ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ
Το ότι τα χρυσά ρουσφέτια και τα προνόμια των «δικών τους παιδιών» ισχύουν και σήμερα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι έχουμε οικονομική κρίση, είναι, βεβαίως, μια διαπίστωση, που δεν ισχύει μόνο για τους υπαλλήλους της Βουλής, αλλά και για όλες τις περιπτώσεις επιδρομής εναντίον των κρατικών ταμείων από γαλάζιους και πράσινους «αρουραίους».
Πρόκειται για ένα σύστημα ολόκληρο, που προσπαθεί να σκεπάσει τις βρωμιές του. Όμως, όπως γύρω από τον πυρήνα του ατόμου περιφέρονται ηλεκτρόνια, έτσι και οι βρωμιές του συστήματος, από τις πιο μεγάλες ως τις πιο μικρές, υπάρχουν ανεξάρτητα από το αν εμείς τις βλέπουμε ή δεν τις βλέπουμε. Στην πραγματική ζωή δεν ισχύει η εικονική πραγματικότητα του πρωθυπουργού. Η φτώχεια κι η δυστυχία του λαού εξακολουθούν να υπάρχουν, η βρωμιά του συστήματος εξακολουθεί να χειροτερεύει τα πράγματα για τον κόσμο της εργασίας. Κι είναι να τρελαθεί κανείς, αν σκεφτεί ότι αυτή η βρωμιά δεν αφορά μόνο στο πελατειακό κράτος και τους αξιοπεριφρόνητους «αρουραίους» που ροκανίζουν τα κρατικά ταμεία, αλλά επεκτείνεται και στην πολιτική διαφθορά, με τεράστιο αντίκτυπο στη σημερινή κατάσταση του λαού προς το δυσμενέστερο.
Ο πολίτης όμως είναι άνθρωπος που έχει ζωτικές ανάγκες, τις οποίες ένα σύστημα που δημιουργήθηκε για να τον κλέβει δεν μπορεί να ικανοποιήσει. Το χαρτί και το μολύβι, με τα οποία ο γεμάτος αγωνία πολίτης κάνει λογαριασμούς για να δει πώς θα βγάλει το μήνα είναι ο,τιδήποτε άλλο από μια σπαζοκεφαλιά για να περνάει η ώρα. Οι λογαριασμοί του δεν ξεπήδησαν από το κεφάλι του, προέρχονται από τον εξωτερικό κόσμο και αντικειμενικά φανερώνουν τα προβλήματα που δημιουργεί στο συγκεκριμένο πολίτη το διεφθαρμένο ολιγαρχικό σύστημα με τα όργανά του, την ολιγαρχική κυβέρνηση της δεξιοσοσιαλδημοκρατικής συμμαχίας και το πελατειακό κράτος τους. Η εναγώνια προσπάθειά του να δώσει απάντηση στο πώς θα υπάρχει κάθε μέρα ψωμί στο τραπέζι αντικατοπτρίζει τις ποσοτικές σχέσεις του πραγματικού κόσμου, δηλαδή το πώς μοιράζεται ο παραγόμενος πλούτος στη χώρα. Το ότι ο παραγόμενος από τον κόσμο της εργασίας πλούτος λεηλατείται από τους ολιγάρχες και ό,τι απομένει το τρώνε τα τσιράκια τους, μέσα ή έξω από τον κρατικό μηχανισμό, ενώ ο λαός υπάρχει μόνο για να παράγει και να πληρώνει, δεν μπορεί παρά να οφείλεται στους σκοπούς του διεφθαρμένου πολιτικοοικονομικού μας συστήματος και στην υλοποίηση αυτών των σκοπών από τα όργανά του, την κυβέρνηση και το πελατειακό κράτος.
Να γιατί ο λαός σήμερα στρέφει τα μάτια του προς την Αριστερά και κυρίως προς μία από τις εκφάνσεις της, τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να μπορέσει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να ικανοποιήσει τις ζωτικές ανάγκες του λαού, αλλά και να εκφράσει τους πόθους και τις ελπίδες του, πρέπει να διαχωρίσει τον εαυτό του τελείως από το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Πώς όμως να γίνει αυτό, όταν επιλέγει για υποψήφιό του Περιφερειάρχη στη Δυτική Μακεδονία έναν αντισημίτη, πρώην δεξιό, πρώην σοσιαλδημοκράτη και εσχάτως κατηγορούμενο ως φιλοναζί;
