Του Θωμά Κακαδιάρη, μοτοσυκλετιστή
Εδώ και χρόνια μεγάλος αριθμός συγκοινωνιολόγων υποστηρίζει με ξεκάθαρες τοποθετήσεις τις μαζικές μεταφορές, συνηγορώντας πολλές φορές στις επιδιώξεις διαφόρων πολιτικών. Στην Ευρώπη ήδη από το 2011 άρχισε δειλά -δειλά να αναγνωρίζεται η συμβολή του μηχανοκίνητου δικύκλου ως λύση στα θέματα μετακίνησης εντός του αστικού ιστού.
Να τώρα που κατέφθασε ο ιός COVID – 19 για να βάλει όλα τα θέματα και μαζί αυτά των μεταφορών σε νέα βάση.
Η στιγμή που οι επιστήμονες θα ανακοινώσουν πως υποθέτουν ότι ο ιός και η εξάπλωσή του είναι υπό έλεγχο πλησιάζει. Ομως, την ίδια στιγμή κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου της μόλυνσης και ενός νέου κύματος πανδημίας. Η νέα πραγματικότητα θα μας ακολουθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και ελπίζουμε όχι για πάντα. Οι αποστάσεις στα πολυκαταστήματα τροφίμων, δηλαδή αυτό το 1,5 με 2 μέτρα, μοιάζουν να είναι η κυρίαρχη συνταγή ασφαλείας την επόμενη μέρα και θα μας ακολουθήσουν στην έξοδο από την καραντίνα παντού, δηλαδή να ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία πρέπει να διατηρούμε την απόσταση μεταξύ μας σε δημόσιους χώρους, συμπεριλαμβανομένων των συγκοινωνιών, των σχολείων, των εστιατορίων.
Ας μη γελιόμαστε. Η επόμενη μέρα της καραντίνας δεν θα ναι εύκολη για κανέναν μας. Πολλές θέσεις εργασίας χάνονται, οι οικονομίες συρρικνώνονται και η κοινωνική απομόνωση απειλεί να αλλάξει τον τρόπο που γνωρίζαμε ώς τώρα ως καθημερινότητά μας. Μπορεί η εργασία εξ αποστάσεως και οι αναγκαίες τεχνολογίες να γνωρίζουν μια άνευ προηγουμένου άνθηση, αλλά η μετακίνηση ανθρώπων και η μεταφορά αγαθών δεν μπορούν να αγνοηθούν και κυρίως δεν μπορούν να καταργηθούν. Ακόμη και στην καραντίνα, εμείς εδώ στον ευρωπαϊκό νότο στραφήκαμε στο μηχανοκίνητο δίκυκλο και οι ταχυμεταφορές έδωσαν λύση στον εξατομικευμένο εφοδιασμό αναδεικνύοντας τη σημαντικότητα εκείνων των εργαζομένων, που τόσο έχουν περιφρονηθεί από την επίσημη Πολιτεία ή έχουν υποστεί τα πάνδεινα την περίοδο της 10ετούς οικονομικής κρίσης. «Τα παιδιά» της κρατικής διαφήμισης, που κουβάλησαν και κουβαλούν στα σπίτια μας ό,τι δεν θα είχαμε διαθέσιμο αν δεν υπήρχαν κι ας είναι πολλά από αυτά τα ταλαιπωρημένα παιδιά με γκρίζα μαλλιά.
Οι μεταφορές, λοιπόν, θα ξαναοργανωθούν με βάση το 1,5 μέτρο απόστασης μεταξύ μας και αυτό θα θίξει τα πάντα. Τα αγαθά πρέπει να μεταφέρονται και οι άνθρωποι πρέπει να πάμε στη δουλειά μας, στο σχολείο μας, στα καταστήματά μας. Η απόστασή μας στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι πολύ δύσκολη, ειδικά σε ώρες αιχμής. Ισως, στα αεροδρόμια, δηλαδή σε πολύ καλά οργανωμένους χώρους, αυτό να είναι εφικτό. Στα ΜΜΜ, δηλαδή στις δημόσιες συγκοινωνίες, πώς ακριβώς θα γίνει αυτό; H χωρητικότητά τους θα μειωθεί κατά 60% ή 70% και αυτό καταργεί τα επιχειρήματα των συγκοινωνιολόγων. Ξέρουμε ότι θα έχουμε πλέον «συμβουλές» για περπάτημα και ποδηλασία. Θα εξυπηρετηθούν οι εργασιακές ανάγκες με αυτό τον τρόπο; Λέτε να φτάσουν στο σημείο να προτείνουν λύσεις μεταφοράς ανάλογες με αυτές των Αμις(*); Ετσι, το ερώτημα είναι πώς οργανώνουμε τις μεταφορές και τον τουρισμό, όταν θα μας επιτραπεί να ταξιδεύουμε ξανά. Δυστυχώς για τους αντιμοτοσυκλετιστές συγκοινωνιολόγους «έμειναν» τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες . Ενας μόνο επιβάτης ανά αυτοκίνητο, το πολύ δύο και ο δεύτερος να χαρακτηρίζεται «στενή επαφή», δηλαδή οικογένεια και όλη η θεωρία για eco – mobility χωρίς μοτοσυκλέτα πάει …περίπατο. Είτε το θέλουν, είτε όχι ήρθε η coronamobility και εδώ στον νότο, που όλα κάνουν κρότο (η αγάπη, ας πούμε), πρέπει να ξαναγαπήσουμε το μηχανοκίνητο δίκυκλο. Γράφουμε και ξαναγράφουμε ότι η μοτοσυκλέτα είναι λύση στα προβλήματα μετακίνησης και προσέξτε τη εσείς που αποφασίζετε. Σε όλα αυτά που πρέπει να ξαναδούμε ως κοινωνία και κυρίως ως Κράτος είναι και ο τρόπος, που αντιμετωπίζεται αυτό το μέσο μεταφοράς. Κυρίως, να εγκαταλειφθεί η εχθρότητα ως μόνιμη και διαρκής στάση απέναντι στη μοτοσυκλέτα και να ξαναδούμε τα πάντα με βλέμμα αληθινό και ουσιαστικό. Οφείλουμε να αναδιοργανώσουμε τον τρόπο, που η Πολιτεία αντιμετωπίζει τη μοτοσυκλέτα και τον μοτοσυκλετιστή. Δεν μιλάμε για «χάρες» και «διευκολύνσεις», μιλάμε για εξορθολογισμό των επιβαρύνσεων. Θέλουμε να ξαναδεί η Ελληνική Πολιτεία, γιατί μια μοτοσυκλέτα με κινητήρα ενός λίτρου πληρώνει τα ίδια τέλη κυκλοφορίας με ένα αυτοκίνητο ιδίου κυβισμού. Θέλουμε να ξέρουμε γιατί το κόστος των διοδίων για μια μοτοσυκλέτα φτάνει το 60% – 70% του κόστους διοδίων για ένα αυτοκίνητο και αυτό αφορά σε όλες τις εταιρείες εκμετάλλευσης των αυτοκινητοδρόμων, δηλαδή τη Νέα Οδό Α.Ε., την Κεντρική Οδό Α.Ε., τον Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου Α.Ε., την Εγνατία Οδό Α.Ε. Ας μας εξηγήσει κάποιος γιατί το κόστος συντήρησης και ελέγχου (ΚΤΕΟ) των μοτοσυκλετών δεν είναι το μισό ή και λιγότερο από αυτό των αυτοκινήτων. Ας μας εξηγήσει κάποιος γιατί στην εισαγωγή μιας μοτοσυκλέτας 30 ετών οι φόροι υπολογίζονται επί της αξίας της μειούμενης κατά 54%, ενώ αντίστοιχα ενός αυτοκινήτου κατά 95%!!! Ας μας τα εξηγήσει κάποιος όλα αυτά, ειδικά εδώ στον ευρωπαϊκό νότο, που η μοτοσυκλέτα με κάθε μορφή ήταν και θα είναι πάντα παρούσα (ευτυχώς).
Ας είμαστε αισιόδοξοι, κυρίως, όμως, ας είμαστε πραγματιστές. Σύντομα θα μπορέσουμε να κινηθούμε πάλι ελεύθερα. Σύντομα θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε ελεύθερα, αν και για μια χρονική περίοδο θα υπάρξουν περιορισμοί στον τρόπο που ταξιδεύουμε. Η ανάγκη για μεμονωμένες μετακινήσεις, ώστε να διατηρούμε την απόσταση μεταξύ μας, θα οδηγήσει στη μείωση της χωρητικότητας των μέσων μαζικής μεταφοράς. Για ουσιαστικές, γρήγορες και αποτελεσματικές μεταφορές η λύση είναι μία και είναι εδώ πολλά χρόνια τώρα. Προσωπικές μετακινήσεις και μεταφορές εμπορευμάτων θα εξυπηρετηθούν από κάθε μορφής μηχανοκίνητα δίκυκλα (μοτοσυκλέτες, μοτοποδήλατα). Ας δούμε ξανά όλο το πλαίσιο, οικονομικό, νομικό, εκπαιδευτικό και διοικητικό, π.χ. ενθάρρυνση της χρήσης των μοτοσυκλετών και καλύτερες υποδομές, με χώρους στάθμευσης. Η χρήση μικρών ατομικών μηχανοκίνητων οχημάτων, όπως είναι τα δίκυκλα με κινητήρα, μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε και να κινούμαστε παντού, διατηρώντας τις απαραίτητες κοινωνικές αποστάσεις. Coronamobility, λοιπόν, και η «εκδίκηση» της μοτοσυκλέτας στη μετά coronavirus εποχή!
(*) Θρησκευτική αίρεση, που απορρίπτει τις νέες τεχνολογίες, ακόμη και τον ηλεκτρισμό. Τα μέλη της επιλέγουν πατροπαράδοτες μεθόδους εξυπηρέτησης στις μεταφορές, π.χ. ζωήλατα οχήματα κ.λπ.
