Εγραφα χθες για τις… εργώδεις προσπάθειες που κάνουν οι πολιτικοί μας άρχοντες, ώστε να κλονίζουν όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος. Προς κάθε μορφή εξουσίας. Αιρετή και μη. Κεντρική και περιφερειακή. Και εις επίρρωσιν της αληθείας, ήλθε το πόρισμα τη ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για την τύχη των χρημάτων που συγκεντρώθηκαν στο περίφημο «Ταμείο Μολυβιάτη».
Συγκλονισμένοι από την έκταση των καταστροφών στην Ηλεία, η οποία λόγω και των Ολυμπιακών Αγώνων έχει αναχθεί σε παγκόσμιο σημείο αναφοράς, απλοί πολίτες, ακόμη και από τους πιο φτωχούς, όχι μόνον ημεδαποί αλλά και τα δικά μας ξενοπούλια της παγκόσμιας διασποράς του ελληνισμού, έσπευσαν να συνδράμουν, ακόμη και με «τον οβολό της χήρας», αυτό το ταμείο. Προσδοκώντας στην άμεση αποκατάσταση των πληγέντων συμπολιτών μας και των περιοχών που υπέστησαν τις καταστροφές.
Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από τότε. Για να μαθαίνουν σήμερα, οι δωρητές του 2007, ότι τα χρήματα που πρόσφεραν δεν έπιασαν τόπο. Ότι μόνον είκοσι οκτώ εκατομμύρια έχουν διατεθεί για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος και την ανακούφιση των πυροπλήκτων. Ενώ άλλα ενενήντα δύο εκατομμύρια παραμένουν… αδιάθετα.
Και τα ακόμη χειρότερα: Πρώτον ότι από εκείνα που διατέθηκαν, σχεδόν τα μισά πήγαν για έργα… άσχετα με την αποκατάσταση των πυροπλήκτων και του περιβάλλοντος. Και δεύτερον ότι, έξι χρόνια μετά, οι περισσότεροι τοπικοί άρχοντες, είτε δεν έχουν καν υποβάλλει αιτήματα, ώστε να τους διατεθούν κονδύλια για αναγκαία έργα αποκατάστασης, είτε δεν έχουν καταφέρει να συντάξουν μια αξιόπιστη μελέτη για τα έργα που προτίθενται να κάνουν.
Κούφια να είναι η ώρα, ελπίζω να μην ξαναζήσουμε ποτέ στο μέλλον τόσο τραγικές καταστάσεις. Αλλα αν, ο μη γένοιτο, συμβεί μια νέα καταστροφή, σε έναν τόπο διαρκώς σεισμόπληκτο και πυρόπληκτο, όπως είναι η πατρίδα μας, πόσοι θα σπεύσουν με την ίδια προθυμία να δώσουν ξανά τον οβολό τους, όταν διαπιστώνουν ότι οι προηγούμενες εισφορές τους δεν έπιασαν τόπο; Όταν δηλαδή δεν μπορούν να εμπιστευθούν τους διαχειριστές αυτών των εισφορών, είτε λέγονται κεντρική κυβέρνηση είτε τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση;
Και κάτι ακόμη. Με ποιο δικαίωμα μπορεί η τρόικα να «παγώνει» αυτόν τον λογαριασμό, να τον μεταφέρει στις «δαπάνες δημοσίων επενδύσεων», παραβιάζοντας τη θέληση των δωρητών;
