Της Ελένης Χάνου
«Γιατί δήμαρχε τα έχουν με εμάς τους Ρομά; Ολο Ρομά και Ρομά λένε… Τι έχουμε κάνει;», το παράπονο Ρομ στον Βόλο, όταν ο δήμαρχος Αχιλλέας Μπέος μετέβη στη συνοικία τους την περασμένη Τετάρτη για να τους ενημερώσει για τον επικείμενο έλεγχο που θα γινόταν από κλιμάκιο ιατρών στον πληθυσμό στο πλαίσιο προληπτικών ελέγχων στους οικισμούς των Ρομά όλης της Θεσσαλίας, μετά τα θετικά κρούσματα κορονοϊού στη Ν. Σμύρνη της Λάρισας και να ζητήσει τη συνεργασία τους.
Παράπονο ρατσιστικής αντιμετώπισης εξέφρασε ο συγκεκριμένος Ρομ που ένιωσε να στοχοποιείται η φυλή του από την υπόλοιπη κοινωνία της πόλης.
Ομως είναι η κοινωνία μας ρατσιστική; Οχι στον βαθμό που το εξέφρασε ο παραπονούμενος. Και αυτό το έχει αποδείξει μέσα από τις διαχρονικές δράσεις για την ενσωμάτωση της φυλής.
Υπάρχει όμως μία γενικότερη επιφυλακτικότητα όλων απέναντι σε όλους με το ξέσπασμα της πανδημίας του νέου κορονοϊού. Γνωστοί και φίλοι που συναντιούνται στον δρόμο χαιρετιούνται βιαστικά και τυπικά. Και φυσικά από απόσταση. Καταναλωτές στα σούπερ μάρκετ στρίβουν στους διαδρόμους για να κάνουν τα ψώνια τους και αλλάζουν κατεύθυνση αν τύχει και μπροστά από τα ράφια του ενδιαφέροντός τους βρίσκεται άλλος, άγνωστος και εν δυνάμει… «επικίνδυνος». Μέχρι και οι καλημέρες στη γειτονιά είναι… μετρημένες. Χάθηκαν η εγκαρδιότητα, ο αυθορμητισμός, η χαρά της συναναστροφής.
Τα μέτρα για τη μείωση της πιθανότητας διασποράς του κορονοϊού μας έχουν κάνει επιφυλακτικούς στις ανθρώπινες επαφές μας. Εχουν γραφεί όχι μόνο στο μυαλό μας ως απαραίτητα για την αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά κοντεύουν να αλλάξουν και την ψυχική μας διάθεση.
Το σοκ που περνά η κοινωνία είναι μεγάλο. Και οι περιορισμοί γράφουν καθημερινά στις ψυχές. Αφήνουν το αποτύπωμά τους. Ενα αποτύπωμα που δύσκολα θα σβήσει.
Ελπίδα, αυτός ο «Γολγοθάς» που βιώνει η κοινωνία να τελειώσει όσο το δυνατό γρηγορότερα. Και να έρθει η πραγματική «ανάσταση» της κοινωνίας.
