Του Θωμά Κακαδιάρη, μοτοσικλετιστή
Το θερμόμετρο ανέβαινε σιγά – σιγά στους 40Ο Κελσίου τη μέρα που ανέβηκα τα σκαλοπάτια του τύμβου της Μακεδονίτισσας. Η πέτρα καυτή, το μάρμαρο να αντανακλά το φως του Ηλιου και τα μαύρα γράμματα να θολώνουν στα μάτια. Αρχισα να διαβάζω τα ονόματα περνώντας μπροστά από τα μνήματα. Διάβασα τα ονόματά τους, αλλά τις φωτογραφίες τους θυμάμαι.
Μαζί με την ανασκαφή του τύμβου και τα κομμάτια του αεροπλάνου ήρθε ξανά στο φως η μνήμη τους και μαζί τους μια ιστορία αιώνων. Και τώρα περνούσα μπροστά από τα ονόματα όσων πλήρωσαν με το υπέρτατο τίμημα τη στάση αυτή. Διαβάζω τα ονόματά τους για να πάψει ο τύμβος να’ ναι νεκροταφείο, αλλά να’ ναι ταφείο, ταφείο ανδρών επιφανών και όχι απλώς …νεκρών. «Ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA» διαβάζω και αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και άλλοι σύντροφοί τους, που περιμένουν να τους κάνουν συντροφιά. Μερικοί από αυτούς είναι ακόμη ανάμεσά μας, ζωντανοί. Κι αυτοί περιμένουν την αναγνώριση. Ιστορία αιώνων, αυτή που ξεκίνησε στην πεδιάδα του Μαραθώνα, πήγε στις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα, στα τείχη της Πόλης, στο Μεσολόγγι, στο Υψωμα 731, στα οχυρά Ρούπελ, στο Ελ Αλαμέιν… Κι ο κατάλογος τέλος δεν έχει. Πολλοί οι αιώνες και εύκολα ξεχνάς. Από τότε που ο ελεύθερος άνθρωπος απέκτησε συνείδηση υπεράσπισης της ζωής, την οποία ο ίδιος διαμόρφωσε, μιας συνείδησης που ξεκινά από το πρωτόγονο ένστικτο της υπεράσπισης της φωλιάς, η ελληνική στάση σε απλή γλώσσα είναι μία και εκφράζεται σαφέστατα με τη λακωνική της εκδοχή: «Μολών Λαβέ». Τα στυλώνω, πατάω καλά τα πόδια μου κάτω και δεν παραδίδω τη γη μου, τις ιδέες μου, τη ζωή μου.
Παρωχημένο θα πουν μερικοί. Διαχρονικό και πρωτοποριακό θα πω εγώ. Είναι το μόνο αντίδοτο στην αιώνια προσπάθεια των εξουσιαστών να βοσκάνε το ανθρώπινο κοπάδι μετακινώντας το από το ένα μέρος της Γης σε άλλο, άλλοτε ένοπλο κι άλλοτε άοπλο για να αυξάνουν την εξουσία τους. Λύκοι με προβιά προβάτου, που χρηματοδοτούν ένοπλες εκστρατείες και τις μεταναστευτικές ροές ταυτόχρονα, υπολογίζοντας άλλοτε στον καλλιεργημένο εθνικισμό και άλλοτε στην ευαισθησία των καθημερινών ανθρώπων. Μετατρέπουν τα δικαιώματά μας σε υποχρεώσεις. Χρησιμοποιούν το αιώνιο αίτημα της ελεύθερης και ασφαλούς μετακίνησης σαν άλλοθι για το φθηνό δουλεμπόριό τους και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας από λόγο συνοχής της κοινωνίας μας, σε αιτία συγκρούσεων των μειονοτήτων, ώστε ποτέ να μην υπάρχει κοινή συναίνεση σε τίποτα. Η παλιά τεχνική του «διαίρει και βασίλευε» σε έκδοση …ΜΚΟ.
Καθώς ανεβαίνω, πλησιάζω στην κορυφή του λόφου. Στέκομαι προσοχή για λίγο και σκέφτομαι πόσο σημαντική εφεύρεση είναι τα γυαλιά ηλίου! Κρύβουν τα μάτια από τον καυτό ήλιο και σώζουν την αξιοπρέπειά μας. Βαδίζω προς τον χώρο που στέκεται το NORATLAS για να συναντήσω τους φίλους μου και τους ευχαριστώ που φρόντισαν να ικανοποιήσουν το αίτημά μου να με φέρουν στον τόπο αυτό. Κοιτάμε ένα γύρω τους λευκούς σταυρούς και μιλάμε για την… εξέλιξη της αεροπορικής τεχνολογίας. Το δεύτερο βοηθά να διαχειριστούμε τη στιγμή και τη ζέστη, όχι του Ηλιου που καίει τα πάντα, αλλά τη ζέστη των συναισθημάτων μας.
Φεύγω και παίρνω την εικόνα μαζί μου για να τη μοιραστώ μαζί σας.
Ας μην τους ξεχνάμε και εδικά τώρα που οι καιροί είναι πονηροί.
Πότε άλλωστε δεν ήταν σε αυτό το μέρος της Γης;
