Το ξέσπασμα του κορονοϊού στον κόσμο και κυρίως στη γειτονική Ιταλία βρήκε μαθητές από τον Βόλο εν μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων Erasmus.
Αρκετοί μαθητές ταξίδεψαν το προηγούμενο διάστημα ή επρόκειτο να ταξιδέψουν σε χώρες του εξωτερικού και κυρίως στη γειτονική Ιταλία στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων ανταλλαγών επισκέψεων.
Από τα πρώτα κιόλας κρούσματα, το Υπουργείο Παιδείας φρόντισε να βγάλει ανακοίνωση για την αναβολή των προγραμματισμένων εκδρομών στο πλαίσιο της προφύλαξης του πληθυσμού από την απειλή του κορονοϊού. Ορθώς έπραξε, δεδομένου ότι η εμφάνιση τυχόν κρούσματος σε σχολείο μπορεί να λάβει διαστάσεις πανδημίας.
Ωστόσο, αναπάντητη έμεινε σειρά ερωτημάτων, που απηύθυνε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας στο Υπουργείο Παιδείας μεταφέροντας εύλογες ανησυχίες γονέων για την υγεία των παιδιών τους και όχι μόνο.
Για παράδειγμα, δεν απαντήθηκε ποιος θα αποφασίσει για την επιστροφή μαθητών, που βρίσκονταν εν μέσω εκπαιδευτικών επισκέψεων. Αν η επιστροφή θα συνοδευόταν από συγκεκριμένες υγειονομικές προφυλάξεις. Ούτε απαντήθηκε τι θα γίνει με τους φιλοξενούμενους στην πόλη μαθητές στο πλαίσιο προγραμμάτων Erasmus, που ενδεχομένως να φέρουν το στέλεχος του ιού και να μην έχουν εκδηλώσει συμπτώματα.
Η απουσία απαντήσεων προς την εκπαιδευτική και κατ’ επέκταση τη σχολική κοινότητα προκάλεσε διχασμό ανάμεσα σε γονείς που αγωνιούν.
Σε κεντρικό Γυμνάσιο του Βόλου γονείς απαίτησαν την επιστροφή μαθητών από εκπαιδευτική εκδρομή στην Ιταλία και ζήτησαν τα παιδιά επιστρέφοντας να μην πάνε στο σχολείο, αλλά να παραμείνουν σπίτια τους για προληπτικούς λόγους.
Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν μπορεί να επιβάλει διευθυντής σχολείου, ο οποίος μάλιστα δεν έχει καμία τέτοια εντολή από Υπουργείο ή προϊστάμενο. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να «διώξει» ένα παιδί από το σχολείο. Ηταν στη διακριτική ευχέρεια των γονέων που εξέφρασαν ανησυχία να κρατήσουν οι ίδιοι τα δικά τους παιδιά στο σπίτι για να τα προστατεύσουν. Φυσικά η «απαίτηση» της προληπτικής… καραντίνας προκάλεσε αντιδράσεις από «θιγόμενους» γονείς.
Ο διχασμός θα είχε αποφευχθεί, αν υπήρχαν συγκεκριμένες απαντήσεις και μέτρα, που θα άμβλυναν την όποια ανησυχία απ’ όποια πλευρά. Ούτε θα αντιμετωπίζονταν παιδιά σαν εν δυνάμει… «μιάσματα» για συμμαθητές τους.
