Ο σουλτάνος Ταγίπ Ερντογάν ήταν πεπεισμένος ότι θα κάνει παρέλαση στη Συρία και δεν του βγαίνει. Παρακολουθήσαμε προ ημερών την ιδιαιτέρως προβεβλημένη παρέλαση των 50 τεθωρακισμένων οχημάτων του τουρκικού στρατού, που εισήλθαν στην περιοχή της επαρχίας Ιντλίμπ, η οποία για πέντε χρόνια ελεγχόταν πλήρως πότε από το Ισλαμικό Κράτος και πότε από άλλες οργανώσεις Σύρων παραστρατιωτικών, ιδεολογικώς συγγενών προς την Αλ Κάιντα και στρατιωτικώς συμμάχων του καθεστώτος Ερντογάν. Τώρα, όμως, οι καταστάσεις έχουν πάρει άλλη τροπή, με τους θανάτους Τούρκων στρατιωτών να μετρώνται σε δεκάδες και τις δυνάμεις του καθεστώτος Ασαντ να ανακαταλαμβάνουν πόλεις και χωριά στην επαρχία.
Το τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι αυξάνεται δραματικώς ο αριθμός των εκπατρισμένων. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο άνθρωποι εγκαταλείπουν την περιοχή και κατευθύνονται προς τα τουρκικά εδάφη. Ο Ερντογάν, έχοντας χάσει τον έλεγχο της κατάστασης, απειλεί να αφήσει όλους αυτούς να περάσουν στην Ευρώπη. Δηλαδή, σε ακριβή μετάφραση, να περάσουν τα ελληνικά σύνορα. Είδαμε, μάλιστα, φωτογραφίες και μαγνητοσκοπημένα στιγμιότυπα από πορευόμενους, που φώναζαν «Γιουνανιστάν, Γιουνανιστάν», όπως αποκαλείται η χώρα μας στα αραβικά.
Οι εικόνες είναι ιδιαιτέρως εύγλωττες, διότι πουθενά δεν εμφανίζονται ατυχείς ξεσπιτωμένες οικογένειες, αλλά μόνο νέοι άνδρες, γύρω στα 20, δηλαδή κυρίως στρατεύσιμης ηλικίας, οι οποίοι προφανώς και θέλουν να αποφύγουν να στρατεύουν είτε στον καθεστωτικό στρατό του Ασαντ, είτε στις παραστρατιωτικές ισλαμιστικές δυνάμεις, που υποστηρίζει ο Ερντογάν.
Αντιλαμβανόμαστε τι μας περιμένει, αν όλοι αυτοί κατευθυνθούν προς τη χώρα μας, χωρίς εμείς να είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε τέτοιο τεράστιο κύμα νέων εισροών, χωρίς να έχουμε στήσει οργανωμένους χώρους διαβίωσής τους; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τέτοιο ενδεχόμενο; Με τα …αχαμνά του Μουτζούρη ή με τα ευχολόγια του επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέ Μπορέλ; Μας αρκεί η δήλωσή του ότι «η Ε.Ε. θα εξετάσει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να προστατεύσει τα συμφέροντά της στην ασφάλεια»; Δηλαδή;
Μήπως είναι ώρα να καταλάβουμε όλοι, από τους άρχοντες, κεντρικούς και τοπικούς, ώς τους πολίτες ότι το προσφυγικό – μεταναστευτικό δεν είναι τοπικό πρόβλημα κάποιας περιοχής, αλλά εθνικό και ότι αναλόγως πρέπει να αντιμετωπίζεται; Οτι όλοι πρέπει να αναλάβουμε να σηκώσουμε κάποιο βάρος, ώστε να μη μας ξεφύγει τελείως ο έλεγχος της κατάστασης; Θυμηθείτε, πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
