Μία ακόμη τραγωδία γράφτηκε στο Βόλο, εξαιτίας των δραματικών ελλείψεων στον τομέα του δημόσιου συστήματος υγείας.
Μία ακόμη οικογένεια θρηνεί τον δικό της άνθρωπο και έχει παραδοθεί, όπως είναι λογικό, στον απαρηγόρητο θρήνο, αδυνατώντας προς το παρόν να συνειδητοποιήσει ότι πάλεψε μόνη της, με δικό της όχημα, να τον μετακινήσει στο Νοσοκομείο Βόλου, παίζοντας με τα λεπτά της ώρας για τη σωτηρία του.
Το «ντροπή» για όσα συνέβησαν ή όσα δεν μπόρεσαν να συμβούν, που ίσως να έσωζαν μια ανθρώπινη ζωή, είναι λίγο. Το «αίσχος» για τις μεγάλες ελλείψεις που όχι μόνο δεν καλύπτονται, αλλά διογκώνονται επικίνδυνα είναι ελάχιστο.
Είναι, όμως, ανεπίτρεπτο να κοιτούν ανθρώπινες ζωές να χάνονται και να προσπερνούν τα σήματα κινδύνου, που συχνά – πυκνά εκπέμπουν σωματεία του δημόσιου συστήματος υγείας.
Είναι αδιανόητο ποτέ κανείς να μην έχει την παραμικρή ευθύνη. Και όποιος την αναζητήσει μέσω της δικαστικής οδού, να την περιμένει ακόμη και δέκα χρόνια μετά… Εστω για να ηρεμήσει ηθικά ή το κυριότερο για να δώσει ένα μάθημα, ώστε να μη χαθεί ένας ακόμη. Οι ευθύνες, ωστόσο, γίνονται μπαλάκι. Και πότε οι υπεύθυνοι δεν έχουν ονοματεπώνυμο. Το κυριότερο και πιο θλιβερό: καμία παρέμβαση και μάλιστα άμεση. Πρόκειται για ανθρώπινες ζωές και αυτές θα έπρεπε να ήταν εκτός από κάθε διαπραγμάτευση.
