Tην καθίζηση, που έχει υποστεί η κοινωνία τα τελευταία 8 χρόνια, την επιβεβαιώνει ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των οικογενειών, που εντάσσονται στο Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, εκείνων που εξυπηρετούνται από τα κοινωνικά παντοπωλεία και εκείνων που τα μέλη τους αδυνατούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας.
Η ραγδαία αυτή αύξηση παρατηρείται ακόμη και σε περιοχές, που θεωρούνταν ότι πλήττονται λιγότερο από την οικονομική κρίση, σε σχέση άλλες πιο λαϊκές γειτονιές. Οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων κάνουν ό,τι μπορούν. Το ενδιαφέρον του κόσμου να παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια σε αναξιοπαθούντες και αδύναμες οικονομικά ομάδες είναι εξίσου συγκλονιστικό.
Σε συνδυασμό ακόμη με το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης που θεσπίστηκε δίνουν μία ανάσα σε ορισμένες κατηγορίες οικογενειών, όμως δεν λύνουν το πρόβλημα.
Το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα των οικογενειών στη χώρα μας, λόγω της υψηλής ανεργίας και της φτώχειας που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια, ζει από τις συντάξεις των ηλικιωμένων μελών του δεν είναι απλή υπόθεση. Πολλώ δε μάλλον όταν οι προοπτικές για οικονομική και κοινωνική ευημερία παραμέναν μία δύσκολη, αν όχι άλυτη εξίσωση.
Η κοινωνία των 2/3 ήρθε… για να μείνει. Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί, καθώς οι παρεμβάσεις που έχουν υιοθετηθεί μέχρι τώρα λειτουργούν σαν ασπιρίνες.
Δυστυχώς πλέον το αίτημα για κοινωνική μέριμνα από την πλευρά των πολιτών είναι έντονο, ενώ η προσφορά από το κράτος χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα και διοικητικές δυσλειτουργίες.
Κοινωνικές ομάδες, όπως οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, οι οικογενειάρχες με χαμηλό εισόδημα, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με αναπηρία, που χρήζουν ειδικής μέριμνας, λαμβάνουν κοινωνική προστασία με στο «σταγονόμετρο».
Και όμως, πρόκειται για ομάδες, που βιώνουν τη συσσώρευση χρεών, τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, τη μείωση των εισοδημάτων και την αύξηση των φόρων. Για εκείνους χρειάζονται δραστικές παρεμβάσεις και όχι αποσπασματικές πρωτοβουλίες.
Τα αρμόδια υπουργεία οφείλουν να εκπονήσουν ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης της φτώχειας με υπευθυνότητα και πάνω από όλα στοχευμένο, που δεν θα αφορά στη διαχείριση της φτώχειας, αλλά θα δημιουργεί προϋποθέσεις για την ενίσχυση και την ουσιαστική στήριξη του εισοδήματος αυτών των οικογενειών.
