Του Θωμά Κακαδιάρη, μοτοσυκλετιστή
Τα πρόσφατα συγκλονιστικά τροχαία δυστυχήματα, με αποτελέσματα την απώλεια νέων ανθρώπων, έφεραν ξανά στο προσκήνιο τα θέματα οδικής ασφάλειας και μαζί με αυτά όλους τους γνωστούς κήνσορες και θεράποντες των ιαβέρειων μεθόδων. Ρητορική αίματος, χαστούκια στους νεολαίους, προσβολές. Και μετά; Μετά τι; Σιωπή, ως συνήθως, από όλους αυτούς τους τύπους που δεν βαρέθηκαν τόσα χρόνια να ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, αυτό του υποστηρικτή της «εγκάρδιας νοηματικής γλώσσας» δηλαδή «πάνω χέρι – κάτω χέρι, τίνος είναι πιο ψηλά». Βγαίνουν ως συνήθως, μετά από κάθε τραγωδία προπαγανδίζοντας τη μόνιμη, γνωστή παραίνεση του γύφτου στη δασκάλα: «Ντίρτο κυρά – δασκάλα. Ντίρτο».
Φυσικά η Πολιτεία έσπευσε να “λύσει” το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο αυστηροποιώντας τη νομοθεσία ως προς τις ποινές (πάντα και μόνο αυτό ξέρει να κάνει). Φυσικά έδωσε και συμβουλές του τύπου «ζακέτα να πάρεις», συνεπικουρούμενη από τους «φασίστες της ασφάλειας» που είναι έτοιμοι να βγουν με μαγκούρες στον δρόμο να μας δείρουν και να μας διαπομπεύσουν δημοσίως μέχρι που… τσουπ περνά το STOP ο γιόκας τους! Εκεί σταματάνε και το …ξανασκέπτονται. Είναι οι ίδιοι που αν φάει κανένα χαστούκι ο γιος τους στο σχολείο θα ζητήσουν την απόλυση του καθηγητή πάραυτα!
Η υποκριτική στάση της κοινωνίας μας στο θέμα αυτό είναι κομμάτι της ευρύτερης υποκρισίας που βιώνουμε στα θέματα εκπαίδευσης. Η ελληνική κοινωνία έχει αποτύχει να θέσει όρια, αφού οι ίδιοι οι ενήλικες αρνούνται την έννοια όριο πρωτίστως για τον εαυτό τους. Την ίδια στιγμή η κοινωνία μας έχει αποτύχει λόγω τεμπελιάς να αφομοιώσει με τον σωστό τρόπο καινούργιες τεχνολογίες ή να ενταχθεί στην παγκόσμια πραγματικότητα ενεργητικά. Βαριεστημένα και αντιδραστικά «απορροφούμε» τεχνολογίες για το θεαθήναι αγνοώντας οδηγίες χειρισμού και στάσεις που θα μας προφυλάξουν από τις παρενέργειες. Οι έννοιες «καλές – κακές πρακτικές» που συζητά και προωθεί η Ευρώπη δεν μας αγγίζουν παρά επιφανειακά. Η πνευματική τεμπελιά μας αρνείται να ψάξει, να βρει να δημιουργήσει προτάσεις και εργαλεία μέσα από τα οποία θα επιδιώξουμε την αλλαγή γι’ αυτό η εύκολη λύση έρχεται πάντα πρώτη. Υπάρχουν όμως τέτοια εργαλεία, υπάρχουν τέτοιες προτάσεις; Φυσικά και υπάρχουν, αλλά αυτά θέλουν συστηματική, χαμηλών τόνων δουλειά και δεν είναι γνωστά διότι δεν έχουν δράμα! Δεν έχουν αίμα και κομμένα πόδια!
