Του Θωμά Κακαδιάρη, Μοτοσυκλετιστή
Τα πρόσφατα τραγικά περιστατικά των μοτοσυκλετιστών, που εγκαταλείφθηκαν, δεν αποτελούν έκπληξη για όσους από μας ζουν στον χώρο της μοτοσυκλέτας. Η μεγέθυνση των γεγονότων οφείλεται σε δευτερογενείς αιτίες, όπως το πολυτελές όχημα (Corvette) ή σε τακτικές των τηλεοπτικών καναλιών και επιλογή της θεματολογίας με «δικά» τους κριτήρια. Εδώ και δεκαετίες το φαινόμενο της εγκατάλειψης του τόπου του δυστυχήματος, ειδικά αν έχουμε βαριές σωματικές βλάβες, επαναλαμβάνεται κατ’ εξακολούθηση, αλλά δεν ακούγεται τόσο πολύ. Μονόστηλο στις εφημερίδες και καμία αναφορά στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Είναι γνωστό ότι ο τηλεοπτικός χρόνος για αυτές τις περιπτώσεις λείπει πάντα, ενώ για τα πολύχρωμα καλσόν περισσεύει.
Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο η προσπάθεια αποφυγής δικαστικών συνεπειών από οδηγούς αυτοκινήτων, που είναι υπεύθυνοι για σοβαρές σωματικές βλάβες ή θανάτους μοτοσυκλετιστών. Σε εξέλιξη βρίσκεται αυτό τον καιρό, κρίνοντας από τα δημοσιεύματα του BBC και του Guardian, υπόθεση θανατηφόρου τροχαίου δυστυχήματος σε βάρος νεαρού μοτοσυκλετιστή, που σκοτώθηκε από Αμερικανίδα εργαζόμενη στη βάση της RAF στο Croughton, σύζυγο Αμερικανού επίσης εργαζόμενου στην ίδια βάση. Το δυστύχημα σημειώθηκε έξω από τη στρατιωτική βάση. Η οδηγός του αυτοκινήτου οδηγούσε στο δεξί μέρος του δρόμου, το «λάθος» μέρος του δρόμου για τη Βρετανία, και προκάλεσε μετωπική σύγκρουση με τη μοτοσυκλέτα του άτυχου 19χρονου Βρετανού Harry Dunn. Στη συνέχεια η σύζυγος εκμεταλλευόμενη τη διπλωματική ασυλία φυγαδεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και αρνείται να επιστρέψει στη Βρετανία για τη δικαστική διαδικασία. Οι γονείς του παιδιού δηλώνουν αποφασισμένοι να σύρουν στα δικαστήρια των Η.Π.Α. την υπεύθυνη για τον θάνατο του υιού τους! Το θέμα έχει φτάσει να αποτελεί αντικείμενο σχολίων μεταξύ του πρωθυπουργού της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον και του προέδρου των Η.Π.Α. Ντόναλντ Τραμπ.
Είναι περιττό να επαναλάβουμε ακόμη μία φορά πόσο βαρύς είναι ο πόνος της απώλειας αγαπητών προσώπων. Μεγάλο το βάρος που αισθανόμαστε, όταν διαβάζουμε για την απώλεια νέων ανθρώπων. Ολοι μας νιώθουμε το σφίξιμο στο στομάχι κι ας μη γνωρίζουμε τους νέους εκείνους προσωπικά.
Υπάρχει, όμως, πάντα η στιγμή μετά το δυστύχημα. Ακριβώς μετά το δυστύχημα. Εκείνη τη στιγμή το θύμα χρειάζεται άμεση βοήθεια και δυστυχώς ο πλέον κοντινός του άνθρωπος είναι ο θύτης του! Η ζωή χάνεται μέσα σε λεπτά, τα πρώτα κρίσιμα λεπτά που ακολουθούν το δυστύχημα. Η παροχή πρώτων βοηθειών, εάν γίνεται, και ένα τηλεφώνημα στο ΕΚΑΒ αποτελούν τις άμεσες ενέργειες με την ελπίδα ότι θα σώσουμε μια ή περισσότερες ανθρώπινες ζωές. Στο σημείο αυτό η Ελληνική Πολιτεία έχει κάνει τραγικό σφάλμα δικονομικής φύσης. Προβλέπει σύλληψη με την αυτόφωρη διαδικασία για να γίνει η απονομή δικαιοσύνης με την αυστηρότερη μέθοδο. Λέτε να νοιάζει την στιγμή εκείνη τον μοτοσυκλετιστή, που βρίσκεται χτυπημένος στο οδόστρωμα, η απονομή της δικαιοσύνης ή να σωθεί η ζωή του; Αν σωθεί, έχουμε χρόνο για την απονομή της δικαιοσύνης. Αν δεν σωθεί, γιατί όλα άργησαν και ο θύτης του διέπραξε ακόμη ένα τραγικό δυστύχημα, δηλαδή εγκατάλειψη του θύματος εξαιτίας όλων αυτών των δικονομικών ιδιομορφιών, να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι το θύμα μας δεν νοιάζεται πλέον. Απομένουν οι οικείοι παραπίσω να διαχειριστούν τον πόνο τους, που δεν σβήνει ποτέ και να ξαναζούν την τραγωδία στα ατέλειωτα δικαστήρια.
