Προχθές οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν (αλήθεια, γιατί δεν λέμε «συναποτελούν»;) συσκέφθηκαν για να εγκρίνουν τις προτάσεις μέτρων για τους αγρότες, να συμφωνήσουν στη στάση του πρωθυπουργού στη Σύνοδο Κορυφής και να χαράξουν την πορεία προς… την ανάπτυξη.
Δεν τους απασχόλησε, προφανώς λόγω της ικανοποίησης που θα νιώθουν, ότι την ίδια στιγμή οι μεταφορές στην ξηρά και τη θάλασσα εκτελούνται με επιστρατευμένους εργαζόμενους. Αποτέλεσμα του δόγματος πυγμής που επέβαλε ο κ. Σαμαράς, προκειμένου να ικανοποιήσει τη γραμμή που χαράχτηκε από τους δανειστές και ελεγκτές μας, αλλά και να απαντήσει στις εσωτερικές πιέσεις που δέχεται εκ των δεξιών του, αποτέλεσμα όμως και της ανοχής που δείχνουν οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι, προκειμένου να μην απειληθεί το δικό τους δόγμα για «με κάθε θυσία συμμετοχή στην κυβέρνηση και μακροημέρευση αυτής».
Την ίδια, πάλι, στιγμή που η κυβέρνηση συμφωνούσε για τα επόμενα βήματά της, μία φωτογραφία αποτύπωνε την τραγική πραγματικότητα στην οποία οδηγηθήκαμε ως χώρα και ως κοινωνία με την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Ομολογημένα λαθεμένης μεν, απαρέγκλιτα τηρούμενης δε. Δεκάδες πολίτες έξω από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ύψωναν τα χέρια τους μήπως και φτάσουν τη σακούλα με τις πέντε ντομάτες ή τα πέντε πορτοκάλια που μοίραζαν δωρεάν οι διαμαρτυρόμενοι αγρότες. «Η φωτογραφία της ημέρας» τιτλοφόρησε το ενσταντανέ ο βρετανικός Guardian. «Η Ελλάδα του 2013» έβαλαν τίτλο άλλες, ελληνικές, εφημερίδες. Η «φωτογραφία της ντροπής» είναι ο γενικός χαρακτηρισμός που της ταιριάζει. Ντροπής όχι για τους πολίτες που εκλιπαρούσαν για τη μικρή βοήθεια (ανάθεμα και αν θα είχαν κάτι άλλο να βάλουν στο στόμα τους εκείνη τη μέρα), αλλά ντροπής για εκείνους που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία σε αυτό το σημείο. Στη φτωχοποίηση, στην εξαθλίωση, στη ζητιανιά, στην απελπισία. Κάποιους – και είναι κοντά 4.000 αυτοί – ακόμη και στην αυτοκτονία.
Ο υπουργός Οικονομικών επιμένει ότι «αυτά που είναι να πάρουμε, θα τα πάρουμε». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υπενθυμίζει ότι «η συμφωνία πρέπει να τηρηθεί». Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης προειδοποιεί ότι «κάθε παρεκτροπή θα παταχθεί». Διότι κάθε διαφωνία στην ακολουθούμενη πολιτική, κάθε επίκληση της δημοκρατίας ή των δικαιωμάτων και των αυτονόητων όπως το δικαίωμα στη ζωή, ενοχοποιείται πάραυτα σαν ανομία, βία ή απλώς ανευθυνότητα. Και ο απόμακρος πρωθυπουργός σε κάθε ευκαιρία τονίζει πως «το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων θα συνεχιστεί». Ακολουθώντας πιστά τη «γραμμή» της Μέρκελ όπως αυτή ξεκάθαρα διατυπώθηκε στην πρόσφατη συνάντηση του Νταβός: «Συνέχιση των μεταρρυθμίσεων γιατί είναι ευκολότερο να περάσουν σε περιόδους κρίσης»…
Το ξεδιάντροπο του πράγματος δεν είναι ότι επιμένουν στην ίδια πολιτική, στο ίδιο πρόγραμμα, στο ίδιο κυνήγι στόχων και αριθμών. Είναι ότι ενώ παραδέχονται ότι το πρόγραμμα είναι λάθος, επιμένουν. Διότι, οι οδυνηρές επιπτώσεις πέφτουν στον απλό λαό. Τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία. Δεν πέφτουν σε αυτούς που οι ίδιοι αποκαλούν «παραγωγικό κορμό», δηλαδή σε εκείνους που πάντα επωφελούνται από την κάθε κρίση, ευνοούνται και ενισχύονται πολλαπλώς.
Δεν έχει σημασία αν οι τέσσερις στους δέκα Έλληνες ζουν κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας. Είναι απλώς ένα στατιστικό δεδομένο. Δεν πειράζει αν δεν μπορεί να στρωθεί τραπέζι κάθε μέρα για χιλιάδες οικογένειες. Το άδειο πιάτο το γεμίζουμε με τις δεκάδες εκπομπές μαγειρικής των τηλεοπτικών συμμάχων και προπαγανδιστών της αδιέξοδης πολιτικής. Δεν ωφελεί η κουβέντα για τα λουκέτα στην αγορά. Όσοι επιβιώσουν θα συνεχίσουν από χαμηλότερη βάση εκκίνησης.
Αν υπάρχουν αντιδράσεις, πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστούν ακόμη και με βία για να χρησιμοποιηθούν ως αποτρεπτικό παράδειγμα για κάποιους επόμενους. Δεν έχει σημασία αν οι αντιδρώντες ουσιαστικά κάνουν το χρέος τους απέναντι στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους, στην κοινωνία συνολικά. Και αν η βία εξωθεί περισσότερους σε βία, το κράτος είναι πάντα το ισχυρότερο στην αναμέτρηση.
Ξαναθυμάμαι εκείνη την «ιστορική» ομιλία του 2010 του Γ. Παπανδρέου από την άκρη της Ελλάδας, όταν ανακοίνωνε ότι μας βάζει σε εποπτεία και επιτροπεία: «Βρισκόμαστε σε μία δύσκολη πορεία. Μία νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό. Όμως ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει και τα νερά». Τόσο καλά είχαν σημαδέψει τις ξέρες στις οποίες θα μας έριχναν;
