Γίνεται πολύ ντόρος σε όλη τη χώρα, από τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη χώρα μας οι ξένοι δανειστές, αναφορικά με τις απολύσεις των υπαλλήλων στο Δημόσιο Τομέα. Ένα θέμα που είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τις τελευταίες μέρες με τις πιέσεις που ασκούνται στον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντ. Μανιτάκη. Πιέσεις που ενδεχομένως να οδηγήσουν ακόμη και σε κυβερνητική κρίση.
Το πρόβλημα έχει και τοπική διάσταση, καθώς όλοι όσοι εργάζονται στα ΜΜΕ, έχουν εικόνα για την αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών στην περιοχή μας. Μία εικόνα που, κατά περίπτωση, έχει θετικό και αρνητικό πρόσημο. Όπως όλα στη ζωή, έτσι και στον κρατικό μηχανισμό, δεν είναι όλα άσπρο – μαύρο. Δεν μπορούν, όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο υπουργός, να γίνουν μέσα σε μία μέρα, όλα όσα δεν έγιναν εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον. Δεν μπορείς μέσα σε μία νύχτα εκτός από το πετσόκομμα των μισθών, να ανατρέπεις και τον προγραμματισμό χιλιάδων νοικοκυριών, που έχουν οριοθετήσει την επαγγελματική τους θέση μέσα από μία θέση στο Δημόσιο. Δεν μπορείς να πεις σε κανέναν φύγε, χωρίς να τηρηθούν οι στοιχειώδεις συνταγματικές διαδικασίες και δικαιώματα ενός λειτουργού της δημόσιας διοίκησης, που, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει συνέχεια και στέκεται, πέρα και πάνω από κόμματα. Δεν μπορεί από την ατιμωρησία του πρόσφατου παρελθόντος να περνάμε σήμερα στο εντελώς αντίθετο άκρο και να ζητάμε τις κεφαλές των δημοσίων υπαλλήλων επί πίνακι, χωρίς την τήρηση των ελάχιστα συνταγματικά θεμελιωδών δικαιωμάτων ενός υπαλλήλου, όπως είναι το αμάχητο τεκμήριο της αθωότητας για κάποιον που η υπόθεσή του δεν έχει τελεσιδικήσει είτε στις δικαστικές αίθουσες, είτε μέσα από τα δευτεροβάθμια πειθαρχικά συμβούλια.; Για τα τελευταία, ναι, ευθύνεται, αν θέλετε, ο μακεδόνας συνταγματολόγος, ότι δεν τα συγκρότησε έγκαιρα και ότι οι υποθέσεις εκδίκασης των επίορκων υπαλλήλων δεν εκδικάζονται με το ρυθμό που θα ήθελαν, όχι όπως απαιτούν οι τροικανοί, αλλά όπως έπρεπε να απαιτεί εδώ και πολλά χρόνια μία σοβαρή κυβέρνηση, σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα του κόσμου.
Γιατί εκείνο που έπρεπε να καταλάβουμε εδώ και χρόνια είναι ότι αυτή η χώρα δεν άντεχε τόσους πολλούς δημόσιους υπαλλήλους, που έμπαιναν σωρηδόν από τις πόρτες και από τα παράθυρα, κατά τη βούληση του κάθε κομματάρχη. Ξέρουμε πολύ καλά και από το Βόλο και από τη Μαγνησία ότι είχε εμποτιστεί τόσο έντονα η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία στο DNA του νεοέλληνα, που μέχρι πριν λίγα χρόνια οι άριστοι των αρίστων από τους μαθητές της Μαγνησίας, προτιμούσαν να εισαχθούν είτε στις Παιδαγωγικές Σχολές, είτε στις Σχολές της Αστυνομίας και του Στρατού !!! Και αυτό μόνο και μόνο, γιατί μετά την αποφοίτησή τους από το Πανεπιστήμιο, τους περίμενε αμέσως μία θέση στη Δημόσια Εκπαίδευση και στον Στρατό, με έναν κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο μισθό. Την ίδια ώρα εμείς οι παλιότεροι δημοσιογράφοι θυμόμαστε κραυγαλέες περιπτώσεις υπαλλήλων, κυρίως σε ΝΠΔΔ της περιοχής μας, που κυριολεκτικά είχαν ασυλία και εσαεί ατιμωρησία από το πειθαρχικό τους όργανο, που συνεδρίαζε όποτε θυμόταν. Έχουμε κατά νου πάμπολλες περιπτώσεις όπου στους διαδρόμους του Δημαρχείου ή της Νομαρχίας κυκλοφορούσαν ιστορίες, όπου συγκεκριμένοι υπάλληλοι χτυπούσαν όχι μόνον τη δική τους κάρτα εργασίας, αλλά και πολλών άλλων φίλων – συναδέλφων τους, που ήταν φαντομάδες. Αυτά είναι γνωστά τοις πάσιν. Αυτά πληρώνουμε τώρα. Και εμείς και ο κ. Υπουργός, που υποφέρουμε γιατί έχουμε φτάσει βίαια στο άλλο άκρο, όπως μας …διατάσσουν κυριολεκτικά οι δανειστές μας.
