Τα πεντάμηνα και τα οκτάμηνα μόνη «ελπίδα» των νέων
Από τη δημοσιογραφική σκοπιά έχουμε την ευχέρεια να διαπιστώνουμε ποια είναι τα θέματα που προσελκύουν ευκολότερα και εντονότερα το ενδιαφέρον του κοινού. Μέσα από τα δημοσιεύματα, αλλά και από τις συζητήσεις με τους συμπολίτες, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τι είναι αυτό που τους καίει περισσότερο.
Δεν περιμέναμε, όμως, ποτέ, παρά το τεράστιο κύμα της ανεργίας που σαρώνει την ελληνική κοινωνία και κυρίως τους νέους ανθρώπους, ότι οι προκηρύξεις για πλήρωση θέσεων με πεντάμηνες ή το πολύ οκτάμηνες συμβάσεις σε διάφορους φορείς του δημοσίου θα συγκέντρωναν ένα αξεπέραστο ενδιαφέρον.
Οι αιτήσεις σε όλες τις περιπτώσεις είναι δεκαπλάσιες από τις προσφερόμενες θέσεις. Στο κυνήγι μιας θέσης εργασίας, που ούτε σε εξασφαλίζει επαγγελματικά, ούτε σου λύνει το οικονομικό σου πρόβλημα. Απλά δουλεύεις πέντε ή οκτώ μήνες για να πληρώσεις κάποιες από τις συσσωρευμένες οικονομικές υποχρεώσεις που σου δημιούργησε η πολυετής ανεργία. Τίποτα παραπάνω. Και όμως οι νέοι άνθρωποι, αλλά και μεγαλύτεροι, σχηματίζουν ουρές και προσεύχονται να προσληφθούν για πέντε μήνες. Ισως να σκέπτονται ότι κάτι είναι και αυτό, έστω και αν είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Το βασικό πρόβλημα από τα συγκεκριμένα προγράμματα είναι η παράμετρος του εντελώς προσωρινού. Ούτε ο υπάλληλος προλαβαίνει να μάθει το αντικείμενο, ούτε τις υπηρεσίες στις οποίες προσλαμβάνεται να συνδράμει. Πότε να προσαρμοστείς και πότε να μάθεις το αντικείμενο και πότε να αποδώσεις σε πέντε μήνες;
Πρόκειται καθαρά για μπαλώματα, τα οποία ούτε τους ανέργους επανεντάσσουν στο οικονομικό γίγνεσθαι, ούτε την οικονομία αναθερμαίνουν. Διότι τα 4 – 5 κατοστάρικα που παίρνουν αυτοί οι άνθρωποι πάλι στην αγορά πηγαίνουν. Είναι, όμως, τόσο ελάχιστα.
Δυστυχώς αυτές οι προχειρότητες δεν είναι μόνο ελληνικές, έχουν και τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με 60% ανεργίας στους νέους ανθρώπους, πιστεύουν οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι μπορούν να τιθασεύσουν τη νεανική ανεργία, η οποία έχει περιθωριοποιήσει εκατομμύρια νέων ανθρώπων σε ολόκληρη την ήπειρο; Αστεία πράγματα.
Υπάρχουν αδιάθετα κονδύλια δισεκατομμυρίων ευρώ στην Ευρώπη, τα οποία παραμένουν… αδιάθετα. Αν όχι τώρα αυτά τα χρήματα για να ξαναμπούν στο παιχνίδι οι νέοι μας, τότε πότε; Όταν θα έχουν απαξιωθεί πλήρως όλοι οι θεσμοί και θα έχει καταρρεύσει η κοινωνία; Τότε θα είναι πολύ αργά και κανένα πρόγραμμα δεν μας σώζει.
Τα συγκεκριμένα προγράμματα επιδοτούμενης εργασίας, πρέπει να επεκταθούν σε χρόνο και να αφορούν πολλαπλάσιους ανθρώπους. Είναι αναγκαίο να γίνουν διετούς διάρκειας μέχρι να περάσει η καταιγίδα της οικονομικής κρίσης. Στην κρίσιμη καμπή που βρισκόμαστε, κυρίως οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται ένα απάγκιο. Διαφορετικά γιατί να πιστέψουν και γιατί να συμμετέχουν. Ούτε μόνιμους θα τους κάνουμε, ούτε δημοσίους υπαλλήλους. Οι έκτακτες περιστάσεις απαιτούν έκτακτα μέτρα. Συγκεκριμένης διάρκειας και συγκεκριμένης στόχευσης. Ένα αδιάβροχο, μια ομπρέλα, μέσα στην καταιγίδα. Όταν αυτή παρέλθει ας επιβιώσουν μόνοι τους. Τώρα όμως;
