Τρία παραδείγματα τα οποία εκτινάσσουν τα έξοδα, το κόστος ζωής και πλήττουν την ανάπτυξη
Με τρία επίκαιρα παραδείγματα της καθημερινότητας που όλα έχουν να κάνουν με το θέμα μεταφορές-μετακινήσεις, πιστεύω ότι καταδεικνύονται οι ευθύνες του κράτους -μάλλον διαχρονικές- για το θέμα που κυριολεκτικά τσακίζει τους Έλληνες αυτήν την εποχή. Το θέμα της ακρίβειας που δείχνει ακόμη μεγαλύτερο τις μέρες της οικονομικής δυσπραγίας.
Παράδειγμα πρώτο:
Πριν από λίγες μέρες όλες οι εφημερίδες έγραψαν με πρωτοσέλιδους τίτλους για τις νέες υπέρογκες αυξήσεις από 30 έως 60% στις τιμές διέλευσης των διοδίων. Το Βόλος – Λάρισα από 3,10 ευρώ έγινε 4 ευρώ! Μόνο η νέα αύξηση ισούται με 1,5 λεπτά το χιλιόμετρο! Τεράστια αύξηση κόστους σε μεταφορές και γενικότερα μετακινήσεις. Οι εκπρόσωποι των ιδιωτικών εταιρειών ανερυθρίαστα και δημοσίως παραδέχτηκαν ότι δεν συνεννοηθήκαν με κανέναν υπουργό, απλά μονομερώς όπως προβλέπεται από τη συμφωνία παραχώρησης του 2008, προχώρησαν στις αυξήσεις. Λες και δεν άλλαξε τίποτα από τότε. Διαπραγματευόμαστε υποτίθεται με τους κακούς δανειστές της χώρας και δεν μπορούμε να επαναδιαπραγματευτούμε με εκείνους στους οποίους δίνουμε δουλειές και μάλιστα χοντρές, ούτε καν το χρόνο που θα επιβληθούν αυτές οι αυξήσεις. Λογικό; Μάλλον όχι.
Παράδειγμα δεύτερο:
Την τελευταία πενταετία, ίσως και περισσότερο, η Ελλάδα φιγουράρει σταθερά στην πρώτη πεντάδα των ακριβότερων χωρών στις τιμές των καυσίμων. Τη σχέση έχει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων με Γερμανούς, Σουηδούς, Ολλανδούς, ακόμη και με τους Ιταλούς για να πληρώνουμε ίδιες τιμές καυσίμων με αυτούς τους λαούς; Επειδή το κράτος αδυνατεί να αντιμετωπίσει το λαθρεμπόριο, πρέπει να πληρώνουν οι πολίτες; Λογικό; Μάλλον παράλογο και άδικο.
Παράδειγμα τρίτο:
Για άλλη μια φορά αυτές τις μέρες καλούνται οι Έλληνες να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας. Και για άλλη μια φορά, στην Ελλάδα το πληρώνουμε σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές από άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ενας ακόμη πονοκέφαλος προστίθεται στα νοικοκυριά, καθώς εν μέσω φοροκαταιγίδας, καλούνται να καλύψουν και τα τέλη κυκλοφορίας για το 2014 και μάλιστα με τις υψηλότερες χρεώσεις, συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Γεγονός είναι ότι η διαφορετικότητα των κριτηρίων (κυβικά, εκπομπές ρύπων, είδος καυσίμου, παλαιότητα, βάρος) που χρησιμοποιεί το κάθε κράτος για να υπολογίσει τα τέλη κυκλοφορίας, καθιστά αδύνατη τη συνολική σύγκρισή τους ανά εθνική οικονομία, παρά μόνο ενδεικτικά.
H σύγκριση του φόρου -για τα αυτοκίνητα των παραδειγμάτων- με άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχει ως εξής:
- Για το μικρό Fiat των 875 κυβικών, ο Γερμανός πληρώνει 17 ευρώ, ο Ούγγρος 30 ευρώ, ο Ρουμάνος 29 ευρώ, ενώ στη Σουηδία και τη Βρετανία ο φόρος είναι μηδενικός.
- Για το Audi A1, των 240 ευρώ στην Ελλάδα, τα τέλη κυκλοφορίας στην Αγγλία είναι 131 ευρώ, στην Ισπανία 64, και στη Λιθουανία μηδενικός.
- Για το Ford Fiesta, ο φόρος στην Τσεχία είναι μηδενικός, στην Ουγγαρία 30 ευρώ και στη Ρουμανία 34 ευρώ.
- Για το Audi A6, η ετήσια επιβάρυνση για την κυκλοφορία είναι στη Γαλλία 160 ευρώ, στην Ιταλία 503 ευρώ, στη Ρουμανία 55 και στη Βρετανία μηδενικός.
Σε ποια λογική αντέχουν οι συγκεκριμένες τιμές τελών κυκλοφορίας, για να μην αναφερθούμε στους φόρους πολυτελείας που μία θεσπίζονται και μία καταργούνται, με αποτέλεσμα να παγιδεύονται οι πολίτες.
Τα τρία παραδείγματα αποτυπώνουν σαφέστατα την… ελληνική ακρίβεια, ενώ παράλληλα αναδεικνύουν μεταξύ των ακριβότερων χωρών της Ευρώπης την Ελλάδα της κρίσης. Μπορεί να είναι φοροφυγάς ο Έλληνας, αλλά και το κράτος δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται διαχρονικά δασμοκλέφτης και φορομπήχτης. Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις.
Ας μην κατηγορούμε τα καρτέλ και τα μονοπώλια για την ακρίβεια, διότι το κρατικό καρτέλ στην Ελλάδα παραμένει αιώνιο και ανίκητο…