Για να είμαστε διαφορετικοί από τους κήνσορες του αίματος και των κομμένων ποδιών ας δούμε το πρόβλημα και τι μπορεί να γίνει ή γίνεται χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι οι χαστουκίζοντες. Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε γεωγραφικοί και οικονομικοί λόγοι οδηγούν στη χρήση του δικύκλου το μεγαλύτερο ενεργό μέρος της κοινωνίας μας. Αναφέρομαι στη μαζική χρήση του μηχανοκίνητου δικύκλου με τη μορφή μοτοποδηλάτου, σκούτερ ή μοτοσυκλέτας. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά η πραγματικότητα όλου του ευρωπαϊκού νότου. Ο καιρός το επιτρέπει, τα χωριά που γίνανε πόλεις το επιβάλλουν. Οσον αφορά στην οικονομική διάσταση του θέματος, στην κρίση επιλέγουμε δίκυκλο ως φθηνή λύση, σε φάση οικονομικής ευμάρειας επιλέγουμε και πάλι δίκυκλο ως μέσο διασκέδασης (τουλάχιστον). Το μοτοποδήλατο και η μοτοσυκλέτα είναι παρόντα και πάνω από 2 εκατομμύρια συμπολίτες μας τα χρησιμοποιούν. Ενα από τα σημαντικότερα προβλήματα -στοιχήματα στην εισαγωγή νέων τεχνολογιών είναι η αρχική προσέγγιση και μάλιστα η προσέγγιση από τη νέα γενιά (θυμηθείτε τηλεόραση, video, υπολογιστές και διαδίκτυο κ.λπ.). Η υπάρχουσα κουλτούρα δεν βοηθά. Οσον αφορά στη μοτοσυκλέτα δείτε τους ψαρομάλληδες να περιφρονούν κάθε νομοθεσία, να κυκλοφορούν ξεκράνωτοι με παντόφλα δίχαλο και ο περίγυρος να προβάλλει την ενηλικίωση μέσα από το μηχανάκι. Πατεράδες να «κάνουν άντρα» τον γιο τους δίνοντάς του το μοτοποδήλατο κ.λπ. Ηρωοποίηση της σαχλαμάρας, ιστορίες από τα νιάτα των ψαρομάλληδων και τι ανοησία κάναμε και …γλιτώσαμε. Ολα αυτά προκαλούν ένα νοσηρό κλίμα, σε λάθος εποχή γιατί όλα γύρω μας έχουν αλλάξει ή αλλάζουν και σήμερα δεν γλιτώνεις αν κάνεις όλες τις ηρωικές ανοησίες που έκαναν οι ψαρομάλληδες.
Ισως να μην υπάρχει πιο δύσκολο κοινό από αυτό των εφήβων. Αντε να μιλήσεις με δεκαεξάχρονους και μάλιστα μαζεμένους όλους μαζί, να σε ακούσουν και να περάσεις μηνύματα. Ξέρετε το παιχνίδι «πομπός, μήνυμα, δέκτης» θέλει μεγάλη μαεστρία. Ακόμη και αν το μήνυμά σου είναι εξαιρετικό πρέπει ο δέκτης να είναι απόλυτα συντονισμένος με τον πομπό αλλιώς δεν σ’ ακούει. Δεν θα αναφερθώ στα λάθη των «πομπών» ή στα αρνητικά μηνύματα τα οποία χρησιμοποιούν μερικοί ότι θα σώσουν την κατάσταση. Θα περιοριστώ να πω για το έργο του Ελληνικού Ινστιτούτου Μοτοσυκλέτας εδώ και 10 χρόνια. Συναντά τους 16άρηδες μέσα στα σχολεία τους, σε όλη την Ελλάδα, με έγκριση του Υπουργείου Παιδείας παρουσιάζοντας τη μοτοσυκλέτα όπως τη ζήσαμε στα καλά της εμείς, οι μεγαλύτεροι δηλ. ως μέσο κίνησης, μεταφοράς, άθλησης, περιήγησης. Αναφερόμαστε σε αυτή ως μέσον ανάπτυξης της προσωπικής ελευθερίας, ως το μέσον που μας πήγε και μας πηγαίνει σε γαλάζιες παραλίες, σε πράσινα βουνά ή μας εξυπηρετεί καθημερινά. Μιλάμε για μας και για το πώς πετύχαμε να είμαστε δεκαετίες στη σέλα. Η κουβέντα ξεκινά με αυτά και ύστερα αρχίζει μια παράλληλη ροή πληροφοριών για την προστασία, την εκπαίδευση, τη στάση στον δρόμο. Δυο διδακτικές ώρες απνευστί. Την εκπαιδευτική περίοδο 2018 – ‘19 παρακολούθησαν το