Η σκέψη και μόνο ότι επιβεβαιώνονται οι φόβοι για την αύξηση των αστέγων και απόρων στο Βόλο τρομάζει. Κάποτε τέτοια θέματα αποτελούσαν υλικό συζήτησης για κάπου αλλού. Τους τελευταίους μήνες είναι ένα σκηνικό που βλέπουμε δίπλα μας.
Πολίτες χωρίς πόλη, χωρίς σπίτι, χωρίς οικογένεια.
Σπίτι τους πλέον είναι ο δρόμος. Κοιμούνται σε αυτοσχέδια “σπίτια” από κούτες και χαρτόνια με τα οποία το έχει δημιουργήσει. Η υγρασία και το κρύο τους «τρώνε» κάθε νύχτα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά…
Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι περήφανοι, ευγενικοί μα και βαθιά μοναχικοί. Όταν είσαι άστεγος, η μοναξιά είναι επακόλουθο, μου έλεγε μόλις προχθές ένας φίλος. Για αυτό και πολλοί από αυτούς δε δέχονται τη στήριξη των υπηρεσιών. Έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους τρόπο ζωής, τον οποίο -ασχέτως αν συμφωνούμε- είμαστε υποχρεωμένοι να σεβαστούμε.
«Κρατούν αποστάσεις» από όλους εμάς που κλείνουμε τα μάτια σε αυτές τις εικόνες, «χαμένοι», κλεισμένοι και «κρυμμένοι» στον πλασματικό εκείνο μικροαστικό μικρόκοσμό μας, στον οποίο έχουμε συνηθίσει να ζούμε.
Θα μου πουν αρκετοί: «Εμείς τι φταίμε; Τι μας λες τώρα; Ο καθένας κάνει τις επιλογές του».
Ναι, αλλά όλοι δεν έχουν – έχουμε την ίδια βάση, την ίδια οικογενειακή κατάσταση, την ίδια οικονομική επιφάνεια. Δεν ξεκινούν, δεν ξεκινάμε όλοι με τις ίδιες δυνατότητες τη ζωή μας και με τις ίδιες ελλείψεις ή τις ίδιες ανέσεις.
Ευτυχώς όμως, που μέσα σε αυτό το κλίμα, υπάρχουν και κάποιοι που δεν κλείνουν τα μάτια. Και ευτυχώς που κάθε μέρα που περνάει, γίνονται όλο και περισσότεροι.
Είναι άνθρωποι που χωρίς τυμπανοκρουσίες να κάνουν απλές πράξεις, γεμάτες ευαισθησία προς αυτούς τους ανθρώπους τους άστεγους, τους ζητιάνους, τους άτυχους αυτού του σκληρού κόσμου. Και μακάρι να είναι οι περισσότεροι. Διότι όσες ευθύνες έχει η Πολιτεία, άλλες τόσες έχουμε και εμείς σε ατομικό επίπεδο.
Πόσες φορές έχουμε όλοι μας δει τα παιδιά στα φανάρια να μας ζητάνε να μας καθαρίσουν τα τζάμια για 0,20 ευρώ και εμείς τους έχουμε κλείσει αδιάφορα το παράθυρο; Πόσες φορές έχουνε έρθει στο τραπέζι που πίνουμε τον καφέ μας ή απολαμβάνουμε το ψαράκι μας και τους έχουμε διώξει σαν να είναι γάτες που θέλουν να φάνε το φαγητό μας;
Μπορεί να μην είμαστε εμείς αυτοί που θα σώσουμε τον κόσμο, αλλά μπορούμε να βοηθήσουμε ανακουφίζοντας έστω και προσωρινά αυτούς τους ανθρώπους. Ούτε το Κράτος, ούτε το Δήμο μπορούμε να υποκαταστήσουμε. Μπορούμε όμως να είμαστε άνθρωποι. Μπορούμε όσο ακόμη αντέχουμε, καθώς η κρίση, η ανέχεια και η φτώχεια πλέον έχει προκαλέσει τεράστιο ρήγμα στα περισσότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη στη παρούσα συγκυρία έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.
