Χρήστος Μπουκώρος: Πάτησαν το κουμπί της διαπραγμάτευσης

χρήστος-μπουκώρος-πάτησαν-το-κουμπί-τ-50960

Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ξένοι παράγοντες έχουν λάβει θέση μάχης

Ολα τα στοιχεία συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο οι συζητήσεις, αλλά και οι σκληρές διαπραγματεύσεις για την επόμενη ημέρα της Ελλάδος, έχουν ήδη ξεκινήσει. Οι δηλώσεις των αξιωματούχων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου την προηγούμενη εβδομάδα, οι δηλώσεις των αξιωματούχων της Κομισιόν το τελευταίο τριήμερο, οι δηλώσεις του πρωθυπουργού στο Μιλάνο προχθές, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως διατυπώθηκαν χθες Σάββατο στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, αποτελούν τα τμήματα του παζλ των εξελίξεων και της διαπραγμάτευσης που σε επίπεδο προπαρασκευαστικών ενεργειών βρίσκεται στην κορύφωσή της.

Με δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι τέσσερις, δηλαδή ΔΝΤ, Κομισιόν, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, είναι η τετράδα των βασικών παικτών και το ολισθηρό γήπεδο είναι αυτό των αγορών, είναι βαρύνουσας σημασίας οι εξελίξεις που καταγράφηκαν τις τελευταίες ημέρες.

Η κυβέρνηση έβαλε νερό στο κρασί της και πέρασε από την «έξοδο από το μνημόνιο, στην αποδέσμευση με χρηματοδοτική ασφάλεια», από την άλλη πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση μετακινήθηκε από «τη μερική διαγραφή του χρέους, στην καλύτερη διαπραγμάτευση και στην ελάφρυνση του χρέους για να ηρεμήσουν οι αγορές», ενώ και οι δανειστές μας από το χρηματοδοτικό κενό των 15 δισ. ευρώ της επόμενης διετίας, μετακινούνται στην ανάγκη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων και στην ασφαλή έξοδο στις αγορές. Οι αγορές, που απέδειξαν τις τελευταίες μέρες ότι μπορεί να είναι και υπερβολικές στις αντιδράσεις τους, παραμένουν όμως πάντα σκληρές και αδυσώπητες, ιδιαίτερα με τους αδύναμους. Χρειάστηκαν μόνο δύο ημέρες για να αντιληφθούμε πόσο …ξύλο μπορεί να φάμε.

Πέρα από όλα αυτά, το κεφαλαιώδες ερώτημα παραμένει ποια θα είναι η επόμενη μέρα για την Ελλάδα ή για την ακρίβεια ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα για την Ελλάδα. Αν ένα νέο μνημόνιο ονομαστεί γενικόλογα «μεταρρυθμίσεις», τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Με δεδομένο ότι κανείς δεν αρνείται τις μεταρρυθμίσεις που οδηγούν στον εκσυγχρονισμό και στην ανάπτυξη, τέτοιες μπορεί να είναι ευπρόσδεκτες από όλους. Αν, όμως, οι δανειστές έχουν κατά νου, μέσα από μια διαφορετική ορολογία, να παγιδεύσουν την Ελλάδα σε έναν ακόμα κύκλο πολιτικής που γεννάει ύφεση και φτώχεια, όποια ονομασία και αν σκαρφιστούν, ούτε θα γίνει αποδεκτή, ούτε θα περπατήσει. Φυσικά ούτε «μνημόνιο λάιτ» μπορεί να βαπτιστεί η όποια συμφωνία. Τελικά εκείνο που μετράει δεν είναι η ονομασία αλλά μόνο η ουσία.

Κατά την άποψη των περισσοτέρων σήμερα, η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της στο μανιασμένο πέλαγος των διεθνών αγορών. Ούτε, όμως, και να παραμένει καθηλωμένη στα δεσμά της ανέχειας και της ανεργίας. Αναμφίβολα η διασφάλιση των δανεικών είναι μία υποχρέωση. Είναι, όμως, υποχρέωση και των δανειστών, μια εντελώς διαφορετική δοσολογία πολιτικής θεραπείας, η οποία από τη μία πλευρά θα διασφαλίζει την αποθεραπεία του ασθενούς, δηλαδή την ομαλή χρηματοδότηση, και από την άλλη την ενδυνάμωση του ασθενούς προκειμένου να μην παραμένει κλινήρης επί μακρόν με κίνδυνο να υποστεί ακαμψία, δηλαδή ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας. Μπορεί να ακούγονται γενικόλογα όλα αυτά, αλλά είναι αναγκαίο να αποτελέσουν τα συστατικά της νέας συμφωνίας. Ασφαλώς, ένας όρος με την ονομασία «μνημόνιο» ή «νέα δανειακή σύμβαση», όχι μόνο προκαλεί απέχθεια στον ελληνικό λαό, αλλά είναι δυνατό να οδηγήσει ακόμη και σε κοινωνική έκρηξη.

Η έξοδος από το μνημόνιο πρέπει να διασφαλιστεί κυρίως από τους δανειστές. Οπως επίσης και οι συνθήκες της επόμενης κρίσιμης περιόδου. Διαφορετικά θα είναι σαν να ζητούν από κάποιον φρεσκοχειρουργημένο να λάβει μέρος στον επόμενο… μαραθώνιο. Απίθανα πράγματα δηλαδή.

Ολα τα προηγούμενα, σε συνάρτηση με την κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, μπορεί να υλοποιηθούν, μπορεί και όχι. Εχουν συμφέρον σήμερα οι βασικές πολιτικές παρατάξεις της χώρας να επιδείξουν μεγαλύτερη ωριμότητα και σοβαρότητα. Η μεν κυβέρνηση δεν έχει λόγους να ανοίγει μέτωπα συνεχώς με την αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί πολύ δύσκολα θα επιτύχει τα όσα σχεδιάζει. Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση που φιλοδοξεί να γίνει κυβέρνηση, κανένα απολύτως συμφέρον έχει να παραλάβει ένα καράβι ναυαγισμένο. Είναι ασφαλώς προτιμότερο να παραλάβει το καράβι εν πλω, ακόμη και αν δεν απολύτως αξιόπλοο.

Εχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, το στενό μικροκομματικό συμφέρον να κυριαρχεί έναντι του κοινού συμφέροντος. Ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να συμβεί διαφορετικά.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου