ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΦΡΟΣΥΝΗ
Σε μια εποχή που η κοινωνία καταρρέει, οι κ.κ. αριστεροί, αριστερότεροι και αριστερότατοι κυβερνητικοί βουλευτές έκαναν χρήση του βουλευτικού προνομίου και πήραν δωρεάν αυτοκίνητο από τη Βουλή. Αφήνοντας κατά μέρος τις παραινέσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος τους κάλεσε δις να παραιτηθούν από το προνόμιο τούτο, οι αριστεροί αυτοί ιδεολόγοι απέδειξαν ότι συμφωνούν στην πράξη με τους βουλευτές της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας πως ο βουλευτής είναι ένα διαφορετικό, ανώτερο ον από τους ανθρώπους του λαού και για το λόγο αυτό πρέπει να έχει προνόμια.
Ορισμένοι από αυτούς αρχίζουν να εγκαλούν εκείνους που υποφέροντας από την κρίση τούς κάνουν κριτική για το βουλευτικό αυτοκίνητο. Λένε ότι «εξισώνουν» τους αριστερούς κυβερνητικούς βουλευτές με τους δεξιούς και τους σοσιαλδημοκράτες, δικαιώνοντας ηθικά τη δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία. Τους προτείνουμε έναν απλό αλλά σίγουρο τρόπο για να βρουν την ησυχία τους: να διακηρύξουν ότι το μόνο που χρειάζεται ένας αριστερός βουλευτής είναι να έχει την ταμπέλα του αριστερού, να μιλάει αριστερά και πολιτικά να τοποθετεί αριστερά τον εαυτό του. Δεδομένου ότι η ταξική βάση αυτού του κηρύγματος είναι ο μικροαστισμός και η πολιτική βάση η αδυναμία τους να προχωρήσουν σε ενοποίηση της αριστερής θεωρίας με την πράξη, θα τους αφήσουμε ολωσδιόλου ήσυχους, όπως αφήνουμε τους δεξιούς και σοσιαλδημοκράτες βουλευτές, γιατί δεν μπορούμε να έχουμε από αυτούς διαφορετικές απαιτήσεις. Όσο όμως θα εξακολουθούν να δηλώνουν αριστεροί θα υφίστανται και αριστερή κριτική.
Με την αποδοχή του προνομίου του βουλευτικού αυτοκινήτου η συμπεριφορά των αριστερών κυβερνητικών βουλευτών μπαίνει κάτω από την ίδια στέγη με τη συμπεριφορά των δεξιών και των σοσιαλδημοκρατών βουλευτών. Όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αποδεχόμενοι τα βουλευτικά προνόμια, στην πράξη τοποθετούν τον εαυτό τους υπεράνω του λαού. Όσοι όμως λειτουργούν με αυτή την αντίληψη, δεν αποτελούν παρά εκδηλώσεις ενός και του ίδιου κακού. Το βασικό γνώρισμα της αποδοχής των βουλευτικών προνομίων βρίσκεται στο γεγονός ότι οι βουλευτές που τα αποδέχονται παραμερίζουν πλήρως την ταξική φύση του όρου «προνόμιο», κάτι που συνάδει προς την ιδεολογία του δεξιού και του σοσιαλδημοκράτη βουλευτή, αντίκειται όμως στην ιδεολογία του αριστερού βουλευτή και συνεπώς αναιρεί την αριστερή πολιτική του ταυτότητα, επομένως τον αντικειμενικό ιστορικό του ρόλο.
Το θέμα της αποδοχής του προνομίου του βουλευτικού αυτοκινήτου δεν είναι μια εξωτερική, δευτερεύουσα εκδήλωση της πολιτικής συμπεριφοράς ενός βουλευτή, αλλά συνδέεται με την πάλη των τάξεων. Πώς γίνεται ο αριστερός κυβερνητικός βουλευτής, που έστειλε ο λαός στη Βουλή για να τον λυτρώσει από τα δεινά, να κάνει χρήση των βουλευτικών προνομίων αντί να τα καταργεί, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι θεωρεί πως έχει παραπάνω δικαιώματα από το λαό; Μπορεί αυτός που θεωρεί ότι έχει παραπάνω δικαιώματα από το λαό να εκπροσωπήσει πραγματικά τα λαϊκά συμφέροντα; Τι είδους αριστεροί είναι όλοι αυτοί οι βουλευτές που ενεργούν σαν τους δεξιούς και τους σοσιαλδημοκράτες στο ζήτημα των βουλευτικών προνομίων; Με ποιο δικαίωμα αποδυναμώνουν ένα ολόκληρο κίνημα στο οποίο έχει εναποθέσει τις ύστατες ελπίδες του ο λαός; Πώς μπορούμε να τους αφήσουμε ήσυχους, με τα προνομιάκια τους, τα αυτοκινητάκια τους και την αριστεροφροσύνη, όταν στο ζήτημα των βουλευτικών προνομίων αποδεικνύονται ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους δεξιούς και τους σοσιαλδημοκράτες;
