Του Θωμά Κακαδιάρη, Εκπαιδευτικού
Βρισκόμαστε λίγο πριν ένα ακόμη άγος πλήξει την ελληνική κοινωνία που παρακολουθεί έκπληκτη σκηνές από τα αστυνομικά μέτρα της Σαγκάης κατά του covid-19. Οι υγειονομικοίμας που βρίσκονται όμηροι μιας νέας πρακτικής, αυτή της αναστολής, είτε συμμετέχουν σε απεργία πείνας, είτε φτιάχνουν τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό. Ίσως, μερικοί, κινούμενοι από το κυρίαρχο συναίσθημα των τελευταίων δύο και πλέον ετών δηλ. τον φόβο, αποφασίσουν να συμβιβαστούν με την ιδέα του εμβολιασμού.
Η ελληνική κοινωνία όπως και όσες κοινωνίες επλήγησαν από την πανδημία, κυριαρχείται από το συναίσθημα του φόβου. Από φόβο πολλοί εμβολιάστηκαν κι από φόβο, επίσης, αρκετοί δεν το επιθυμούν. Ο φόβος είναι επικίνδυνος για την κοινωνική συνοχή και το μερίδιο ευθύνης των ΜΜΕ στον εκφοβισμό του πληθυσμού είναι τεράστιο. Όχι ότι είχαμε και διαφορετικά μηνύματα από όσα είδαμε κι ακούσαμε κατά την δεκαετή συνεχιζόμενη οικονομική κρίση…
Αν έμεινε λίγη ακόμη λογική και ελάχιστη πολιτική σκέψη και δεν ισοπεδώθηκαν και τα δύο από την πανδημική λαίλαπα, το ερώτημα είναι απλό. Ανήκει στη σφαίρα των ατομικών δικαιωμάτων η επιλογή του εμβολιασμού ή όχι; Αν απαντήσουμε ότι ανήκει, τότε οφείλουμε ΟΛΟΙ να υποστηρίξουμε την κατάργηση όλων των αστυνομικών μέτρων σε βάρος όσων επιλέγουν να μην εμβολιασθούν. Χρειάζεται προσοχή να διακρίνουμε τα αστυνομικά από τα υγειονομικά μέτρα διότι αυτά ευσχήμως και επίτηδες έχουν… αναμιχθεί. Αν απαντήσουμε ότι η επιλογή του εμβολιασμού δεν ανήκει στη σφαίρα των προσωπικών δικαιωμάτων, τότε θα πρέπει να προετοιμαστούμε για ό,τι θα ακολουθήσει.
Δείτε τι πιθανόν θα ακολουθήσει: Το κυρίαρχο αφήγημα που φαίνεται να δικαιολογεί τον εμβολιασμό επί ποινή αποκλεισμών και επαγγελματικών διώξεων είναι η αδυναμία των νοσοκομειακών υποδομών και της οικονομίας να αντέξουν την πανδημία. Ανάλογα θέματα έχουν συζητηθεί επί σειρά ετών με άλλες «πληγές» της ελληνικής κοινωνίας αλλά κανείς δεν προχώρησε σε διαχωρισμό της κοινωνίας σε δύο στρατόπεδα και το ένα από αυτά να βρίσκεται υπό δίωξη.
Ας δούμε μια τέτοια πληγή η οποία παρεπιμπτόντως είναι και απόλυτα ανθρωπογενής, αφού σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα ευθύνεται ο καθένας μας. Η πληγή αυτή λέγεται τροχαία δυστυχήματα. Αν και κανένας δεν θα φέρει αντίρρηση ότι τα τροχαία δυστυχήματα είναι σοβαρότατο θέμα στην Ελλάδα, ας δώσουμε δυο- τρεις αριθμούς για να θυμηθούμε. Είχαμε πριν την πανδημία περίπου 16.000 ατυχήματα με θύματα ανά έτος και 1.650 νεκροί/έτος. Επίσης, είχαμε 22.000 τραυματίες/έτος και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Να θυμίσω ότι η Ελληνική Πολιτεία «ενοχοποιεί» -και εδώ- τους πολίτες και αποδίδει τα δυστυχήματα σε ποσοστό 90% στους οδηγούς.