Η πρόταση, λοιπόν, πρέπει να αφορά στην αποτροπή διάπραξης δεύτερου αδικήματος, αυτό δηλαδή της εγκατάλειψης του θύματος. Τροχαία δυστυχήματα σημειώνονται και θα σημειώνονται. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να περιορίσουμε τον αριθμό τους και στη συνέχεια τις επιπτώσεις τους με κάθε τρόπο. Ακόμη κι αν δεν είμαστε από εκείνους, που θεωρούν τους δρόμους πίστες αγώνων, αναπτύσσοντας οδηγική συμπεριφορά παρόμοια με αυτή που βλέπουμε στη F1 και να φανταζόμαστε ότι η ηχηρή εξάτμισή μας διπλασιάζει την ιπποδύναμη του αυτοκινήτου μας, μπορεί να βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να εμπλακούμε σε δυστύχημα με βαριές σωματικές βλάβες για τον μοτοσυκλετιστή ή τον πεζό. Η νομοθεσία μας πρέπει να αλλάξει άμεσα και η αυστηρότητά της, αν χρειάζεται, να μην περνά μέσα από την αυτόφωρη διαδικασία, αλλά από τα πραγματικά περιστατικά, δηλαδή τις παραλείψεις και τα λάθη όποιου κι αν φταίει! Ακόμη κι αν έχουμε θύτες με απαράδεκτες προθέσεις, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η προσφορά βοήθειας θα προσμετράται στα θετικά. Πρέπει να το κάνουμε, όχι για τους απαράδεκτους, αλλά για τα θύματα, που εκείνη τη στιγμή, πολλές φορές, περιμένουν βοήθεια μόνο από τον θύτη τους.
Η εγκατάλειψη του θύματος δεν είναι ελληνικό φαινόμενο και η εκμετάλλευση δικονομικών ευνοϊκών προβλέψεων ή η αποφυγή δυσμενών δικονομικών ρυθμίσεων δεν προσβάλλουν μόνο στη χώρα μας το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Περίτεχνες νομικές προβλέψεις αποβαίνουν τελικά σε βάρος των θυμάτων, προσβάλλουν το αίσθημα δικαίου των πολιτών και φυσικά ταλαιπωρούν τους συγγενείς των θυμάτων για πολλά χρόνια.
Η Ελληνική Πολιτεία και διάφοροι που την ακολουθούν στον λανθασμένο αυτό δρόμο να αφήσουν στην άκρη τις ρητορικές μίσους, τα πρόστιμα με τις «διαστημικές» ποινές και όλα αυτά τα πατερναλιστικά, που φαίνεται να ικανοποιούν μερίδα συμπολιτών μας, που στιγμιαία και πάνω στον θυμό τους είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν μέχρι μεσαιωνικά βασανιστήρια για τους ενόχους. Κάποτε οφείλει να ασχοληθεί με ζητήματα, όπως η απονομή δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων, η ουσιαστική εκπαίδευση των νέων οδηγών και η επανεκπαίδευση, που σήμερα περιορίζεται στα παράβολα των γιατρών και φυσικά η ουσιαστική βελτίωση του οδικού δικτύου. Κάθε φορά κρύβουμε κάτω από το χαλί των αυστηρών ποινών το πρόβλημα, ουρλιάζουν μερικοί σε αμφιθέατρα προβάλλοντας διαφάνειες με κομμένα πόδια και χέρια, ανακοινώνει ο υπουργός ότι θα κρεμάσει στο δέντρο όποιον ξαναπιεί και οδηγήσει, αλλά ξεχνάμε ότι η μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων στους αυτοκινητοδρόμους έγινε, επειδή μπήκε η μπάρα ανάμεσα και ότι σήμερα πραγματικά σοβαρή κίνηση για τη μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων θα είναι η μείωση των διοδίων, ώστε να γίνεται χρήση των νέων δρόμων από περισσότερους οδηγούς.
Κάτι ακόμη. Πρώτα αλλάζει ο δάσκαλος και μετά ο μαθητής. Πρώτα θα αλλάξει η στάση της Ελληνικής Πολιτείας και μετά ο πολίτης. Αν γίνει αυτό, για τους λίγους που δεν θα θέλουν να συμπεριφερθούν σωστά, θα υπάρχει η δυνατότητα σωφρονισμού. Οταν πολλοί πολίτες διαπράττουν σοβαρά λάθη, φταίει η Πολιτεία.
