Εχουν και τα μνημόνια την καλή τους πλευρά. Ας θυμηθούμε ότι χρειάστηκε να μας επιβληθούν, έξωθεν, τυπικώς τρία και ουσιαστικώς τέσσερα μνημόνια, για να μπορέσουν κάποια στιγμή οι πολιτικοί μας ταγοί να αποφασίσουν, εκόντες άκοντες, να προχωρήσουν σε κάποια μέτρα εξορθολογισμού της κρατικής λειτουργίας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η περίπτωση του ασφαλιστικού, που, από το παλαβό και άκρως αμαρτωλό καθεστώς των εκατοντάδων ιδιαίτερων ασφαλιστικών ταμείων κάθε κλάδου, οδηγηθήκαμε πια στο αυτονόητο, τον ΕΦΚΑ.
Τώρα βρισκόμαστε ενώπιον της προοπτικής νέου μνημονίου, που συζητεί η κυβέρνηση με την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή ομοσπονδία ποδοσφαίρου, την UEFA και τη FIFA, με την ελπίδα να «καθαρίσει» κάπως ο χώρος του ελληνικού ποδοσφαίρου, ώστε να λειτουργεί με σταθερές αρχές και διαδικασίες και να μην… «απειλείται η κοινωνική ειρήνη», όταν πρόκειται να επιβληθεί ο νόμος στη μια ή την άλλη ομάδα, που ανήκει σε κάποιον από τους πολύφερνους «ιδιόκτητες» του λαϊκού αθλήματος.
Δυστυχώς, ο χώρος κυριαρχείται από πρόσωπα και λειτουργίες, που έχουν ως πρώτο συνθετικό την πρόθεση παρά. Από τους παράγοντες που επενδύουν στη δύναμη του ποδοσφαίρου για να προωθούν και τις άλλες δραστηριότητές τους, ώς την παραοικονομία που κυριαρχεί, ανελέγκτως, στον χώρο. Από τις «παράγκες» με τα στημένα παιχνίδια, ώς την καθ’ έξη παραβατική συμπεριφορά των οργανωμένων οπαδών, που λειτουργούν ως συμμορίες, ενίοτε μάλιστα εξοπλισμένες με όργανα τραμπουκισμού, χρηματοδοτούμενες από εκείνους που τις κινητοποιούν. Από την …καθιερωμένη, άκρως προκλητική για τον απλό φορολογούμενο, παραγραφή των χρεών των ΠΑΕ, ώς την παρασιώπηση εξόφθαλμων παρανομιών.
Με τη δύναμη που αποκτούν οι παράγοντες, οι μόνοι πολίτες αυτού του κράτους που έχουν ευνοηθεί με καθεστώς σεισάχθειας, μπορούν και διαφθείρουν, εξαγοράζοντας από πολιτικούς και δημοσιογράφους, έως δικαστικούς λειτουργούς, αστυνομικά όργανα, επιστήμονες που γνωματεύουν ό,τι θέλουν, αρκεί να τους «ασημώσουν».
Διό κανένα μνημόνιο δεν πρόκειται να οδηγήσει στην κάθαρση, αν η πολιτεία δεν επιβάλλει καθεστώς απόλυτης διαφάνειας στη διακίνηση του χρήματος στον χώρο. Με πραγματικό, εξονυχιστικό «πόθεν έσχες» για κάθε παράγοντα, κάθε διαιτητή, κάθε εμπλεκόμενο. Με έλεγχο του «μαύρου χρήματος», ιδίως αυτού που διακινείται με τα μυθικά ποσά των μεταγραφών. Με υποχρέωση όλων των φορέων να μην πληρώνουν ούτε ένα ευρώ σε μετρητά, αλλά μόνο μέσω τραπεζικών λογαριασμών.
Μόνο «ακολουθώντας το χρήμα» θα βρούμε άκρη.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
