Αν η Ελλάδα ήταν μια χώρα με εξωστρεφή βιομηχανική παραγωγή, αν η οικονομία μας στηριζόταν στις εξαγωγές μας, να έλεγα, «κομμάτια να γίνει», θα υποφέρουμε λίγο ακόμη με τα νέα, πρόσθετα, σφιξίματα των ζωναριών, αλλά θα αποκτήσουμε ακόμη ανταγωνιστικότερα προϊόντα, άρα θα αυξήσουμε τις εξαγωγές μας, θα εξασφαλίσουμε πρόσθετα έσοδα, θα περιορίσουμε το έλλειμμα και την ανάγκη δανειοδότησης, οπότε κάποια στιγμή θα βγούμε από το τούνελ.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με μια οικονομία που «βράζει στο ζουμί της», που απευθύνεται, σχεδόν αποκλειστικά, στην εσωτερική κατανάλωση, τότε τα μέτρα που επιβάλλει το διεθνές νομισματικό ταμείο και οι άλλοι της τρόικας, πρέπει να κρίνονται με βάση αυτή την πραγματικότητα.
Βεβαίως και πρέπει να περιοριστεί το σπάταλο κράτος. Βεβαίως και πρέπει να γίνουν αιματηρές οικονομίες, εκεί που ως τώρα, παρά τις «αλλαγές» και τους «εκσυγχρονισμούς» των μεν ή τις «επανιδρύσεις» των δε, το «πάρτι» σε βάρος των φορολογουμένων συνεχιζόταν προκλητικότατα. Αλλά, μόνο με το κόψε από δω κόψε από κει, γιατρειά δεν γίνεται.
Βεβαίως και πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Αλλα αν κάποιοι πιστεύουν ότι η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη θα έλθουν μόνο με την μείωση αποδοχών, όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, υποφέρουν από ανίατη ιδεολογική τύφλωση. Από μια δογματική προσήλωση, που διακρίνει το ΔΝΤ αλλά και μέρος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, σε ένα μονεταριστικό μοντέλο, που εφαρμόζουν αδιακρίτως, όπου έχουν βάλει το πόδι τους. Δεν θα γίνουμε, ως προς το κόστος εργασίας, τους μισθούς και τα μεροκάματα, ούτε Κίνα ούτε Ινδία, ούτε καν η διπλανή μας Βουλγαρία.
Επομένως το «κόψε-κόψε» πρέπει να αφήσει απέξω τις δημόσιες επενδύσεις. Οι οποίες όχι μόνο δεν πρέπει να μειωθούν, αλλά αντιθέτως να αυξηθούν. Επενδύσεις που να υπηρετούν ένα συγκεκριμένο στόχο: Πώς θα καταφέρουμε να αυξήσουμε τις εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών. Άρα πρέπει να ενισχύουν την έρευνα, την τεχνογνωσία και την επιχειρηματικότητα.
Διαφορετικά οι πολιτικές ωραιολογίες από τα δυο μεγάλα κόμματα, για πίστη στο δυναμισμό των Ελλήνων, στις «εθνικές ικανότητες και δυνατότητες», θα μείνουν παχιά λόγια, που δεν τρέφουν όμως ισχνές αγελάδες.