πρόγραμμά μας «Μοτοσυκλετώντας…χαίρομαι» 4.170 μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου και 328 καθηγητές τους μέσασε 4 μήνες και άκουσαν, συζήτησαν και πήραν ό,τι μπορέσαμε να δώσουμε, χωρίς αίματα, κομμένα χέρια και πόδια. Ανθρώπινα, φιλικά, χωρίς απειλές και ψυχολογική βία, οι μαθητές ενημερώθηκαν για τη χρήση και τη στάση απέναντι στο μηχανοκίνητο δίκυκλο και ό,τι άλλο είχαν ως απορία, ακόμη και την πιο μικρή. Η αλλαγή θα γίνει με θετικά μηνύματα και όχι με απειλές. Πρόταση, λοιπόν, υπάρχει και δεν περιέχει ουρλιαχτά, θρήνους και χαστούκια. Περιέχει υπομονή, επιμονή, δαπάνη όλου του ελεύθερου χρόνου εθελοντικά και τρέξιμο. Πολύ τρέξιμο. Η αλλαγή είναι μαραθώνιος δρόμος και όχι δρόμος ταχύτητας όπως θέλουν και εύχονται μερικοί. Πρέπει να αλλάξουμε πρώτα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία για να ακολουθήσουν οι μικρότεροι και κάτι ατάκες «αυτά είναι για τους νέους, να γίνει η νέα γενιά καλύτερη από μας» κρύβουν τεμπελιά και απροθυμία να αλλάξουμε εμείς. Οσοι αλλάξαμε, κουραστήκαμε να βρούμε άλλον τρόπο επικοινωνίας και ο μεγαλύτερος εχθρός μας ήταν ο εαυτός μας. Μεγαλώσαμε με το σλόγκαν «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Μερικές φορές παλινδρομούμε. Γοητεύει η αμεσότητα της βίας. Ο αγώνας συνεχίζεται.
Ομως αν ακόμη δεν έχουν πειστεί οι κήνσορες της «εγκάρδιας νοηματικής γλώσσας» (δηλαδή αυτοί που τους αρέσουν τα εκφραστικά μέσα όπως τα χαστούκια, τα σκαμπίλια και η κλωτσοπατινάδα) τότε έχουμε να τους προτείνουμε μερικούς «συνομιλητές» τους. Μ’ αυτούς μάλλον ομιλούν την ίδια γλώσσα. Αφήστε ήσυχους τους πιτσιρικάδες και «συνομιλήστε» με τον τρόπο που ξέρετε με:
-Ψαρομάλληδες μοτοσυκλετιστές διαφόρων κυβισμών οι οποίοι με προφάσεις τύπου «εδώ παρακάτω πάω», «το κράνος κάνει φαλάκρα», «θα τα φορέσω πριν το ατύχημα» κ.λπ. κυκλοφορούν ξεκράνωτοι, ενίοτε πάσχοντες από ωραιοπάθεια (για να μας βλέπουν, ντε, που έχουμε Μπενφέ).
-Εργολάβους για την άρτια και άψογη κατασκευή των καταπληκτικών οδοστρωμάτων μιας χρήσης και ποικιλόμορφων εμποδίων για τον …περιορισμό της ταχύτητας (λακκούβες, σαμαράκια, χαράδρες κ.λπ.).
-Συγκοινωνιολόγους με πομπώδεις προτάσεις που μελετάνε ασταμάτητα αλλά ποτέ δεν βρίσκουν χρόνο να μιλήσουν δημοσίως για την πραγματική κατάσταση του οδικού μας δικτύου και λείπουν μονίμως από οποιαδήποτε διεκδίκηση.
-Δημοσιογράφους του ειδικού τύπου που προωθούν με φωτό και δημοσιεύματα όλες αυτές τις συμπεριφορές κάνγκουρα, ηρωοποιώντας κάθε γελοιότητα μέχρι να γίνει το δυστύχημα, μετά υποκριτικά κατηγορούν τους πάντες.
– Δημόσιους ομιλητές που υιοθετούν ρητορικές αίματος και πιστεύουν ότι έτσι θα σταματήσουν οι ανόητες συμπεριφορές στον δρόμο.
-Δημοσιογράφους του καθημερινού τηλεοπτικού ρεπορτάζ που σπεύδουν να προβάλλουν τα χαστούκια και τα σκαμπίλια ως λύση και στο επόμενο θέμα θα μας φλομώσουν με λογύδρια για την ενδοοικογενειακή βία.
Παραλείπω επίτηδες τους πολιτικούς, διότι εδώ μπορείτε να το κάνετε χωρίς αιτιολογία ακολουθώντας τη λογική του Xότζα: Ξέρουν αυτοί τι έχουν κάνει για την οδική ασφάλεια.
