Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν φέτος τα σχολεία στη Μαγνησία, που τήρησαν, μετά από δύο σχεδόν χρόνια, το έθιμο της Τσικνοπέμπτης. Αλλα πιο περιορισμένα, άλλα λίγο πιο ελεύθερα.
Το σκηνικό στα σχολικά προαύλια σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε χρονιές προ πανδημίας, οπότε και ψησταριές έβγαιναν μαζικά στις αυλές, άναβαν τα κάρβουνα, μαθητές και εκπαιδευτικοί γίνονταν μια μεγάλη παρέα.
Οχι ότι προ πανδημίας προβλεπόταν ο εορτασμός της Τσικνοπέμπτης. Απλώς σχολεία έβαζαν τις εκδηλώσεις στο πλαίσιο πολιτιστικών προγραμμάτων και τις τελευταίες διδακτικές ώρες τις αφιέρωναν για τον σκοπό αυτό, απώτερος στόχος του οποίου ήταν και η σύσφιγξη σχέσεων μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών, ιδίως στα γυμνάσια και τα λύκεια.
Φέτος το σκηνικό ήταν διαφορετικό, μολονότι φθάνουμε στο τέλος της πανδημίας. Η σκιά του κορονοϊού εξακολουθεί να πέφτει βαριά πάνω από τα σχολεία. Δεν είναι μόνο τα κρούσματα, που καταγράφονται σε καθημερινή βάση τόσο σε μαθητές, όσο και εκπαιδευτικούς, παρά τα αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα που ισχύουν και εφαρμόζονται στο ακέραιο στο σχολικό περιβάλλον.
Κάποια σχολεία θρήνησαν την απώλεια εν ενεργεία εκπαιδευτικών από την πανδημία του κορονοϊού. Εκπαιδευτικών – θυμάτων της πανδημίας, που παρουσίασαν σοβαρές επιπλοκές και έχασαν τη μάχη για τη ζωή.
Επιπλέον σε πολλά σχολεία πλέον υπάρχουν και μαθητές, που θρηνούν την απώλεια προσώπων του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Κάποιοι από τους μαθητές θρηνούν την απώλεια των γονιών τους. «Πώς να στήσεις μια εορταστική εκδήλωση, όταν έχεις παιδιά, που βιώνουν πένθος, που ενδεχομένως να νιώθουν τύψεις για την απώλεια των δικών τους;», αναρωτιόταν εκπαιδευτικός για τη δύσκολη κατάσταση που καλούνται πλέον να διαχειρίζονται στα σχολεία.
«Πώς μπορείς να πάρεις την ευθύνη, να γίνει μία εκδήλωση όταν ακόμη η πανδημία δεν έχει τελειώσει; Κι αν κολλήσουν κάποια παιδιά, τι γίνεται;», ο προβληματισμός εκπαιδευτικών που δεν υπέκυψαν στις πιέσεις εκπροσώπων των 15μελών μαθητικών συμβουλίων, που θέλησαν να γιορτάσουν το έθιμο μετά από δύο χρόνια στα σχολικά προαύλια και τους ζήτησαν να κάνουν λίγη ακόμη υπομονή, μέχρι να ξεπεραστεί ο κίνδυνος.
