Το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε, κατά τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, στο πλαίσιο της προσπάθειας διόρθωσης των ανοησιών που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των οποίων αποφυλακίζονται παντοειδείς εγκληματίες, τροπολογία, με την οποία επιλεκτικώς και κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται σε δικαστήριο να λάβει υπόψη του «παράνομο» οπτικοακουστικό υλικό. Δηλαδή, μαγνητοφωνήσεις και βιντεοσκοπήσεις που έχουν γίνει «χωρίς τη συγκατάθεση» εκείνων, των οποίων τα έργα ή τα λόγια έχουν καταγράφει.
Θα μου επιτρέψετε, κ. Πρόεδρε, να διαφωνήσω με το γράμμα και το πνεύμα της τροπολογίας. Αντιγράφω το σκεπτικό του υπουργείου από την αιτιολογική έκθεση, που συνοδεύει την τροπολογία: «Η ρύθμιση κρίθηκε αναγκαία, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα αξιοποίησης αποδεικτικών μέσων σε υποθέσεις πράξεων κακουργηματικού χαρακτήρα, υπαγομένων στην αρμοδιότητα του εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος ή του εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς».
Εδώ έχουμε κλασική περίπτωση εφαρμογής τους δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αν, όμως, είναι να ισχύει αυτό το δόγμα, τότε γιατί ο …αγιασμός των μέσων είναι τόσο επιλεκτικός; Γιατί μπορεί να ισχύει μόνο για την προστασία των οικονομικών συμφερόντων της πολιτείας, αλλά όχι και για άλλα, σημαντικότερα, περισσότερο ύψιστα συμφέροντα των πολιτών, όπως είναι κατ’ εξοχή το δικαίωμα προστασίας της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της περιουσίας, αλλά και της ψυχικής ισορροπίας κάθε ανθρώπου;
Ως πότε θα συνεχίζεται η υποκριτική επίδειξη δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας έναντι εκείνων, που διαπράττουν εγκλήματα κατά των απλών ανθρώπων, με το να μη γίνεται δεκτό από τα δικαστήρια, ως αποδεικτικό στοιχείο, υλικό από βιντεοσκοπήσεις και μαγνητοσκοπήσεις, που «έχει ληφθεί χωρίς τη συγκατάθεση» των δραστών;
Δηλαδή, όταν κάποιος απειλεί απλό πολίτη, όταν εκβιάζει γυναίκα, όταν κάνει μπούλινγκ εναντίον ανηλίκου, πρέπει εκείνος που υφίσταται την επίθεση να …ενημερώνει τον επιτιθέμενο ότι τον ηχογραφεί ή ότι τον μαγνητοσκοπεί, για να είναι αποδεκτό το υλικό;
Υπόθεση κοινής λογικής και δημοκρατίας. Τα δικαστήρια να δέχονται το υλικό σε κάθε περίπτωση, κατά την οποία κρίνεται ότι το «αδίκημα» της «παράνομης καταγραφής» είναι έλασσον, έναντι του εγκλήματος το οποίο επιχειρήθηκε να προβάλει ή να αποκαλύψει. Οτι δηλαδή το δημόσιο συμφέρον, όπως η προστασία της ζωής και κάθε τι που προστατεύεται από το Σύνταγμα, ακόμη και η αξιοπρέπεια του πολίτη, υπερτερεί.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
