Επειδή στερούμαι πάσης προφητικής ικανότητος, αρνούμαι να προβλέψω τι θα γίνει στην τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου, μετά το αποτέλεσμα της πρώτης. Αν δηλαδή θα αλλάξουν στάση είκοσι βουλευτές, ή αν θα αλλάξει στάση ο πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας κάποιες πολιτικές πρωτοβουλίες, ή απλώς θα πάμε με γινάτι για εκλογές στις 25 Ιανουαρίου.
Επειδή όμως, πιστεύω, δεν στερούμαι κοινής λογικής, αξιολογώντας αυτό που συμβαίνει τώρα, επιτρέψτε μου, να διαβλέψω τι θα ακολουθήσει, μετά τις εκλογές, αν επαληθευθούν οι δημοσκοπήσεις πού δεν δίνουν, σε κανένα κόμμα, ποσοστό αυτοδυναμίας.
Αυτό που κυριαρχεί αυτή την ώρα είναι η απόλυτη άρνηση των βασικών εργαλείων κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος. Των όρων διάλογος, συνδιαλλαγή, συναίνεση, εθνική συνεννόηση. Αν όμως αυτά δεν είναι επιθυμητά για τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, -χωρίς να βάζω στη ζυγαριά ποιος λιγότερο και ποιος περισσότερο πορεύεται με οδηγό το κομματικό γινάτι του- στην υπόθεση της εκλογής ενός προσώπου που συμβολίζει την ενότητα του λαού, αλλά δεν έχει κρίσιμες εξουσίες, τι θα γίνει μετά τις εκλογές;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπεράσει το 33,5%, εκλέγοντας 101 βουλευτές, που μαζί με το «Δώρο» των πενήντα εδρών του εξασφαλίσουν την απόλυτη πλειοψηφία, έχει καλώς. Θα κληθεί να αποδείξει τη βιωσιμότητα του προγράμματος του και την ικανότητά του να καταφέρει καλύτερα από τους άλλους στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και εταίρους μας. Θα έχει επίσης την χαρά να εκλέξει ανέτως, τον Γλέζο ή τον Κουβέλη, πρόεδρο, ακόμη και αν δεν πάρει απόλυτη πλειοψηφία, αφού στην τρίτη ψηφοφορία θα αρκούν μόνον 120 βουλευτές.
Τι θα γίνει όμως αν του λείπουν 4-5 βουλευτές για να κάνει κυβέρνηση, όπως λείπουν σήμερα από την πλειοψηφία για να εκλέξει πρόεδρο; Και μάλιστα αν επαληθευτούν κάποιες μετρήσεις που θέλουν τον Καμένο να έχει την τύχη του Καρατζαφέρη, ενώ δεν θα έχουμε και ανεξάρτητους για να παίξουν τον ρόλο του «μπαλαντέρ»;
Θα έχουμε μια από τα ίδια. Την απόλυτη άρνηση. Αφού Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ δεν τα βρήκαν στο έλασσον μην περιμένετε να τα βρουν στο μείζον. Αρα, ξανά εκλογές. Το γινάτι το δικό τους θα βγάλει το μάτι το δικό μας. Οι πολιτικοί θα μετρούν τα «κουκιά» τους και εμείς τα κουκιά που θα λείπουν από το πιάτο μας. Τις συνέπειες μιας πολιτικής αστάθειας.
