Του Θωμά Κακαδιάρη, μοτοσυκλετιστή
Οσοι γνωρίζουν καλά τη μοτοσυκλέτα και παρατηρούν τον τρόπο, που πολλοί συμπατριώτες μας επιλέγουν να μεταφέρουν με το μοτοποδήλατό τους ή τη μοτοσυκλέτα τους παιδί, παθαίνουν επιτόπου μικρά εγκεφαλικά επεισόδια… Παιδιά επάνω στο ντεπόζιτο, πίσω, να γαντζώνονται προσπαθώντας να κρατηθούν, ελαφρά ντυμένα, με απίθανα «κράνη» και πολλές φορές δύο ή τρία παιδάκια μαζί. Δεν το πιστεύετε; Σας προσκαλώ να επισκεφτείτε τα δημοτικά σχολεία της πόλης μας, το πρωί που αρχίζουν ή το μεσημέρι που τελειώνουν τα μαθήματα. Δείτε, μόλις επιτραπεί η κυκλοφορία ξανά, τι θα γίνει στους καθημερινούς δρόμους πηγαίνοντας για δουλειές ή για μπάνιο αργότερα. Είναι από τα θλιβερότερα θεάματα και συγχρόνως από τα πλέον επικίνδυνα εγχειρήματα. Η επιτομή της άγνοιας κινδύνου. Αν επιχειρήσετε να μιλήσετε με κάποιον από τους συμπολίτες μας, που το επιχειρεί και εκθέτει σε κίνδυνο τα παιδιά του, θα πάρετε διάφορες απαντήσεις. Συνήθως θα ακούσετε απόψεις που μειώνουν τον κίνδυνο. Απόψεις για μικρή ταχύτητα, προσεκτική οδήγηση, μικρή απόσταση και άλλες δικαιολογίες, που προφανώς δεν στέκουν και το χειρότερο διατυπώνονται από ενήλικους, γονείς παιδιών που κατά τα άλλα είναι έτοιμοι να «ξεσκίσουν» τον εφημερεύοντα δάσκαλο, αν χτυπήσει στο γόνατό του το παιδί τους παίζοντας στο προαύλιο του σχολείου. Ποιος, όμως, είναι ο νόμιμος και ο ορθός τρόπος της μεταφοράς ανηλίκων με μοτοποδήλατο ή μοτοσυκλέτα;
Ο Κ.Ο.Κ. προβλέπει στο άρθρο 33 στην παράγραφο (γ’) ότι απαγορεύεται η μεταφορά ανηλίκων έως πέντε (5) ετών με μοτοσυκλέτα ή μοτοποδήλατο, εφόσον δε συγκρατούνται με εγκεκριμένο σύστημα συγκράτησης κατάλληλο για την ηλικία, το ύψος και το βάρος τους. Φυσικά, τι εννοεί με τον όρο «εγκεκριμένο σύστημα συγκράτησης» και από ποιον δεν διευκρινίζεται. Εννοείται ότι ισχύει επιπλέον η υποχρεωτική χρήση κράνους για μοτοσυκλέτα και όχι για οτιδήποτε είδος κράνους, που συχνά – πυκνά κυκλοφορεί στους δρόμους. Οπως αντιλαμβανόμαστε, η πρόβλεψη του Κ.Ο.Κ. είναι τουλάχιστον ξεπερασμένη, αν δεν είναι επικίνδυνη. Οταν ψηφίστηκε ο τελευταίος Κ.Ο.Κ. μόνο μία τέτοια «συσκευή» υπήρχε διαθέσιμη και σε «αλμυρή» τιμή. Στην πραγματικότητα ελάχιστες τέτοιες συσκευές υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Ακόμη και για αυτές οι συσκευές, δηλαδή τα καθισματάκια για τη μεταφορά παιδιών, προβλέπεται η μεταφορά παιδιών ηλικίας 2,5 έως 8 ετών και από 14 έως 30 κιλά. «Συσκευή» κατάλληλη για μεταφορά ανηλίκων κάτω από 2,5 ετών δεν υπάρχει στην αγορά και προφανώς προκύπτει σοβαρό ζήτημα κατασκευής μιας τέτοιας συσκευής, που να πληροί τις προδιαγραφές ασφαλείας. Υποχρεωτικά, λοιπόν, θα μιλάμε για παιδιά των 2,5 ετών και οπωσδήποτε σωματικής ανάπτυξης με κριτήριο το σωματικό βάρος των 14 κιλών και άνω. Μια τροποποίηση του Κ.Ο.Κ. που θα λάμβανε σοβαρά υπόψη της τι προσφέρεται στην αγορά και τι είναι εφικτό θα βοηθούσε πολύ για να μην υπάρχουν λανθασμένες προβλέψεις. Ενα άλλο σοβαρό στοιχείο ασφάλειας για τη μεταφορά ανηλίκων είναι το ερώτημα αν και σε ποια ηλικία η κινητική, συναισθηματική και πνευματική ωριμότητα επιτρέπουν στον ανήλικο να προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες απαιτήσεις συνεπιβάτη. Ισορροπία, συγκέντρωση, φόβος, ενόχληση είναι στοιχεία, που βάζουν περιορισμούς, προφανώς όχι νομικούς, αλλά ουσιαστικούς, όσον αφορά στην ασφάλεια του ανηλίκου. Ζήτημα προκύπτει στην επιλογή του κράνους (υποχρεωτικό από τον Κ.Ο.Κ.) και του υπολοίπου εξοπλισμού προστασίας, που πρέπει να είναι κατασκευασμένα για ανηλίκους. Ιδιαίτερα το κράνος πρέπει να είναι όχι μόνο στο σωστό μέγεθος, αλλά ειδικά κατασκευασμένο για παιδιά λόγω του βάρους του, επειδή θα επιβαρύνει σκελετό υπό ανάπτυξη.
