Αν καταφέρουμε να συνεννοηθούμε στα απλά, ενδεχομένως κάποια στιγμή έρθει η ώρα που θα μπορέσουμε να βρούμε κοινό τόπο και στα μεγάλα.
Ο ισχυρός συμβολισμός που μπορεί να έχουν οι επισημάνσεις ή οι δηλώσεις ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στην αγορά, τις αντιλαμβάνεται κανείς σε συγκυρίες όταν η οικονομία περνάει δύσκολες ώρες και όταν όλοι αναζητούν την ελπίδα πως υπάρχει και άλλος δρόμος.
Διαβάζοντας χθες τον οικονομικό Τύπο διαπίστωσα πως οι περισσότερες εφημερίδες και αρκετά οικονομικά site, έκαναν εκτενείς αναφορές στις επισημάνσεις όχι ενός τυχαίου ανθρώπου αλλά ενός γνωστού οικονομικού παράγοντα της πατρίδας μας. Μιλώντας στη γενική συνέλευση των μετόχων της Motor Oil, λοιπόν, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου, Βαρδής Βαρδινογιάννης, τόνισε μεταξύ άλλων: «Δεν ξέρουμε πού θα φτάσει, ούτε ξέρουμε τι θα γίνει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν διεθνώς προβλήματα και ότι προβλήματα δεν έχουμε μόνο εμείς. Τα δικά μας προβλήματα πρέπει να κοιτάξουμε να τα λύσουμε όλοι μαζί».
Λίγα λόγια, απλά και καθαρά που -συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη- απηχούν την πραγματικότητα. Αντικατοπτρίζουν πράγματι την αλήθεια που είναι αναγκαίο να δούμε όλοι, ανάλογα ο καθένας με το πόστο που βρίσκεται και τον ρόλο που υπηρετεί, αν θέλουμε πραγματικά κάποια στιγμή, να δούμε τη χώρα αυτή να ξαναπαίρνει μπροστά και να αίρονται τα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια.
Το ισχυρό μήνυμα ενότητας που θέλησε να εκπέμψει ο γνωστός επιχειρηματίας, απευθυνόταν σε όλους και αφορά όλους. Το πολιτικό σύστημα, τις αρχές του κάθε τόπου, την επιχειρηματική κοινότητα, τους εργαζόμενους της κάθε επιχείρησης, τους επαγγελματίες μίας τοπικής κοινωνίας, τους ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού. Όλους εκείνους που απαρτίζουν, αν προτιμάτε, το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι αυτής της χώρας, όλους εκείνους που καθημερινά βιώνουν μία δύσκολη καθημερινότητα, μοιράζονται τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες ανησυχίες, μπορεί από διαφορετικές αφετηρίες αλλά με κοινό παρανομαστή, την επόμενη μέρα της χώρας μας.
Τα τελευταία επτά χρόνια, αν κάτι διδαχτήκαμε, είναι πως αν δεν νοιαστούμε εμείς πρώτοι για το «σπίτι μας» που είναι η χώρα μας, αν δεν αποφασίσουμε εμείς πρώτοι ότι πολλά πράγματα χρειάζονται βελτίωση και αλλαγές εκ βάθρων, όσα μνημόνια και να επιβληθούν δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα. Αν αφήσουμε κατά μέρος το κομμάτι που αφορά στη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή που μας ακουμπά όλους ανεξαιρέτως, σε όλα τα υπόλοιπα θέματα υπάρχουν περιθώρια προκειμένου να βρεθεί μία κοινή συνισταμένη ή έστω τέλος πάντων, να υπάρξει μία σύγκλιση απόψεων. Να μη ζούμε το αμίμητο, ο ένας να λέει άσπρο και ο άλλος να λέει μαύρο. Να μη βλέπουμε ακόμη και μεταξύ ιδίων κυβερνήσεων, ο ένας υπουργός να γκρεμίζει ό,τι έφτιαξε ο άλλος και στο τέλος να μην προχωράει τίποτα.
Για τόσο απλά, μα τόσο αναγκαία πράγματα μιλάμε. Αν καταφέρουμε να συνεννοηθούμε σ’ αυτά, ενδεχομένως κάποια στιγμή έρθει η ώρα που θα μπορέσουμε να βρούμε κοινό τόπο και στα μεγάλα.
Πρέπει όμως όταν κάποιος σου δείχνει το φεγγάρι… να μην κοιτάς το δάχτυλό του, γιατί τότε είσαι χαμένος από χέρι.
