Δεν είναι δυνατόν οι επαγγελματίες να χάνουν πολύτιμες εργατοώρες στην ουρά των τραπεζών και στα γκισέ, για να πληρώσουν εισφορές και πρόστιμα όταν υπάρχουν τα POS
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το κράτος όσον αφορά τη μη τήρηση νομοθεσίας που το ίδιο θέσπισε για τις ηλεκτρονικές συναλλαγές μέσω POS.
Δεν είναι δυνατόν το Υπουργείο Οικονομικών να έχει επιβάλλει ουσιαστικά σε όλους τους φορολογούμενους, στις συναλλαγές τους πρωτίστως να χρησιμοποιούν πλαστικό χρήμα, να κυνηγάει τους επαγγελματίες που δεν έχουν ακόμη κατορθώσει να εγκαταστήσουν POS με τσουχτερά πρόστιμα, και την ίδια στιγμή σε νευραλγικές του υπηρεσίες -όπως για παράδειγμα ο ΕΦΚΑ- να μην έχουν τοποθετηθεί προς εξυπηρέτηση των συναλλασσόμενων ηλεκτρονικά μηχανάκια πληρωμής.
Θυμίζει το «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις» αυτή η κατάσταση, και έχουν απόλυτο δίκιο όσοι διαμαρτύρονται. Δεν είναι δυνατόν οι επαγγελματίες να χάνουν πολύτιμες εργατοώρες στην ουρά των τραπεζών και στα γκισέ, για να πληρώσουν εισφορές και πρόστιμα. Είναι αυτονόητη υποχρέωση του κράτους, όταν έχει απαιτήσεις από τους πολίτες, να είναι πρώτα από όλα το ίδιο σωστό στις υποχρεώσεις του.
Πώς απαιτεί από τους πολίτες να είναι νομοταγείς και πώς επιβάλλει πρόστιμα στους επαγγελματίες, όταν το ίδιο το Κράτος παραβαίνει τους νόμους που ψήφισε;
Ποια έννοια ισονομίας υφίσταται όταν συμπεριφέρεται με αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο, παραβλέποντας την αυτονόητη υποχρέωση που έχει να εξυπηρετεί τους συναλλασσόμενους πολίτες;
Για ποια μεταρρύθμιση μιλάμε στη δημόσια διοίκηση, όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα απολύτως απλά; Διότι αυτονόητο θα έπρεπε να είναι σε ένα κράτος ευνομούμενο, όταν θεσπίστηκε ο νόμος περί POS, να φροντίσει το κράτος πρώτα από όλα στις δικές του υπηρεσίες να τοποθετήσει τον απαραίτητο εξοπλισμό για τη διαδικασία, και μετά να ψάχνει να βρει παραβάτες μεταξύ των επαγγελματικών κλάδων, οι οποίοι πλέον υποχρεωτικά πρέπει να διαθέτουν POS στις επιχειρήσεις τους.
Το παράδειγμα με τα POS, είναι μόνο μία από τις κραυγαλέες περιπτώσεις που συναντάμε καθημερινά και αφορούν στην αβελτηρία που διακρίνει το κράτος όσον αφορά τη λειτουργία του δημοσίου τομέα.
Για αυτό και παραμένει ο «μεγάλος ασθενής», και όσο οι αποφάσεις για τη βελτίωση της λειτουργίας του θα είναι αποσπασματικές και μεμονωμένες, τόσο θα μειώνονται οι πιθανότητες βελτίωσης των υπηρεσιών που βρίσκονται σε καθημερινή βάση σε άμεση επαφή με τον πολίτη.
Επισημάνσεις και διαπιστώσεις για το τι φταίει έχουμε ακούσει πολλές μέχρι σήμερα. Όπως επίσης και δεσμεύσεις ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Καλές προθέσεις μπορεί να υπάρχουν. Το ζητούμενο ωστόσο είναι να μετουσιωθούν και σε πράξη, ώστε εκ του αποτελέσματος οι ίδιοι οι πολίτες που σήμερα διαμαρτύρονται, να μπορούν να αξιολογήσουν τη διαφορά.
