ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η αντίφαση ανάμεσα σε ό,τι περίμεναν από τις κυβερνήσεις της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας (εκπροσωπούμενης από το ΠΑΣΟΚ) και σε ό,τι στο τέλος πραγματοποιήθηκε (χρεοκοπία, απώλεια της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της χώρας και του λαού, κοινωνική εξαθλίωση), τοποθέτησε εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που την περιέβαλλε με την εμπιστοσύνη του μπροστά σε ένα δίλημμα: Ή θα έπρεπε να συνεχίσει να υποστηρίζει την ελληνική σοσιαλδημοκρατία ή να ομολογήσει στην πράξη την αυταπάτη του. Προτίμησε το δεύτερο. Την εγκατέλειψε μαζικά, με αποτέλεσμα η ελληνική σοσιαλδημοκρατία να γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Τελευταία αλλά όχι έσχατη διάσπαση που παρατηρείται στο χώρο είναι αυτή που επιχειρεί ο Γ. Παπανδρέου.
Για να έχουν τύχη τα κομμάτια της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και το πολιτικό τους προσωπικό στις επερχόμενες εκλογές, θα πρέπει το τμήμα του λαού που κατά το παρελθόν στήριζε το ΠΑΣΟΚ να αποδείξει στην κάλπη ότι είναι ευχαριστημένο από την πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων, να τη θεωρήσει ως υλοποίηση των προσδοκιών του αυτή τη δύσκολη περίοδο και, κατά συνέπεια, όσο οι πιέσεις από το εξωτερικό θα εντείνονται για νέα, πιο άγρια μέτρα λιτότητας, να μετριάζει όλο και περισσότερο τις προσδοκίες και τις διεκδικήσεις του. Το πόσο λανθασμένη είναι μια τέτοια σκέψη, που ωστόσο είναι η μόνη που εξακολουθεί να αναθερμαίνει τις ελπίδες της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι προσδοκίες και οι διεκδικήσεις τών πάλαι ποτέ ψηφοφόρων της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας εκπηγάζουν από τη σιδερένια ανάγκη για επιβίωση που γέννησε κι εξακολουθεί να γεννάει η πολιτική της. Τούτο έχει γίνει κοινή συνείδηση από τους μέχρι χτες σοσιαλδημοκράτες ψηφοφόρους, γεγονός που εξηγεί την από μέρους τους μαζική εγκατάλειψη τού ΠΑΣΟΚ και των μικρότερων σοσιαλδημοκρατικών σχηματισμών.
Όσο πιο πολύ θα αποκαλύπτεται στα μάτια του ελληνικού λαού ο ταξικός ρόλος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και το ειδικό βάρος της στην εφαρμογή πολιτικών που καθηλώνουν την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τόσο περισσότερο το επίμαχο τμήμα των πολιτών που τη στήριζαν κατά το παρελθόν θα αποστασιοποιείται από τα σοσιαλδημοκρατικά κομμάτια. Οσο περισσότερο η τάση της πολιτικής της ολιγαρχίας και η θέση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας θα συγκλίνουν επί του πρακτέου, τόσο πιο πολύ οι ψηφοφόροι της θα βρίσκουν νέα πολιτική έκφραση στην Αριστερά. Το πρώτο αποφασιστικό βήμα έχει γίνει κι η ελληνική σοσιαλδημοκρατία από τη φύση της δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει το δεύτερο, εκτός από το να εμφανίζει θνησιγενείς πολιτικούς σχηματισμούς μιας χρήσεως, οι οποίοι δημιουργούνται ως προσωρινά αναχώματα του κοινωνικού ρεύματος προς τα Αριστερά και, ταυτόχρονα, ως οχήματα εκπλήρωσης των πολιτικών ή και άλλων φιλοδοξιών των στελεχών τους. Ο άξονας της πολιτικής όλων των σοσιαλδημοκρατικών κομματιών στηρίζεται σ’ αυτά τα δύο χαρτιά, τα οποία, βεβαίως, αφορούν το λαό μόνο στο βαθμό που μπορούν να τον βλάψουν.
Η σοσιαλδημοκρατία έχει ήδη υποστεί στην Ελλάδα στρατηγική ήττα. Η χρεοκοπία της χώρας και η μνημονιακή πολιτική ξύπνησαν όλες τις λανθάνουσες δυνάμεις αντίστασης της ελληνικής κοινωνίας. Ο προαιώνιος εχθρός του λαού, η ολιγαρχία, βρέθηκε ξεμασκαρεμένος και οι πολιτικές της δυνάμεις, η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία, τραβούν την οργή του επάνω τους. Για πρώτη φορά ο λαός αποδεσμεύεται σε μαζική κλίμακα από τη δεξιά και την σοσιαλδημοκρατία και αναλαμβάνει να δώσει μία μεγάλη πολιτική μάχη υπέρ των πραγματικών συμφερόντων του. Πριν ακόμα αρχίσει τούτη η μάχη η σοσιαλδημοκρατία, πιο ευάλωτη ως ευρισκόμενη μεταξύ δύο πυρών, είναι καταδικασμένη να καταμετρήσει νέες βαριές απώλειες. Ο Βενιζέλος και οι φίλοι του, ο Παπανδρέου και οι δικοί του, το Ποτάμι και οι υπόλοιποι μικροί σοσιαλδημοκρατικοί πολιτικοί σχηματισμοί οδηγούν την ελληνική σοσιαλδημοκρατία σε μία ακόμη εκλογική συντριβή, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στην ιστορία της: Την εποχή του μικρού κόμματος – εντολοδόχου της ολιγαρχίας.
