτές τις δομές. Δημόσια υγεία όμως δεν είναι αυτό. Δεν είναι ούτε οι υποδομές της ούτε οι λειτουργοί της, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό. Δημόσια υγεία είναι η κατάσταση της υγείας των πολιτών, αν θέλετε, ένας μέσος όρος του δείκτη υγείας των 10 εκατομμυρίων Ελλήνων.
Παρακολουθούμε τη σφοδρή διαμάχη ανάμεσα στον Υπουργό Υγείας και τους γιατρούς τον τελευταίο μήνα. Σκοπός του σημερινού κειμένου δεν είναι ούτε να πάρει θέση, ούτε να καταλογίσει δίκαια και άδικα της αντιπαράθεσης. Ακόμη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός χθες, κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου τον Υπουργό Υγείας και τους εκπροσώπους των γιατρών και εκείνο που τους είπε είναι να κάνουν εξαντλητικό διάλογο. Το αυτονόητο δηλαδή, για ένα τόσο ευαίσθητο και κρίσιμο θέμα. Ένα διάλογο τον οποίο η μία πλευρά αποφεύγει και η άλλη τορπιλίζει. Κατά τα λοιπά, όλοι μιλούν για τη δημόσια υγεία, που όμως δεν είναι αυτό που νομίζουν. Η επαγγελματική κατάσταση των γιατρών είναι ένα σπουδαίο ζήτημα. Οι μεταρρυθμίσεις που θέλει να περάσει ο κ. Γεωργιάδης, μπορεί να είναι ένα ακόμη σπουδαίο θέμα. Είναι όμως και τα δύο σαφώς υποδεέστερα από την υγεία των πολιτών.
Για να μην μακρηγορούμε, τις τελευταίες ημέρες, υπάρχει έντονη ανησυχία στην κοινωνία για την αύξηση της αιθαλομίχλης σε πολλά αστικά κέντρα, μεταξύ των οποίων και ο Βόλος. To τελευταίο τετραήμερο, όλα τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες πολιτών αφορούν σε αναπνευστικές ενοχλήσεις ως αποτέλεσμα της «κάπνας», που έχει πνίξει κυριολεκτικά την πόλη! Αυτό είναι ένα σπουδαίο ζήτημα δημόσιας υγείας, με το οποίο όμως κανένας δεν ασχολείται σοβαρά και ας είναι η τρίτη χρονιά που αναγκάζονται πολίτες, μικρά παιδιά και ομάδες υψηλού αναπνευστικού κινδύνου, να εισπνέουν τα μικροσωματίδια και όλες τις βλαβερές ουσίες που εκλύονται στην ατμόσφαιρα από την καύση ξύλων στο αστικό περιβάλλον και από την καύση υλικών που κανείς δεν ξέρει την προέλευσή τους και την τοξικότητά τους.
Γράφουν οι εφημερίδες, λένε τα κανάλια, «βογκάει» το ίντερνετ, αλλά κανένας από τους πολιτικούς προϊσταμένους του τομέα της υγείας και από τους λειτουργούς της δεν προτείνουν κάποιο ριζοσπαστικό μέτρο προκειμένου να σταματήσει αυτή η «μαζική δηλητηρίαση» του λαού. Λες και συμβαίνει σε κάποια άλλη χώρα, μακρινή. Αυτό το χάλι η Ελλάδα δεν το έζησε ούτε όταν βγήκε από τον πόλεμο εντελώς καταστραμμένη.
Ενα άλλο θέμα δημόσιας υγείας που δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα από τους εμπλεκόμενους , είναι αυτό της εκρηκτικής ανόδου των ψυχολογικών και ψυχιατρικών περιστατικών. Το γεγονός επιβεβαιώνεται όχι μόνο από την έξαρση των αυτοκτονιών, αλλά και από το σύνολο των περιστατικών. Έχετε ακούσει κανέναν να ασχολείται σοβαρά με αυτά τα θέματα; Δεν μιλάμε βεβαίως για τις λαϊκίστικες «κορώνες» στατιστικού περιεχομένου σχετικά με το πόσο αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες. Αυτό δεν είναι θέμα δημόσιας υγείας;
Ακόμη χειρότερα, τα στοιχεία, τα ρεπορτάζ και οι αγωνιώδεις εκκλήσεις διαφόρων κοινωνικών και φιλανθρωπικών φορέων, για τα παιδιά που υποσιτίζονται ακόμη και στην περιοχή μας, δίνουν και παίρνουν. Είδατε κανέναν από αυτούς που μαλλιοτραβιούνται για το τι θα γίνει με τις φαρμακευτικές εταιρείες κι αν ο ΕΟΠΥΥ θα είναι πάροχος ή αγοραστής υγείας, να ασχολείται με το θέμα αυτό;
Η λίστα με πραγματικά θέματα δημόσιας υγείας θα μπορούσε να είναι ατέλειωτη. Ο χώρος όμως είναι περιορισμένος. Πάντως και για τον τομέα της υγείας, στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τη γραφειοκρατία και την επικοινωνία κι όχι με την ουσία. Ακόμη κι όταν πρόκειται για την ίδια μας τη ζωή…