Εφόσον αποκτήσουμε τον σωστό εξοπλισμό για τον νεαρό συνεπιβάτη ή τη νεαρή συνεπιβάτιδά μας, πρέπει να μάθουμε να προσαρμόζουμε σωστά το καθισματάκι, που δεν αφορά μόνο στην ασφαλή στερέωσή του, αλλά και στη σωστή προσαρμογή στα σωματομετρικά του συνεπιβάτη μας. Τα ποδαράκια του συνεπιβάτη πρέπει να στηρίζονται στην ειδική ζώνη (με τη μορφή αναβολέα) και να εξασφαλίσουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα καλού κρατήματός του από μας. Αν αυτό είναι δύσκολο, υπάρχει ειδική ζώνη με χειρολαβές για παιδιά, την οποία φοράμε εμείς, αλλά κρατά γερά ο συνεπιβάτης μας. Ακολουθεί η βόλτα προσαρμογής, μικρή σε απόσταση και με χαμηλή ταχύτητα και προσεκτικές κινήσεις της μοτοσυκλέτας. Θέλουμε ο συνεπιβάτης μας να μη φοβηθεί από τις επιταχύνσεις και τις απότομες κλίσεις, αλλά να προσαρμοστεί και να αγαπήσει αυτό το μέσο μεταφοράς. Του δίνουμε χρόνο προσαρμογής και εξηγούμε πολλές φορές τι θέλουμε από αυτόν. Τα παιδιά ξεχνιούνται εύκολα, τρομάζουν επίσης εύκολα, αλλά εμπιστεύονται πάνω από όλους τους γονείς τους. Το κύρος των γονέων στον κόσμο των παιδιών είναι αναμφισβήτητο. Αν ο πατέρας ή η μητέρα φορούν κράνος και ρούχα προστασίας για τη μοτοσυκλέτα, μάλλον δεν θα χρειαστεί να πουν ούτε μια κουβέντα για όλα αυτά στα παιδιά τους. Η μίμηση λειτουργεί μια χαρά και δεν χρειάζονται παιδαγωγικές σπουδές.
Βοηθάμε τον ανήλικο συνεπιβάτη μας να καταλάβει γιατί γίνονται όλα αυτά εξηγώντας και βάζοντάς τον να συμμετάσχει στην προετοιμασία. Εξηγούμε με απλό τρόπο ό,τι χρειάζεται να ξέρει, όπως ότι η εξάτμιση είναι καυτή, τα ποδαράκια του πρέπει να ‘ναι πάντα καλά μέσα στα υποπόδια, το κράτημά του πάνω μας συνεχές. Τον προετοιμάζουμε για το πλάγιασμα που χρειάζονται οι στροφές. Ολα αυτά δημιουργούν τον υπεύθυνο οδηγό τού αύριο και σίγουρα έναν ασφαλή συνεπιβάτη μέχρι τότε.
Κάποτε η καραντίνα θα αρθεί. Θα βγούμε ξανά στους δρόμους για τις ανάγκες μας. Θα βγούμε για τη δουλειά μας, για τη διασκέδασή μας. Αποδείξαμε ότι είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε τον κίνδυνο και να λειτουργήσουμε μέσα σε αυτόν. Ας το κάνουμε για κάθε κίνδυνο, που μπορεί να μας απειλεί και κυρίως είναι ορατός, πραγματικός και δεν σταματά.