Στην περίπτωση των υγειονομικών σε αναστολή τους εκβιάζει με επαγγελματική και οικονομική καταστροφή, αν και δεν έχουν υποπέσει σε κάποιο τιμωρητέο παράπτωμα από τη Νομοθεσία. Επειδή το αφήγημα της προφύλαξης και του τείχους ανοσίας έχει εγκαταλειφθεί, μαςέμεινετο αφήγημα του «παραδείγματος». Εάν υιοθετήσουμε την έννοια του «παραδείγματος» τότε ας καλέσουμετους δημόσιους λειτουργούς, τους δημόσιους υπαλλήλους και τους επαγγελματίες άλλων κλάδων, να δίνουν το παράδειγμα σε ατομικό επίπεδο, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας επί ποινή αναστολής.Αυτό στην πράξη και σε έναν κόσμο που δεν θα ήθελα να ζω, σημαίνει ότι κάθε καταγγελία όσων δικαστών, εισαγγελέων, δικηγόρων, αστυνομικών, δασκάλων, καθηγητών, υγειονομικώνκαι άλλων οδηγούν χωρίς ζώνη ασφαλείας, όσωνεξ αυτώνεπίσης επιτρέπουν στους επιβαίνοντες των Ι.Χ. αυτοκινήτων τους να κάνουν το ίδιο, θα τους οδηγούσε σε αναστολή! Αντίστοιχα, θα συνέβαινε το ίδιο με όσους παραβαίνουν τα μέτρα προστασίας, οδηγώντας δίκυκλο.Βεβαίως τα απλά αυτά μέτρα προστασίας δεν έχουν … παρενέργειες, άρα ποιος λόγος υπάρχει που δεν τα εφαρμόζουν πολλοί από μας; Αν οι υγειονομικοί σε αναστολή πρέπει να αποτελέσουν «παράδειγμα» να το επεκτείνουμε και σε άλλους. Να τιμωρούνται με αναστολή οι υπέρβαροι καρδιολόγοι, οι καπνιστές πνευμονολόγοι και όσοι γιατροί κυκλοφορούν τα βράδια και συνηθίζουν να πίνουν αλκοόλ μέχρι να αδυνατίσουν οι πρώτοι, να το «κόψουν» οι δεύτεροι και να φέρουν μικροβιολογικές εξετάσεις με χαμηλούς δείκτες σακχάρου οι τελευταίοι. Ξέρετε πόσο κοστίζουν στο Ε.Σ.Υ. τα καρδιολογικά και λοιπά περιστατικά; Θα επιλαμβάνονταν ο Δικηγορικός Σύλλογος, ο Ιατρικός Σύλλογος και τα υπηρεσιακά τους συμβούλια, επειδή δεν αποτελούν τα μέλη τους αυτά ένα υγιές «παράδειγμα»;
Αν αφήσουμε να εξελιχθεί προς το χειρότερο η υπόθεση των υγειονομικών, τότε θα «γεννηθεί» μια νέα προσέγγιση των κοινωνικο-πολιτικών θεμάτων. Κάτι ανάλογο επιχειρήθηκε πρόσφατα,στην αρχή της οικονομικής κρίσης όπου κάθε προσωπική διαφορά που μπορεί να λύνονταν στα δικαστήρια είχε δυσανάλογη επίπτωση σε όποιον είχε την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου. Ελπίζω ότι δεν το ξεχάσαμε ΚΑΙ αυτό!
Οι υγειονομικοί (ιδιώτες και μη) πρέπει να επιστρέψουν αμέσως στην εργασία τους. Τους χρειαζόμαστε όλοι μας διότι όταν βρίσκεσαι στην ανάγκη και φωνάζεις «ένας γιατρός, βρε παιδιά» ποτέ μέχρι σήμερα δεν χρειάστηκε να φωνάξεις «ένας εμβολιασμένος γιατρός, βρε παιδιά!». Το ίδιο ισχύει και με τα στελέχη της ΕΜΑΚ. Σκεφτείτε τον εαυτό σας σε έναν πιθανό σεισμό, να είστε σε δύσκολη θέση και να δέχεστε βοήθεια από το στέλεχος της ΕΜΑΚ ΜΟΝΟ αν είναι εμβολιασμένο! Οφείλουμε ως κοινωνία να προσέξουμε ΠΡΙΝ την δημιουργία ενός ακόμη άγους, αυτού που θα συμβεί μετά από πολλές μέρες απεργίας πείνας θάνατο ή ανήκεστο βλάβη της υγείας κάποιου από τους ανθρώπους που μπήκαν μπροστά στην πανδημία
όντας ανεμβολίαστοι άρα ευάλωτοι και παρ’ όλα αυτά στάθηκαν δίπλα μας. Καλό είναι η ΒΟΡινή ΠΛΕΥΡά της Κυβέρνησης να υποχωρήσει και να αφήσει τα πείσματα, εάν υπερασπίζεται ακόμη την κοινωνική συνοχή. Αν όχι, με την συνενοχή όσων σιωπούν ας προχωρήσει στην ΕΞΟΝΤΩΣΗ σήμερα των υγειονομικών και αύριο δεν ξέρουμε ποιων άλλων από μας.
(*) Όποιος σιωπά φαίνεται ότι συναινεί ή ο σιωπών δοκεί συνανείν δη
