Είναι γνωστή η παράκληση του Κάφκα στο φίλο του Μαξ Μπροτ να κάψει τα χειρόγραφά του μετά το θάνατό του. Είναι γνωστή κι η ανυπακοή του Μπροτ. Ευτυχώς δεν άκουσε τον Κάφκα και η παγκόσμια διανόηση δεν στερήθηκε έναν θησαυρό.
Η επιθυμία του Κάφκα μπορεί να παραλληλιστεί με την προσπάθεια να ξεχάσουμε ως εργαζόμενοι τον θησαυρό ο οποίος μας ανήκει. Ευτυχώς ολόκληροι κλάδοι εργαζομένων δεν στέργουν να υπακούσουν, διασώζοντας -όπως ο Μπροτ στην περίπτωση του Κάφκα- έναν άλλο θησαυρό: Τα δικαιώματά μας που απορρέουν από το γεγονός και μόνον ότι είμαστε άνθρωποι, ότι αρνούμαστε να προσχωρήσουμε στην αντίληψη πως από εδώ κι εμπρός θα ζούμε μόνον χάριν της γενναιοδωρίας του εργοδότη.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελούν οι εργαζόμενοι των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας, των οποίων το Διοικητικό Συμβούλιο συνεδρίασε χτες για να μεθοδεύσει τον αγώνα εναντίον του νέου προϋπολογισμού, της φορολογικής επιδρομής κατά των μη εχόντων την ώρα που οι έχοντες είναι στο απυρόβλητο, των νέων περικοπών του εισοδήματός τους, των χιλιάδων απολύσεων που φέρνει ο Καλλικράτης. Πρόκειται για έναν αγώνα που βοηθά κάθε εργαζόμενο να συνειδητοποιήσει ότι το μόνο που του απομένει σήμερα είναι η λυσσαλέα αντίσταση στη φανερή προσπάθεια εξανδραποδισμού του, την οποία «περίεργα» κέντρα εξουσίας έχουν αναλάβει, βάλλοντας εναντίον μας μέρα και νύχτα με κάθε όπλο που έχουν, με κάθε μέσο.
Τέτοιοι αγώνες προσφέρουν στους εργαζόμενους, μαζί με εκείνη την αρχική αίσθηση ελευθερίας, την αντικειμενική αντίληψη ότι η δύναμη αυτών των κέντρων εξουσίας ποτέ δεν είναι απεριόριστη. Βοηθά ακόμα να συνειδητοποιήσουν ότι τα όρια του αγώνα τους συμπίπτουν με τα δικαιώματα που έχουν στη ζωή από το γεγονός και μόνο ότι έχουν την ανθρώπινη ιδιότητα. Και ακριβώς επειδή είναι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια απανθρωποποίησής τους, να αποδεικνύουν έμπρακτα με τη στάση τους πως αυτό που έχει σημασία είναι να παραμείνουν άνθρωποι, γεγονός ενώπιον του οποίου αξίζει κανείς πολλά να θυσιάσει ενσυνείδητα.
